ریکاردو، خیلی نزدیک اما خیلی دور؛ حسرت فانتزی!
آریا طاری
شاید در دنیای فوتبال، دیگر بازیکنان پلی میکر کلاسیک که همه توپ‌ها در مرکز زمین برای طراحی حملات به آنها ختم می‌شود، ضروری نباشد اما هنوز وجود هافبک‌های خلاق، دقیقا همان چیزی است که به بازی تیم‌ها طراوت می‌دهد و این درست همان چیزی است که استقلال ساپینتو به آن نیاز دارد. آنها در بازار به شدت به دنبال جذب ریکاردو آلوز هستند. بازیکنی که به واسطه بازی در لیگ برتر ایران و ملیت مشترک با سرمربی آبی‌ها، شاید یک گزینه نزدیک برای این تیم تلقی شود اما به واسطه بازی در یک تیم مدعی مثل تراکتور، همچنان از استقلال بسیار دور است.
هافبک خلاق. این عبارت از شروع فصل به یک حسرت بسیار بزرگ در استقلال تبدیل شده است. چرا چنین مشکلی تا این حد در تیم فرهاد مجیدی احساس نمی‌شد؟ دلیلش ساده است. تیم فرهاد تیمی با اصرار بر در اختیار داشتن مالکیت بیش از حد توپ نبود. این تیم بر مبنای اصول دفاعی چیده شده بود و نگاهی به ضدحمله‌ها داشت. حتی با این وجود هم فرهاد مجیدی به جست‌وجوی یک هافبک با خصوصیات فانتزی رفت و در نهایت هم آمانوف را به استقلال اضافه کرد.
آمانوف خلاقیت نسبتا خوبی داشت اما از یک مشکل بزرگ هم رنج می‌برد. او اساسا بازیکن تاکتیک‌پذیری نبود و در زمین مسابقه کار خودش را می‌کرد. فرهاد تا حدودی با این ویژگی کنار آمد و به آمانوف اجازه داد تا از هارمونی تیمی کمی بیرون بزند اما در عین حال در پخش کردن توپ و طراحی حملات به تیم کمک کند. ساپینتو اما هرگز چنین چیزی را نمی‌پذیرد و بدون استفاده جدی از آمانوف، این بازیکن را در فهرست خروج قرار داده است. تیم مربی پرتغالی، فوتبالی مالکانه بازی می‌کند اما پروسه انتقال در این تیم هنوز به تکامل نرسیده است. در حقیقت توپ از دفاع به هافبک‌ها می‌رسد اما از هافبک‌ها به حمله نمی‌رود. تیم استقلال در این بخش از زمین دچار سکته می‌شود. خصوصیتی که به ویژه در بازی‌های بزرگ نیز خودش را نشان نمی‌دهد.
شاید تفاوت کلیدی استقلال با سپاهان و تراکتور در جریان دو دیدار اخیر لیگ برتری تیم ساپینتو نیز همین بوده است. استقلال بازی را در میانه زمین باخته و نتیجه‌ای که روی اسکوربرد حک شده، در حقیقت تفاوتی بین خطوط هافبک دو تیم بوده است. ساپینتو برای حل این مشکل، یک راهکار به ظاهر ساده دارد اما این سادگی در لایه‌ای از پیچیدگی قرار گرفته است!
ریکاردو آلوز، اسمی است که می‌تواند به استقلال کمک کند. او در نیم‌فصل اول لیگ هشت پاس گل داده است. ویژگی مهم ریکاردو، مدرن بازی کردن است. در حقیقت او می‌تواند با کم‌ترین ضربه به توپ، بیشترین بهره‌بری را برای تیمش داشته باشد. او اساسا بازیکنی نیست که به توپ ضربه اضافی بزند و اصراری به نگه داشتن آن در مقابل خودش داشته باشد. ریکاردو به سرعت بازی را به جریان می‌اندازد و برای تیمش موقعیت می‌سازد.
او که قبلا هم با بردی‌اف کار کرده بود، با نظر این مربی به باشگاه تراکتور اضافه شد. از همان ابتدا هم معلوم بود آلوز خرید درخشانی برای تراکتور است. بازیکنی که هم ارسال‌های درجه یکی دارد، هم ضربه‌های شروع مجدد را خوب می‌زند و هم می‌تواند با چشم بسته پاس گل بدهد. به نظر می‌رسد که آلوز، آخرین قطعه گمشده پازل استقلال است. شاید این انتقال حتی به سود خود این بازیکن هم باشد. چراکه دستمزد بیشتری دریافت می‌کند، بیشتر دیده می‌شود و شاید حتی در حضور مهاجمان پرشمار استقلال، پاس گل‌های بیشتری هم بدهد. با این وجود باشگاهی مثل تراکتور هرگز چنین بازیکنی را به سادگی از دست نخواهد داد.
هضم جدایی ریکاردو از این باشگاه در هیچ شرایطی ساده نیست اما وقتی پای یکی از رقبای مستقیم وسط باشد، ماجرا دشوارتر هم می‌شود. ظاهرا ساپینتو تلاش کرده تا ستاره هموطنش را برای پیوستن به استقلال مجاب کند اما باشگاه تراکتور تا پایان فصل با این بازیکن قرارداد دارد و بعید است که مجوز جدایی به آلوز بدهد. ریکاردو یکی از بارقه‌های امید تراکتور در این فصل بوده و بدون شک مدیران باشگاه دست به هر کاری می‌زنند تا این بازیکن را حتی برای سال‌های آینده نیز در ترکیب اصلی تیم‌شان نگه دارند.
به نظر می‌رسد که جنگ استقلال و تراکتور بر سر آلوز، ادامه خواهد داشت. در پایان فصل، قرارداد این بازیکن با باشگاه تمام می‌شود و او می‌تواند به راحتی با استقلال نیز مذاکره کند. اگر ساپینتو تا آن روز همچنان روی نیمکت استقلال باشد، شانس آبی‌ها برای خرید این بازیکن بیشتر می‌شود.
به هر حال فوتبال ایران، بازیکنی با این ویژگی‌ها کم دارد و به همین خاطر است که یک نفر این‌چنین در کانون توجه قرار می‌گیرد. ریکاردو بازیکنی است که می‌تواند به شکل مشخصی ظرفیت‌های هجومی تیم را افزایش بدهد. یک فوتبالیست فوق‌العاده که احتمالا رکورد تعداد پاس گل در یک فصل از رقابت‌های لیگ برتر ایران را خواهد شکست.
دیدگاه تان را بنویسید