نام بزرگ پیرمرد!

چند ماه از ترک استقلال توسط سرور جپاروف سپری شده اما هنوز بسیاری از هواداران باشگاه درباره این بازیکن صحبت می‌کنند. به نظر می‌رسد وینفرد شفر تردیدهایی درباره امضای قرارداد تازه با جپاروف دارد و معتقد است این بازیکن باید دوباره کیفیتش را در جلسه‌های تمرینی به اثبات برساند. مدیران استقلال اما به هر قیمتی خواهان بازگشت سرور هستند و اصرار دارند که جای خالی این ستاره ازبکستانی، تنها با حضور خودش پر می‎شود. حتی با وجود شکست پروژه نویمایر، استقلال هنوز مشکل بزرگی را در میانه میدان احساس نمی‌کند. آنها در مرکز زمین زوج درخشان علی کریمی و فرشید باقری را در اختیار دارند. باقری در این فصل نشان داده که می‌تواند وظایف هجومی‌تری را در زمین بر عهده بگیرد و در گل‌زنی نیز موفق باشد. داریوش شجاعیان به زودی از مصدومیت بازمی‌گردد و فرشید اسماعیلی نیز می‌تواند به عنوان هافبک هجومی در ترکیب آبی‌ها قرار بگیرد. به نظر می‌رسد امضای قرارداد با یک مهاجم، اولویت مهم‌تری برای آبی‌ها باشد. آنها در سمت چپ خط دفاعی نیز مشکلاتی را احساس می‌کنند و در سمت راست نیز گزینه‌ای در حد وریا غفوری ندارند که این بازیکن را با فراغ بال به خط هافبک بفرستند.  در چنین شرایطی جذب دوباره جپاروف بیشتر از آن‌که با منطق سروکار داشته باشد، چیزی شبیه یک «نمایش» برای راضی کردن گروهی از هواداران است که موفقیت تیم را تنها در جذب نفرات جداشده فصل قبل جست‌وجو می‌کنند.

به نظر می‌رسد درباره توانایی‌های سرور جپاروف، کمی «اغراق» شده باشد. او همیشه بازیکنی خوب با کلاس بالای بازی بوده اما هرگز بار استقلال را یک تنه به دوش نکشیده است. شاید جدایی تیام یک ضربه بزرگ برای باشگاه به شمار می‌رفت اما سرور تنها به خاطر خروج همزمان با مهاجم سنگالی، ناگهان به سوژه‌ای مهم برای هواداران آبی تبدیل شد. 

شاید اگر مامه تیام در باشگاه باقی مانده بود و جپاروف از تیم جدا می‌شد، کم‌تر کسی در مورد این بازیکن اظهارنظر می‌کرد. او اگرچه به عجیب‌ترین شکل ممکن عنوان بهترین پاسور فصل فوتبال ایران را تصاحب کرد اما در 45 بازی فصل گذشته در همه جام‌ها، تنها هفت گل به ثمر رساند و پنج پاس گل به هم‌تیمی‌ها داد. جپاروف در تابستان تصمیم به ترک استقلال گرفت و به باشگاه ژیتسو در لیگ فوتبال قزاقستان رفت. بازیکنی که به واسطه لیگ ایران دوباره به نقطه اوج برگشته بود، حالا پس از مواجهه با سطح لیگ قزاقستان ترجیح می‌دهد دوباره به ایران برگردد و جالب اینجاست که مدیران فوتبال ایران نیز به سادگی درها را برای این بازیکن باز می‌کنند. بدون تردید او از شرط‌های ابتدای فصل برای پیوستن به جمع آبی‌ها صرف نظر نکرده و امضای قرارداد با او، به معنای تسلیم‌ شدن مقابل این بازیکن خواهد بود. آیا در شرایط فعلی دلار، پرداخت رقمی بسیار سنگین برای سرور، یک تصمیم عقلانی از سوی باشگاه به شمار می‌رود؟ او در 36 سالگی چقدر می‌تواند به تیم شفر کمک کند و در ترکیب این تیم، تحرک داشته باشد؟ حتی در صورت نهایی شدن این قرارداد، اگر ستاره ازبکستانی دوباره در تابستان ساز جدایی کوک کند، چه سرنوشتی در انتظار استقلال خواهد بود؟ نیم‌فصل انتظار و امضای قرارداد سه‌باره با این فوتبالیست؟