سرزمین یورک!

آریا طاری

«دوایت یورک» مهم‌ترین محصول فوتبالی ترینیداد و توباگو به شمار می‌رود. دوایت زوج اندی کول در خط حمله تیم فوق‌العاده الکس فرگوسن بود. تیمی که در سال 1999 در لیگ، جام حذفی و البته لیگ قهرمانان اروپا به قهرمانی دست پیدا کرد. یورک و کول، بهترین زوج هجومی عصر خودشان به شمار می‌رفتند. ستاره‌هایی با هماهنگی استثنایی که حتی این هماهنگی را به بیرون از زمین فوتبال نیز کشانده بودند. یورک می‌توانست ملیت انگلیسی را نیز برای خودش انتخاب کند اما او همیشه یک ترینیدادی اصیل بود و به همین خاطر برای تیم ملی کشور محل تولدش به میدان رفت. پس از درخشش در ترکیب یونایتد، این ستاره فقط یک آرزو در سر داشت و امیدوار بود که بتواند یک روز در جام جهانی فوتبال بازی کند. یورک و هم‌تیمی‌ها سال 2006 بالاخره به این آرزو رسیدند و با کنار زدن بحرین در دیدار نهایی پلی‌آف، طعم حضور در جام جهانی را چشیدند. عملکرد این تیم در آلمان، فراتر از حد انتظار بود. ترینیداد و توباگو در مسابقه اول، یک امتیاز ارزشمند از سوئد گرفت و در دو جدال بعدی با انگلیس و پاراگوئه نیز با وجود شکست، هر دو حریف را به شدت آزار داد. آنها جام جهانی را با یک امتیاز ترک کردند اما در زمین یک تیم درخشان بودند. تیمی که اگر کمی خوش‌شانس‌تر بود، می‌توانست یکی از شگفتی‌های جام جهانی باشد. ترینیداد به جز آن دوره، در هیچ دوره دیگری از جام جهانی حاضر نبوده است. آنها در منطقه کونکاکاف، همیشه زیر سایه آمریکا، مکزیک و کاستاریکا قرار داشته‌اند و این اواخر حتی پاناما و هندوراس نیز بهتر از این تیم ظاهر شده‌اند. ترینیداد هرگز قهرمانی این منطقه را به دست نیاورده و تنها یک بار در فینال رقابت‌های جام طلایی کونکاکاف شرکت کرده است. تیم نود و سوم رنکینگ فیفا به لحاظ فوتبالی هرگز کشور بزرگ و قابل اعتنایی نبوده اما تک‌ستاره‌هایی مثل دوایت یورک و کنوین جونز در اختیار داشته که هر یک برای مدتی در اروپا خوش درخشیده‌اند. رکورد بازی در ترکیب این تیم به انگوس ایو تعلق دارد. این بازیکن 117 بار برای ترینیداد به میدان رفته است. استرن جان نیز بهترین گل‌زن تاریخ ترینیداد به شمار می‌رود. ستاره‌ای که در ترکیب تیم ملی کشورش 70 گل به ثمر رسانده است.

مردم دنیا، امروز ترینیداد را با «نیکی میناژ» یا کارناوال‌‌های بزرگ رقص و شادی می‌شناسند اما تصویر واقعی این کشور، چیزی فراتر از همین موضوعات ساده است. داستان استقلال این جزیره‌ها، بخش حیرت‌آوری از استعمار در طول تاریخ را عیان می‌کند. ترینیداد تا مدت‌ها تحت سلطه اسپانیا بود و سپس انگلیسی‌ها توانستند این جزیره را در اختیار بگیرند. توباگو اما به شکل منحصربه‌فردی 31 بار بین کشورهای مختلف دنیا دست به دست شد. این دو جزیره سرانجام یک کشور واحد را تشکیل دادند و توانستند به استقلال برسند. نزدیک به 16 سال بعد از استقلال، عبارت «جمهوری» قبل از نام کشور ترینیداد و توباگو قرار گرفت. این کشور، هم جاذبه‌های توریستی فوق‌العاده‌ای دارد و هم از نفت و گاز بهره می‌برد. کارناوال‌های پرهوادار در دنیا در کنار منابع طبیعی قابل توجه، موجب شده است که ترینیداد یکی از ثروتمندترین کشورهای حوزه کارائیب تلقی شود. آنها در منطقه خودشان صنعتی‌ترین و شادترین کشور به شمار می‌روند. همه این پیشرفت‌ها در شرایطی به دست آمده که تا چندین دهه قبل، ترینیداد به عنوان یک جزیره دورافتاده شناخته می‎شد. حالا همه تعریف‌ها در مورد این کشور عوض شده و اقتصاد ترینیداد و توباگو هر روز در حال شکوفایی بیشتر است.

فوتبال، موفق‌ترین و مهم‌ترین ورزش در ترینیداد نیست اما هنوز هم هیچ جشنی در این کشور، بزرگ‌تر از جشن صعود به جام جهانی 2006 آلمان نبوده است. نام «دنیس لارنس» معنای خاصی برای همه مردم ترینیداد و توباگو دارد. او 12 سال قبل گل تاریخی صعود به جام جهانی را به ثمر رساند و پایکوبی همگانی را در کشور به وجود آورد. حالا لارنس سرمربی تیم ملی است و مردم امیدوارند دوباره یک شادی بزرگ دسته‌جمعی را رقم بزنند. هرچند که با نسل فعلی فوتبال در ترینیداد و توباگو، هیچ‌کس نباید انتظاری غیرمنطقی از این چهره داشته باشد. برخلاف اقتصاد، فوتبال در ترینیداد و توباگو در حال شکوفایی نیست اما امیدواری همیشگی به آینده، یکی از خصلت‌های ترک نشدنی مردم این کشور به شمار می‌رود.