ایران و آنگولا، روبه‌روی سکوهای خالی؛ بدسلیقه‌تر از این نمی‌شود!‌

تیم ملی دومین بازی تدارکاتی‌اش در اردوی شهریورماه را در تهران پشت سر خواهد گذاشت. نبردی با یکی از ضعیف‌ترین رقبای تدارکاتی تاریخ ایران که حتی در بین 100 تیم اول رنکینگ فیفا جایی ندارد. هرچه در مورد این مسابقه بیشتر می‌خوانیم، همه چیز عجیب و عجیب‌تر می‌شود! برای مثال، فدراسیون فوتبال 10 میلیارد تومان برای برگزاری این بازی هزینه کرده است. 10 میلیارد هزینه برای بازی کردن با تیمی که بدون شک تک تک تیم‌های لیگ برتری ایران به راحتی شکستش می‌دهند. 10 میلیارد هزینه برای بازی با تیمی که در معادله‌های دنیای فوتبال هیچ جایگاهی ندارد. از آن عجیب‌تر اینکه تصمیم گرفته شده تا بازی در استادیوم آزادی برگزار شود. طبیعتا فدراسیون از وضعیت این ورزشگاه خبر داشته و می‌دانسته که با توجه به وضعیت سکوهای آزادی، امکان حضور تماشاگر در این نبرد فراهم نیست. طبیعتا فدراسیون به خوبی از شرایط آزادی خبر داشته و می‌دانسته که استقلال و پرسپولیس هم در این استادیوم هیچ تماشاگری ندارند. با این حال مهدی تاج و رفقا همچنان اصرار به خرج داده‌اند تا این مسابقه هم در آزادی برگزار شود. به نظر می‌رسد آنها ترجیح می‌دهند که تیم ملی بدون هوادارانش به مصاف رقبا برود. آن هم در حالی که همه جای دنیا کشاندن تماشاگر به استادیوم، یکی از اصلی‌ترین اهداف فدراسیون‌ها به حساب می‌آید. جالب اینجاست که فدراسیون برای این بازی چنین هزینه‌ای انجام می‌دهد اما حتی به دنبال درآمد از بلیت فروشی این رقابت‌ها هم نیست.

حتی خود بازیکنان تیم ملی نیز دوست ندارند در آزادی بازی کنند. چراکه وضعیت چمن این ورزشگاه هم اصلا جالب نیست. خیلی از استقلالی‌ها و پرسپولیسی‌ها در همین فصل، به دنبال راهی برای فرار از بازی در این ورزشگاه بوده‌اند اما به شکل عجیبی، این استادیوم حتی در رده ملی نیز با این وضعیت نابسامان برای آنها انتخاب شده است. فدراسیون به راحتی می‌توانست از این فرصت بهره ببرد و این بازی را در نقطه دیگری از ایران برگزار کند. اهواز، سیرجان، اصفهان و خیلی از شهرهای دیگر، پتانسیل میزبانی از تیم ملی ایران را دارند. چرا گاهی نباید دیدارهای تیم ملی از تهران خارج شود؟ چرا هواداران فوتبال در شهرهای دیگر نباید احساس کنند که تیم ملی به آنها نیز تعلق دارد؟ فدراسیون نه‌تنها در انتخاب رقبای تیم ملی بدسلیقگی به خرج می‌دهد، بلکه حتی در انتخاب جزئیات در مورد برگزاری این مسابقه‌ها نیز بسیار کج‌سلیقه است. بدون شک خیلی از ملی‌پوش‌ها اصلا دوست ندارند در استادیوم خالی آزادی روبه‌روی حریفی مثل آنگولا به میدان بروند. اینکه ستاره‌هایی که برای باشگاه‌های پورتو و برنتفورد بازی می‌کنند، مجبور باشند که در چنین فضایی مسابقه بدهند اصلا اتفاق شایسته‌ای به نظر نمی‌رسد. کادر فنی تیم ملی نیز دلیلی برای اعتراض نمی‌بیند و همین که خودش در این جایگاه قرار گرفته، کافی است تا از همه چیز راضی باشد. این وسط سکوهای هواداران تیم ملی هر روز خالی‌تر و نیمکت امیر قلعه‌نویی هر روز پرتر می‌شود! این روندی است که همه را نگران آینده تیم ملی خواهد کرد.