پاکستان درباره افغانستان رو بازی نمی‌کند

رایزن پیشین ایران در افغانستان گفت: سیاست جمهوری اسلامی نسبت به موضوع افغانستان یک برنامه مدون است و همین امر هم باعث می‌شود بسته پیشنهادی پاکستان را به صورت کامل قبول نکند اما با این کشور برای ایجاد امنیت و به قدرت رسیدن یک دولت فراگیر همراه خواهد بود که البته هنوز شرایط مهیا نیست؛ چراکه افغانستان به شرایط ایستا نرسیده است.

عبدالمحمد طاهری در گفت‌وگو با ایلنا، در تحلیل ابعاد و اهداف سفر روز پنجشنبه شاه محمود قریشی، وزیر امور خارجه پاکستان به ایران در پاسخ به این سوال که با توجه به تحولات افغانستان، تهران و اسلام‌آباد چه همکاری‌هایی در زمینه ایجاد ثبات در این کشور خواهند داشت، افزود: واقعا اینکه جریان مصالحه پس از فتح کابل توسط طالبان به دست پاکستان آغاز شده کمی منطقه را ناامید کرده چراکه اگر یک چهارضلعی را در منطقه در نظر بگیریم، ضلع اساسی، ایران است و لازم است ایران برای برون رفت افغانستان از این بحران وارد عمل شود و ایران برای این مساله برنامه و سیاست دارد.   

وی ادامه داد: سفر شاه محمود قریشی پس از آن آغاز می‌شود که تیمی از افغانستان به ریاست یونس قانونی به این کشور سفر کرده است و البته پاکستان همواره پای ثابت ایجاد هرج و مرج در افغانستان بوده و می‌دانیم نیروهایی که در جبهه طالبان جنگیدند با توپ و تانک از مرز پاکستان وارد شدند. طالبان حالا پس از پیروزی این پیام را به کشورهای همسایه و دنیا می‌دهد که ما می‌خواهیم حکومت کنیم و آقای قریشی هم حامل همین پیام است. این تحلیل‌گر مسائل شبه قاره در پاسخ به این سوال که یکی از سیاست‌های تهران برای ایجاد ثبات دائمی در همسایه شرقی مساله ابتکار «گفت‌وگوهای بین‌الافغانی» بود؛ آیا کشورمان می‌تواند همچنان این موضوع را در برهه کنونی نیز به پیش ببرد، گفت: آن نقطه مشترک در سیاست پاکستان و ایران در قبال مساله افغانستان همین اصالت بخشیدن به گفت‌وگوهای بین‌الافغانی است اما آن چیزی که من همیشه نسبت به آن هراس داشتم این است که پاکستان یک رو بازی نمی‌کند.

تا اینجا ما می‌دانیم پاکستان و ISI به دنبال ناایمن ساختن افغانستان هستند و به این مراد هم رسیده‌اند؛ چه با حضور و چه عدم حضور آمریکایی‌ها، چه با بودن مجاهدین و چه نبودن آن‌ها، پاکستان هیچ‌گاه به دنبال این نیست که یک صلح و امنیت پایدار در افغانستان شکل بگیرد چرا که مساله پاکستان و افغانستان موضوع نزدیک به یکصدسال تعارض است و تا امروز ادامه دارد.