از اینجا برو سانی!

آریا طاری

قرار نگرفتن سون هیونگ مین در فهرست منتخب این فصل لیگ برتر انگلیس، حیرت هواداران فوتبال را به همراه داشته است. سون این فصل به صورت مشترک با مو صلاح آقای گل لیگ برتر شد و این موفقیت را در حالی به دست آورد که حتی بیشتر از صلاح در جریان بازی گل زده بود و برخلاف ستاره مصری، پنالتی‌زن اول تیمش نبود. این مساله حتی سرمربی سابق او ژوزه مورینیو را عصبانی کرده است. ژوزه از اشک ریختن برای استعداد نابی حرف زده که به اندازه توانایی‌های نابش مورد ستایش قرار نمی‌گیرد. احتمالا چون محل تولدش قاره آسیا بوده است.

هر چقدر در تاریخ فوتبال باشگاهی انگلیس به عقب بروید، بازیکنی را پیدا نمی‌کنید که از قاره آسیا در این لیگ آقای گل شده باشد. ستاره‌هایی از کشورهای مختلف، توانسته‌اند کفش طلای لیگ انگلیس را به دست بیاورند اما در تمام تاریخ فوتبال باشگاهی در این کشور، هیچ بازیکنی نبوده که از قاره آسیا صاحب کفش طلا شود. کاری که سون هیونگ مین انجام داده، فراتر از حد تصور به نظر می‌رسد. او طلسمی را شکسته که محو کردنش، زمانی غیرممکن بوده است. حالا دیگر شکی وجود ندارد که او بهترین بازیکن آسیایی تاریخ لیگ برتر انگلیس است. پیش از این مقایسه‌های زیادی بین او و پارک جی سونگ وجود داشت. پارک هم فوتبالیست فوق‌العاده‌ای بود و با سختکوشی مثال‌زدنی‌اش در تیم سر الکس فرگوسن می‌درخشید اما هیچ‌وقت یک بازیکن ثابت در یک فصل طولانی برای یونایتد به حساب نمی‌آمد. او در خیلی از بازی‌های فصل بازی نمی‌کرد و یکی از اولین انتخاب‌های فرگی برای شیاطین سرخ به شمار نمی‌رفت. علاوه بر این، پارک در تیم ملی به زمین فرستاده می‌شد که سرشار از ستاره‌های مختلف بود و مدعی اول قهرمانی در همه جام‌ها به شمار می‌رفت. سون اما همه این موفقیت‌های فردی را در یک تیم متوسط به دست آورده که از سال 2008 به بعد هرگز قهرمان یک جام نشده است. پارک پنج بار با یونایتد قهرمان لیگ برتر شده و سون هیچ‌وقت چنین موفقیتی نداشته اما در مقایسه بین این دو ستاره کره‌ای، تردیدی وجود ندارد که سون بازیکن بهتر و جذاب‌تری است. محبوبیت فوق‌العاده او در بین هواداران اسپرز اصلا به سادگی به دست نیامده است. او عادت کرده که در همه بازی‌ها، یک تفاوت بزرگ ایجاد کند. نقش این ستاره حتی در مسیر خلق اولین حضور تاریخ باشگاه تاتنهام در فینال لیگ قهرمانان انکارنشدنی به نظر می‌رسد.

فوتبال آسیا ستاره‌های بزرگ پرشماری در فوتبال اروپا داشته است. از هیدتوشی ناکاتا تا شونسوکه ناکامورا، کیسوکه هوندا، علی دایی، علی کریمی، پارک جی سونگ و سایر نفراتی که در فوتبال اروپا حضور موثری داشتند. با این وجود هیچ بازیکنی نتوانست به اندازه سون هیونگ مین چنین ثباتی را در اروپا تجربه کند. «سونالدوی» محبوب کره‌ای‌ها، حالا دوازدهمین سال حضور در فوتبال اروپا را پشت سر می‌گذارد. او سال 2010 راهی باشگاه هامبورگ شد تا برای این تیم به میدان برود. جالب است که او هرگز به صورت رسمی در رده بزرگسالان برای یک تیم آسیایی به میدان نرفته و در حقیقت فوتبال حرفه‌ای را از قاره اروپا شروع کرده است. سون سه سال در عضویت هامبورگ بود و سپس برای دو فصل راهی لورکوزن شد اما سقف آرزوهای این ستاره همیشه بلندتر از بوندس‌لیگا به نظر می‌رسید. سون سال 2015 با یک قرارداد راهی تاتنهام شد و حالا یکی از پرتجربه‌ترین ستاره‌های ترکیب فعلی تیم به شمار می‌رود. نکته جالب در مورد سون، علاقه مفرط همه مربیانی است که در تاتنهام با او کار کرده‌اند. پوچتینو شیفته این ستاره بود، مورینیو علاقه زیادی به او داشت و حالا کونته بارها در تعریف و تمجیدها از سون نام برده است. در حقیقت حتی یک مربی در تاتنهام وجود نداشته که به تلاش همیشگی سون، درخشش او در زمین مسابقه و سبک بازی فداکارانه‌اش علاقه‌مند نباشد. با این حال به نظر می‌رسد سون برای بیشتر دیده شدن باید به دنبال راهی برای ترک اسپرز باشد. عجیب به نظر می‌رسد که باشگاه‌های بزرگ اروپایی هنوز برای خرید این فوتبالیست درجه یک قدم جلو نگذاشته‌اند. بدون تردید سون اگر در اروپا متولد می‌شد، حالا باشگاه‌های بزرگ بودجه لازم برای خریدش را نداشتند اما متولد شدن در آسیا، کار را برای این فوتبالیست دشوار کرده است. به نظر می‌رسد او نیز به نوعی از جبر جغرافیایی دچار شده باشد.

سون این روزها به جز اسپرز، یک ماموریت مهم دیگر هم دارد. او کاپیتان تیم ملی کره جنوبی است و ظرف یک هفته با دو ایستگاهی فوق‌العاده دیدنی، دو گل استثنایی برای تیمش به ثمر رسانده است. او می‌خواهد در قطر، موفق‌ترین دوره حضورش در جام جهانی را پشت سر بگذارد و بر ای این کار، انگیزه‌های زیادی دارد. شاید حفظ این بازیکن در تاتنهام بعد از درخشش خیره‌کننده در جام جهانی، دیگر امکان‌پذیر نباشد. او باید بازی در یک تیم بزرگ‌تر را نیز تجربه کند.