مرور تورنمنتی که چشم‌ها را خیره کرد
برنده‌ای به نام قطر
آریا رهنورد
رقابت‌های عرب کاپ هم سرانجام با قهرمانی الجزایر به پایان رسید. نکته مهم در مورد این جام اما کیفیت برگزاری مسابقات در استادیوم‌های پنج ستاره قطری بود. این جام در حقیقت یک جام جهانی کوچک به شمار می‌رفت و همه فوتبالی‌ها از تماشای آن شگفت‌زده شدند. این یک جام خیره‌کننده بود که نام قطر را در دنیای فوتبال به مراتب بیشتر از گذشته بر سر زبان‌ها انداخت. حالا دیگر نگرانی خاصی در مورد جام جهانی وجود ندارد. با این امکانات، قطر حتی می‌تواند یکی از بهترین و ایده‌آل‌ترین میزبان‌های تاریخ این جام لقب بگیرد و یک تورنمنت با بهترین سطح کیفیت برگزار کند. بدون شک این کار در توان قطری‌ها خواهد بود.
مهم‌تر از برگزاری تورنمنتی برای کشورهای عربی، گرفتن مجوز رسمی فیفا برای برگزاری این تورنمنت بود. قطری‌ها به عنوان متولی جام اعراب، کاری کردند که حتی نام فیفا روی این جام قرار بگیرد. این اتفاق رسمیت قابل توجهی به این رقابت‌ها بخشید و در نتیجه در تقویم رسمی فیفا هم گنجانده شد. تنها مشکل «فیفا عرب کاپ» زمان برگزاری این رقابت‌ها بود. با توجه به تقویم بسیار شلوغ فوتبال در سال جاری میلادی، این امکان وجود نداشت که رقابت‌ها در فیفادی برگزار شوند. در نتیجه بسیاری از کشورها با تیم‌های دوم‌شان در این جام شرکت کردند و نتوانستند نفرات اصلی را به همراه بیاورند. با این حال مسابقات همچنان در سطح بسیار بالایی برگزار شد. آن‌چه در مورد این تورنمنت بیش از هر چیز دیگری به چشم آمد، آمادگی بالای قطری‌ها برای میزبانی بود. آنها به وضوح نشان دادند که کاملا آماده برگزاری جام جهانی هستند. قطر برخلاف میزبان‌های قبلی جام جهانی، فرصتی برای محک زدن توانایی‌هایش در جام کنفدراسیون‌ها نداشت و نهایتا با استفاده از عرب کاپ، این آمادگی را به رخ کشید. آنها در ورزشگاه‌های جدیدشان از امکاناتی برخوردار بودند که حتی در بهترین استادیوم‌های فوتبال اروپا هم دیده نمی‌شود. نمایشگرهای مخصوص در کنار هر صندلی، خنک کننده‌های استادیوم و امکانات هتلی و حتی اقامتی در ورزشگاه‌ها، خیره‌کننده به نظر می‌رسید. قطری‌ها به شکل هوشمندانه‌ای از ستاره‌های سابق فوتبال و حتی اینفلوئنسرهای اینستاگرامی دعوت کردند تا در جریان برگزاری این جام در کشورشان حضور پیدا کنند و به شکل غیرمستقیم امکانات ورزشگاه‌ها را به مخاطبان فوتبال در سراسر دنیا نشان بدهند. این یک جام جهانی کوچک بود که با شرکت 16 تیم در قطر انجام شد. یک تورنمنت بسیارمطلوب و استاندارد که هیچ کشوری از شرکت در آن ناراضی نبود و حتی خیلی از تیم‌ها دوست داشتند همچنان ادامه پیدا کند.
جدا از مساله میزبانی و کیفیت ساختاری ورزشگاه‌ها، کیفیت فنی مسابقه‌ها در قطر هم امیدوارکننده به نظر می‌رسید. تیم‌ها با وجود نداشتن برخی نفرات اصلی، با نهایت جدیت وارد مسابقات شدند و انگیزه زیادی برای شرکت در این جام داشتند. به خصوص در دور حذفی، مسابقات هیجان قابل توجهی به دست آورد و سطح بازی‌ها به شدت بالا رفت. دو مسابقه نیمه‌نهایی این جام هم به شدت جنجالی شدند. تونس در مسابقه‌ای که فغانی داوری‌اش را بر عهده داشت، مصر را در آخرین ثانیه‌ها شکست داد و به فینال راه پیدا کرد. هم در جریان این مسابقه و هم بعد از آن، کارلوس کی‌روش مصاحبه بسیار تندی علیه داور وسط این بازی انجام داد و به شدت به فغانی تاخت. مسابقه دوم نیمه‌نهایی هم در نوع خودش باورنکردنی بود. در مسابقه‌ای که 17 دقیقه وقت تلف شده داشت، قطر میزبان در دقیقه 97 مسابقه را به تساوی کشاند اما الجزایر در دقیقه هفدهم وقت‌های تلف شده گل برتری را زد و در نهایت فاتح این نبرد دشوار شد. جالب اینکه قطری‌ها از شدت عصبانیت اتفاقات این بازی، قرارداد گل‌زن حریف یعنی بلالیلی را با یکی از باشگاه‌های قطری فسخ کردند. نبرد فینال هم به وقت اضافه کشیده شد و در نهایت این الجزایر بود که قهرمان اولین دوره رسمی رقابت‌های عرب کاپ لقب گرفت. این قهرمانی برای آنها بسیار مهم به نظر می‌رسید و همه الجزایری‌ها آن را به شدت و با شادی بسیار زیاد جشن گرفتند.
ساده‌انگارانه است که تصور کنیم تنها هدف قطر از میزبانی جام جهانی، فقط نشان دادن امکاناتش در سال 2022 خواهد بود. این نه یک نقطه پایان برای 12 سال تلاش قطری‌ها، بلکه یک نقطه شروع برای دوران تازه فوتبال در این کشور است. حالا همه قطر را به عنوان یکی از مهم‌ترین مراکز فوتبال در قاره آسیا می‌شناسند. کشوری که سال‌ها روی زیرساخت‌های فوتبالی کار کرده و با چند آکادمی و ده‌ها استادیوم خارق‌العاده، حالا می‌تواند قطب فوتبال قاره باشد. دیگر نمی‌توان قطر را در دنیای فوتبال جدی نگرفت. شاید آنها این بار شانس شرکت در جام جهانی را خریده باشند اما همین تیم با این روندی که آغاز کرده و با سرعتی که در توسعه فوتبال پیش گرفته، می‌تواند پای ثابت همه دوره‌های بعدی جام جهانی باشد. قطری‌ها در فوتبال، به هیچ مرزی اعتقاد ندارند و دروازه‌های زیادی را فتح کرده‌اند.
دیدگاه تان را بنویسید