گروه شبه‌نظامی طالبان در آستانه تحقق یکی از اصلی‌ترین تمایلاتش قرار دارد: خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان. اما آن‌ها برای رسیدن به این مطالبه چندان از ایدئولوژی افراطی خودشان فاصله نگرفته‌اند. روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی نوشته است: یکی از رهبران ارشد شبه‌نظامیان طالبان اذعان دارد که این گروه طی یک دهه گذشته خسارت‌های ویرانگری را از جانب حملات هوایی آمریکا و عملیات‌های دولت کابل متحمل شده است. اما آن تلفات عملا چیزی را در میدان نبرد تغییر نداد؛ طالبان نیروهای کشته شده و مجروح خودش را جایگزین کرد و خشونت مرگباری به راه انداخت. مولوی محمد قیس،‌ رئیس کمیسیون نظامی طالبان در ولایت لغمان می‌گوید: ما این نبرد را به چشم عبادت می‌نگریم. پس اگر یک برادر کشته شود، برادر دوم مشیت الهی را نادیده نمی‌گیرد. او جا پای برادرش می‌گذارد. اوایل مارس بود که طالبان توافق صلحی با ایالات متحده به امضا رساند و اکنون این گروه را در آستانه تحقق اصلی‌ترین مطالبه خودشان قرار داده است: خروج کامل نیروهای آمریکایی از افغانستان. طالبان طی حدود ۱۹ سال جنگ پر زحمت، بیش از یک ابرقدرت دوام آورد. ده‌ها مصاحبه با مقام‌ها و مبارزان طالبان در سه کشور و همچنین گفت‌وگو با مقام‌های افغانستان و غرب، رویکردهای قدیمی و جدید آن‌ها را و نسل‌هایی که به آن‌ها برای انجام این کار کمک کردند، به تصویر می‌کشد. طالبان پس از ۲۰۰۱ یک شبکه غیر متمرکز از شبه‌نظامیان و فرماندهان رده پایین را دوباره سازماندهی کرد و به جذب و یافتن منابع محلی پرداخت و هم‌زمان رهبری ارشد آن در پاکستان پناه گرفته و باقی ماند. آن‌ها با سیستمی از طراحی تروریسم و حملات دولت کابل را تحت فشار قرار دادند و یک محرک اعتباری غیر قانونی بر پایه جرایم و مواد مخدر را توسعه دادند؛ روشی که با ایدئولوژی اسلامی مغایرت دارد. در همین حال، گروه طالبان با وجود آغاز مذاکرات مستقیم درباره تقسیم قدرت با دولت افغانستان، رسما تغییر چندانی در بنیاد ایدئولوژی سختگیرانه خودشان ایجاد نکردند.

آن‌ها هرگز از اقداماتشان در گذشته ابراز تاسف نکردند و همچنان با اکثر تغییرات مورد حمایت غرب در این کشور طی دو دهه گذشته مخالفت کردند. امیرخان متقی، رئیس ستاد رهبری طالبان در مصاحبه با نیویورک تایمز در دوحه گفت: ما ترجیح می‌دهیم این توافق به صورت کامل اجرایی شود تا ما بتوانیم یک صلح کاملا جامع داشته باشیم. اما ما همچنین نمی‌توانیم فقط اینجا بنشینیم، در حالی که زندان‌ها مملو از مردم ما هستند، زمانی که سیستم دولت همان سیستم غربی است و طالبان باید برود در خانه بنشیند. هیچ منطقی این را نمی‌پذیرد؛ اینکه همه چیز بعد از این همه جانفشانی همینطور باقی بماند. دولت کنونی به پول خارجی، تسلیحات خارجی و اعتبار خارجی وابسته است. اکنون، در حالی که نیروهای آمریکایی و شبه‌نظامیان حمله به یکدیگر را متوقف کرده‌اند، طالبان حملاتش را علیه نیروهای افغان پیش از اعلام آتش‌بس موقت تشدید کرد. به نظر می‌رسد تاکتیک‌های آن‌ها با هدف ایجاد رعب و وحشت است. بسیار از افغان‌ها نگرانند که شبه‌نظامیان برای سهم‌خواهی از دولت، مذاکراه‌کنندگان را تحت فشار قرار دهند. یکی از فرماندهان جوان طالبان می‌گوید: جنگ ما پیش از آمریکا آغاز شد علیه فساد. مفسدان از آمریکا طلب کردند، بیایند چون نمی‌توانستند بجنگند. تا زمانی که امارت اسلامی تشکیل شود، جهاد ما ادامه خواهد داشت. براساس برآورد مقام‌های افغان و آمریکایی‌، گروه طالبان در حال حاضر بین ۵۰ هزار تا ۶۰ هزار نیروی فعال و ده‌ها هزار نیروی مسلح و تسهیل‌کننده نیمه وقت دارد. با این حال، این گروه یک سازمان یکپارچه نیست. رهبری طالبان، یک ماشین جنگی از بخش‌های مختلف و دوردست ساخته است و هر شبکه را به سمت خودکفایی محلی سوق می‌دهد.

 

کپی شد