سلطان مردم بمانید

آریا رهنورد 

اولین جلسه دادگاه حسین هدایتی سرانجام برگزار شد. او که تا همین چند ماه قبل نیز به عنوان «عابربانک» فوتبال شناخته می‌شد، در این جلسه تقریبا همه موارد اتهامی را رد کرد اما شاید همان اشاره به دوستی با مدیران همه بانک‌ها و جلسه‌های تصمیم‌گیری شبانه بانک سرمایه، برای پی بردن به یک فساد سیستماتیک کافی به نظر می‌رسید. هدایتی که زمانی متقاضی خرید باشگاه پرسپولیس بود، به دلیل بدهی‌های کلان بانکی هرگز نتوانست «اهلیت» لازم برای خرید این باشگاه را به دست بیاورد اما در همه سال‌های گذشته در اطراف پرسپولیس حضور داشت، به صورت مرتب با بازیکنان این تیم دیدار می‌کرد و به کمک این دیدارها برای خودش «اعتبار» می‌خرید. حسین هدایتی به واسطه کمک‌های مالی‌اش به این باشگاه، حتی تا عضویت در هیات مدیره هم پیش رفت. او البته تنها به این نزدیکی بسنده نکرد و بارها با اسطوره‌های آبی مثل ناصر حجازی و منصور پورحیدری نیز قرار ملاقات گذاشت. هدایتی از فوتبال برای رسیدن به شهرت استفاده کرد و از شهرت، برای کشیدن حصاری غیرواقعی از اعتبار به دور خودش برای گرفتن وام‌های بیشتر بهره برد. در همه روزهایی که تصور می‌شد فوتبال در حال ارتزاق از این چهره است، در حقیقت او در حال ارتزاق از طریق فوتبال بود. در این جلسه از دادگاه، از فوتبالیست‌ها خواسته شد که همه پول‌های دریافت کرده از این چهره را پس بدهند اما این تنها فوتبالیست‌ها نیستند که با هدایتی مراوده مالی داشته‌اند. او یکی از قسط‌های قرارداد کارلوس کی‌روش را نیز پرداخت کرده اما آیا فدراسیون فوتبال حالا حاضر می‌شود چنین رقمی را به دادگاه برگرداند؟ تکلیف نمازخانه‌هایی که این فرد در استادیوم‌های مختلف ساخته چه خواهد شد؟ او با افرادی مطرح از اقشار دیگر نیز دیدارهای زیادی داشته و حالا سوال اینجاست که چرا اسم آنها به میان نمی‌آید؟ در بین فوتبالیست‌ها، مهدی طارمی باید یک میلیاردی را که برای بازگشت از ریزه‌اسپور به پرسپولیس دریافت کرده، برگرداند. چهره‌هایی مثل علی کریمی نیز مدت زیادی با هدایتی همراه بوده‌اند. هیچ‌کس اما مثل علی پروین به این چهره نزدیک نیست. مردی که به نوعی در باشگاه استیل‌آذین، مقدمات ورود هدایتی به فوتبال ایران را کلید زد. 

پولی که هدایتی سخاوتمندانه در جیب سلبریتی‌ها می‌گذاشت، پولی که صرف می‌شد تا برای او مراسم‌ آنچنانی گرفته شود، از جیب فرهنگیان و مردم معمولی بیرون کشیده شده بود. مردمی که گاهی حتی به نان شب‌شان نیز محتاج هستند

پس از پی بردن به عمق بدهی‌های بانکی حسین هدایتی و مشی فریبکارانه او در انتقال اسناد به نام افراد دیگر، پروین باید به اولین منتقد جدی او تبدیل شود اما این چهره در میان ناباوری، از نگارش یک نامه برای تطهیر حسین هدایتی در دادگاه از سوی اهالی ورزش خبر داده است. پروین در این نامه، چه خواهد نوشت؟ البته که هدایتی «خدمات» خاص خودش را برای ورزش ایران داشته اما سوال اینجاست که این خدمات، به چه قیمتی صورت گرفته‌اند؟ در ازای این خدمات خودنمایانه و ریاکارانه، چند خانواده با بحران مطلق مالی روبه‌رو شده‌اند؟ چند کارگر شغل‌شان را از دست داده‌اند و پیش خانواده شرمسار شده‌اند تا «عالیجناب» با شنل قرمزرنگ با اسطوره‌های پرسپولیس عکس یادگاری بگیرد و خبرنگارها برای مصاحبه با او صف ببندند؟ موتور اشتغال در چند کارخانه از کار افتاده تا شبکه‌های تلویزیونی به حسین هدایتی آنتن بدهند و مشغول پاک‌سازی زمزمه‌ها در اطراف او شوند؟ این خدمات اگر از حساب شخصی هدایتی انجام می‌شد، قابل تقدیر بود اما گرفتن چند هزار میلیارد وام و صرف بخش بسیار کوچکی از آن در امور خیریه، تنها تلاشی برای پاک و منزه نشان دادن این پول است. این دزدی، حتی به ماجرای «رابین‌هود» نیز شباهت ندارد که کمی و فقط کمی قابل اغماض باشد. پولی که هدایتی سخاوتمندانه در جیب سلبریتی‌ها می‌گذاشت، پولی که صرف می‌شد تا برای او مراسم‌ آنچنانی گرفته شود، از جیب فرهنگیان و مردم معمولی بیرون کشیده شده بود. مردمی که گاهی حتی به نان شب‌شان نیز محتاج هستند.

این هم از طنزهای روزگار است که مردم معمولی، یک نفر را با شعارهای‌شان به «سلطان» تبدیل می‌کنند اما در روز واقعه، این سلطان به جای ایستادن در سمت مردم، به حمایت از صاحبان پول و قدرت و تزویر می‌پردازد. شما روی شانه‌های خاکی همین مردم بالا رفته‌اند و اوج گرفته‌اید آقای پروین. کاش وقت نامه‌نگاری برای حمایت از هدایتی و هدایتی‌ها، فراموش نکنید که «سلطان» چه کسانی هستید. کاش از یاد نبرید که تشویق امثال هدایتی معنایی به جز حمایت از نوچه‌پروری و سرقت اموال مردم در روز روشن ندارد. شما‌ در سمت اشتباهی از تاریخ ایستاده‌اید آقای سلطان. ایستادن در چنین صفی، یعنی حمایت از تفکر شومی که حقوق قانونی کارگران شرکت لوله اهواز را به سکه تبدیل می‌کند تا آن را در مراسم جشن قهرمانی، توی جیب بازیکن‌ها بگذارد. کاش از نامه‌نگاری دست بکشید و کمی هم به صورت‌های معصوم مردم کشورتان نگاه کنید. مردمی که از دزدها بیزارند.