روز گذشته (یکشنبه) شصتمین سالروز آغاز بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲ میلادی است؛ یک بن‌بست اتمی ۱۳ روزه میان آمریکا و جماهیر شوروی که نهایتا از طریق دیپلماسی ماهرانه حل و فصل شد، از همان نوع دیپلماسی که بسیاری نگران فقدان آن برای خنثی کردن تنش‌های کنونی میان ابرقدرت‌ها هستند. به گزارش اسپوتنیک، در ۱۶ اکتبر سال ۱۹۶۲ میلادی به جان اف کندی، رئیس جمهور وقت آمریکا تصاویر نظارتی از آنچه که آن را اسناد قطعی و واضح از ساخت تاسیسات موشک‌های اتمی میان برد توسط جماهیر شوروی در کوبا واقع در ۹۰ مایلی سواحل فلوریدا می‌نامیدند، نشان داده شد. کندی در مذاکرات با مقامات ارشد دو پیشنهاد مطرح کرد: یک حمله نظامی یا یک محاصره دریایی. این بسیج نظامی پس از آن صورت گرفت که فیدل کاسترو، رئیس جمهور وقت کوبا در پی حمله ناکام آمریکا به خلیج خوک‌ها در آوریل سال ۱۹۶۱ میلادی از مسکو درخواست کمک برای بازدارندگی کرد. 22 اکتبر مصادف با روز هفتم این بحران، کندی اعمال یک قرنطینه دریایی را اعلام کرد و تصمیم گرفت که از واژه محاصره که ممکن است به عنوان یک اقدام جنگی تلقی شود، اجتناب کند. محاصره‌ها از تمامی تجارت‌ها و سفرها جلوگیری می‌کنند در حالی که قرنطینه تنها تجهیزات نظامی تهاجمی را ممنوع می‌کند. این اقدام چند ساعت پس از دیدارهای دشوار میان کندی و مقامات امنیتی آمریکا که بسیاری از آنها خواستار اقدامات تهاجمی‌تر بودند، رخ داد. با این حال، به دنبال این قرنطینه کاسترو ارتش کوبا را بسیج کرد، موشک‌های جماهیر شوروی درحالت آماده شلیک قرار گرفتند و کشتی‌هایشان خیلی زود در خط قرنطینه بودند. در همین حال، نیروهای ارتش آمریکا در سطح دوم آمادگی دفاعی قرار گرفتند که بالاترین سطح در تاریخ آمریکا است و تنها یک پله با سطح یک آمادگی دفاعی به معنای آغاز جنگ اتمی فاصله داشت. تا روز یازدهم مذاکرات تلفنی میان رابرت کندی، مشاور رئیس جمهور آمریکا و آناتولی دوبرینین، سفیر جماهیر شوروی آغاز نشده بود اما در نهایت این گفت‌وگوها آغاز شد و به توافق علنی که از آمریکا می‌خواست تعهد دهد که به کوبا حمله نمی‌کند و در مقابل مسکو نیز سایت‌های اتمی را برمی‌چیند، منجر شد. با این حال، مذاکره‌کنندگان به یک توافق خصوصی نیز دست یافتند مبنی بر اینکه آمریکا موشک‌هایش از ترکیه را خارج کند.

 

کپی شد