پرسپولیس؛ پرس و ترس!

آریا    رهنورد

پرس سنگین فولادی‌ها مقابل پرسپولیس، این تیم را با مشکلات بزرگی در جریان مسابقه روبه‌رو کرده بود. مدافعان قرمزپوش به محض تصاحب توپ، با فشار سنگین چند بازیکن حریف مواجه می‌شدند. فشاری که به خصوص در کناره‌ها خودش را نشان می‌داد. نکو به خوبی می‌دانست که علی نعمتی، یک مدافع چپ تخصصی نیست و به همین خاطر فشار زیادی را به این سمت پرسپولیس وارد کرده بود. نتیجه این اتفاق، پاس‌های اشتباه علی نعمتی در نیمه اول بود که بارها و بارها در این نیمه تکرار شد. تیم یحیی اساسا همیشه علاقه داشته که ساخت بازی را از عقب زمین شروع کند و برای این کار از مدافعانش کمک بگیرد اما وقتی تیمی مثل فولاد تا این حد پرسینگ را خوب و دقیق انجام می‌دهد، انجام چنین کاری سخت خواهد شد. زوج گولسیانی و فرشاد فرجی در خط دفاع، تقریبا هیچ مشارکتی در ساخت بازی پرسپولیس نداشتند. آنها در این مسابقه بارها به سراغ پاس‌های ساده و رو به عقب رفتند. چراکه ترجیح می‌دادند نمایش کم‌ریسک‌تری روبه‌روی مدافعان فولاد داشته باشند. ساخت بازی از دفاع، کاری بود که محمدحسین کنعانی‌زادگان به خوبی انجام می‌داد. او به عنوان یک مدافع بسیار پا به توپ، همیشه مقصدهای درستی را برای پاس دادن انتخاب می‌کرد و استاد خارج کردن تیم از فشار پرس حریف بود. بعد از کنعانی، این روند در پرسپولیس عملا متوقف شد. هرچند که شاید ورود مرتضی پورعلی‌گنجی، بتواند این روند را تغییر بدهد. مرتضی قبلا سابقه بازی در خط هافبک را دارد و اساسا مدافع پا به توپی به شمار می‌رود. فعلا تنها گزینه جدی پرسپولیس برای فرار از پرس حریف در یک‌سوم دفاعی خودش، استفاده از بازی با پای خوب بیرانوند است. بیرو به کمک پاس‌های خوبش در این بازی نیز چند بار به شکل ایده‌آلی فشار را از روی خط دفاعی تیم برداشت. با این وجود اکتفا کردن به بازی با پای خوب این ستاره به تنهایی برای پشت سر گذاشتن پرس حریف کافی نیست.

تیم یحیی علاوه بر مشکلی که در عبور از پرس بالای رقیب دارد، اساسا یک تیم پرس‌کننده نیز به شمار نمی‌رود. در واقع مهره‌های هجومی این تیم به اندازه کافی دونده نیستند

تیم یحیی علاوه بر مشکلی که در عبور از پرس بالای رقیب دارد، اساسا یک تیم پرس‌کننده نیز به شمار نمی‌رود. در واقع مهره‌های هجومی این تیم به اندازه کافی دونده نیستند. مهدی عبدی در بسیاری از دقایق نبرد با فولاد، اصلا به دنبال مدافعان حریف نمی‌رفت و به دنبال پس گرفتن توپ نبود. جالب اینکه تنها مهاجم پرسپولیس با قابلیت پرس بالا، شرزود تمیروف بود و به همین خاطر با وجود ضعف مفرط در گل‌زنی، یحیی از این بازیکن در ترکیب تیمش استفاده می‌کرد. شاید ورود لوکادیا اوضاع را کمی تغییر بدهد اما او هم اساسا یک ستاره دونده نیست. درست مثل سروش رفیعی که در میانه میدان معمولا جریان توپ را دنبال نمی‌کند و یک بازیکن فانتزی به شمار می‌رود. تنها راهکار حل شدن این مساله برای پرسپولیس، عقب رفتن سروش در زمین است. او باید کمی عقب‌تر برود تا وقتی که سرلک و کمال به دلیل پرس شدید حریف دیگر گزینه پاس نبودند، در انتقال بازی به تیمش کمک کند. در این صورت شاید قرمزها بتوانند کمی از فشار تیم حریف کم کنند و در طراحی حملات عملکرد بهتری داشته باشند. به هر حال این معضل، در فصل گذشته نیز به شدت پرسپولیسی‌ها را آزار داد. به نظر می‌رسید آنها نتوانسته‌اند جای بازیکنان پا به توپی مثل کنعانی و احمد نوراللهی و جای مهاجم دونده‌ای مثل علیپور را پر کنند. این تیم در فصل جدید چند خرید تازه داشته که هنوز کاملا با تیم هماهنگ نشده‌اند. شاید حضور پورعلی‌گنجی در ترکیب اصلی، رسیدن سروش و صادقی به فرم خوب و قرار گرفتن لوکادیا در بین نفرات فیکس تیم، ضعف‌های تیم یحیی را به شدت کمرنگ کند.

هنوز راه درازی در فصل جدید برای پرسپولیس باقی مانده است. طرفداران این باشگاه اما به دنبال تماشای اولین برد یا حداقل اولین گل تیم‌شان هستند. شاید عبور از عدد صفر، فشار را به شکل قابل توجهی از دوش این تیم بردارد. آنها هنوز یک ترکیب قدرتمند را در اختیار دارند و به کمک این ستاره‌ها، مدعی بردن لیگ برتر هستند. روبه‌رو شدن با تیم‌های دفاعی اما چالش سختی برای این تیم به نظر می‌رسد. چراکه به نظر می‌رسد پرسینگ در هر حالتی روبه‌روی پرسپولیس جواب می‌دهد و این تیم را با دردسر مواجه می‌کند.