یوزپلنگ‌ها به ماجراجویی ادامه می‌دهند/برای ایران؛ ببر!

آریا رهنورد

مسابقه ششم، زمین بی‌طرف و شاید امتیاز شانزدهم. بهترین سناریو برای این نبرد، یک گل زودهنگام برای کنترل مسابقه توسط ملی‌پوشان است. هرچند که این تیم نشان داده حتی وقتی از حریف عقب می‌افتد، باز هم می‌تواند به مسابقه برگردد و همه چیز را تغییر بدهد. برد تیم ملی روبه‌روی لبنان، هرگز یک برد «تصادفی» نبود. آن نتیجه اگرچه کمی دیر به دست آمد اما پسران اسکو شایستگی شکست دادن آن حریف را داشتند. روی زمینی که اصلا شبیه زمین فوتبال نبود، در شرایطی که وزش باد عملا حرکت توپ در زمین را مختل کرده بود، با تصمیم‌های بحث‌برانگیز و عجیب تیم داوری و روبه‌روی حریفی که در نیمه دوم حداقل نیمی از زمان مسابقه را تلف کرد، رسیدن به پیروزی اتفاق مثبتی به نظر می‌رسد. بردی که به کمک چند تعویض مناسب و اتخاذ استراتژی درست در دقایق پایانی به دست آمد. بردی که خیلی دیر رقم خورد اما ارزش 90 دقیقه انتظار را داشت. شاید اگر لبنان را با یک نتیجه سنگین شکست داده بودیم، تا این اندازه از این چند دقیقه آخر لذت نمی‌بردیم. در این نتیجه، چیزی فراتر از بردن وجود داشت. چیزی مثل نمایش جنگجویی در زمین مسابقه. چیزی مثل درخشیدن و پای تیم ملی ماندن تا لحظه پایانی. چیزی مثل امیدوار ماندن به تغییر دادن شرایط حتی در سخت‌ترین اوضاع ممکن. حالا همه انتظار دارند تیم ملی با همین روحیه روبه‌روی سوریه قرار بگیرد. قرار نیست از هر برد تیم ملی، حماسه بسازیم و هر نتیجه را به اندازه‌ای بزرگ کنیم که بردهای معمولی هم با انبوهی از اغراق روبه‌رو شوند اما قرار هم نیست فراموش کنیم که چه تیم معرکه و آماده‌ای داریم. تیمی که این مرحله را در اوج اقتدار پشت سر گذاشته و احتمالا خیلی زود، بی‌دردسرترین صعود ممکن به مهم‌ترین تورنمنت فوتبال جهان را به فوتبال ایران هدیه خواهد داد.

رفتن به جام جهانی، درخشیدن در این تورنمنت و خلق شگفتی در آن، همان اتفاقی است که می‌تواند سکوی پرتاب بلندی برای فوتبال ایران باشد. ما با شکست دادن سوریه، به این هدف نزدیک می‌شویم. و البته به جشن گرفتن صعود در استادیوم آزادی در نبرد بعدی با تیم ملی عراق

امروز باید برای «ایران» برنده باشیم. برای مردمی که خوشحالی‌شان به نتایج تیم ملی دوخته شده است. برای خاموش کردن همه آنهایی که به هر دلیلی دوست ندارند این تیم نتیجه بگیرد. برای خاموش کردن همه آنهایی که تا خودشان سهمی از نیمکت تیم ملی نداشته باشند، راهی به جز تخریب را انتخاب نمی‌کنند. برای خاموش کردن همه آنهایی که دستاوردهای این تیم را تقلیل می‌دهند، بردهای متوالی‌اش را زیر سوال می‌برند و همه چیز را به حادثه و اتفاق ربط می‌دهند. ایستادن در این نقطه برای تیم ملی، اصلا شبیه حادثه نیست. ما فهرست خوبی را در تیم در اختیار داریم. برخلاف دوره قبلی «لیست سیاه» در این تیم به شدت کمرنگ شده و دیگر قرار نیست مهره‌های شایسته به راحتی از تیم ملی دور شوند و راه برای بازگشت‌شان تا ابد بسته بماند. قرار نیست تیم ملی بر مدار بی‌اخلاقی و خشونت بچرخد و همه چیز در این تیم، امیدوارکننده به نظر می‌رسد. حتی اگر بازیکنی هم تصمیم می‌گیرد ساز خودش را بزند و فریاد مخالفت سر بدهد، با واکنش منفی افکار عمومی روبه‌رو می‌شود و به راحتی، پیراهن تیم ملی را از دست می‌دهد. البته که در این تیم، ضعف‌ها و مشکلاتی هم وجود دارد. پرداخت نشدن پاداش ملی‌پوش‌ها، نگران‌کننده است. درست همان‌طور که نداشتن حتی یک دست لباس نو در تیم، ناراحت‌کننده به نظر می‌رسد. با این حال برای کنار زدن مشکلات و عبور از دل این توفان، راهی به جز «بردن» وجود ندارد. رفتن به جام جهانی، درخشیدن در این تورنمنت و خلق شگفتی در آن، همان اتفاقی است که می‌تواند سکوی پرتاب بلندی برای فوتبال ایران باشد. ما با شکست دادن سوریه، به این هدف نزدیک می‌شویم. و البته به جشن گرفتن صعود در استادیوم آزادی در نبرد بعدی با تیم ملی عراق. مسابقه‌ای که شاید ردی از حضور تماشاگران هم در آن پیدا شود.

رویای‌ ما برای این تیم، چیزی بیشتر از رسیدن به جام جهانی است. البته که اول باید، این هدف را به دست بیاوریم و سپس به ماجراهای بعدی فکر کنیم اما همه باور دارند که این تیم حتی می‌تواند کارهای بزرگ‌تری هم انجام بدهد. این نسل برای ناامیدی ساخته نشده است. این نسل، زبان ناامیدی را نمی‌فهمد. قرار هم نیست که این تیم همیشه زمین را در قامت تیم برنده ترک کند اما برد امروز را برای این تیم کنار گذاشته‌ایم. برای تیمی که می‌خواهد در دنیا، حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد.