قرمزِ تاریک

آریا رهنورد

دو برد و یک باخت، شروع فاجعه‌باری برای پرسپولیس در لیگ برتر نیست. آ‌نها هنوز فصل را افتضاح آغاز نکرده‌اند اما بین این پرسپولیس و تیم قهرمان پنج دوره اخیر لیگ برتر، تفاوت‌های مهمی وجود دارد. جالب اینکه یحیی گل‌محمدی حتی بعد از نمایش بسیار ناامیدکننده تیمش در اراک، همچنان به مسائل بیرونی اشاره می‌کند و معتقد است برخی «سنگ‌اندازی‌ها» مانع پیشرفت بیشتر این تیم شده‌اند. حقیقت اما این است که آنها در این جدال به لحاظ فنی حرف چندانی برای گفتن نداشتند. یحیی هنوز نتوانسته نقشه‌های فنی‌اش را در تیم فصل جدید پرسپولیس پیاده کند. نمایش سرخ‌ها حداقل در دقایقی از دو مسابقه قبلی هم چندان امیدوارکننده نبوده است. ظاهرا پرسپولیسی‌ها به دنبال بازگشت به بازار نقل و انتقالات برای خرید مهاجم هستند اما مشکلات ترکیب این تیم، بزرگ‌تر از آن به نظر می‌رسد که تنها با خرید یک مهاجم گل‌زن حل شود. از شواهد این‌طور پیداست که قرمزها «توازن» و تعادل را در ترکیب‌شان از دست داده‌اند و این ماجرا، باشگاه را با دردسرهای بزرگی روبه‌رو کرده است. در مقایسه با فصل گذشته، پرسپولیس این فصل کمی سردرگم به نظر می‌رسد و همین اتفاق، تیم را از حالت جذاب همیشگی‌اش دور کرده است. افت کیفیت چند ستاره کلیدی هم باعث شده این تیم در لایه اول مدعیان قهرمانی این فصل قرار نگیرد. آنها در مقایسه با استقلال و سپاهان، فوق‌العاده نبوده‌اند. البته که سپری شدن تنها سه هفته از فصل جدید، فرصتی برای رسیدن به یک قضاوت دقیق را نمی‌دهد اما پرسپولیس حداقل در نقطه شروع، با مشکلات بسیار زیادی دست و پنجه نرم می‌کند. مشکلاتی که اگر برطرف نشوند، این تیم باید قید رسیدن به ششمین قهرمانی متوالی و یا حداقل سپری کردن یک فصل درخشان را بزند.

دو برد و یک باخت، شروع فاجعه‌باری برای پرسپولیس در لیگ برتر نیست. آ‌نها هنوز فصل را افتضاح آغاز نکرده‌اند اما بین این پرسپولیس و تیم قهرمان پنج دوره اخیر لیگ برتر، تفاوت‌های مهمی وجود دارد

اولین مشکل این فصل پرسپولیس، به کیفیت قلب دفاع و دروازه این تیم برمی‌گردد. در همه تاریخ لیگ برتر، آنها دفعات معدودی را بدون حتی یک کلین‌شیت در سه هفته اول سپری کرده‌اند. پرسپولیس هم از فولاد، هم از نساجی و هم از آلومینیوم گل خورده و در این فصل حتی یک کلین‌شیت هم نداشته است. این آمار در مقایسه با تیم‌هایی مثل آلومینیوم و استقلال که در این فصل حتی یک گل هم دریافت نکرده‌اند، معنادار به نظر می‌رسد. ظاهرا حامد لک رقابتی را در درون دروازه احساس نمی‌کند و همین ماجرا انگیزه‌های او را به شکل قابل توجهی کاهش داده است. گلی که او این هفته در اراک خورد، اصلا گل جالبی نبود. زوج سیدجلال و فرشاد فرجی هم اصلا نتوانسته‌اند به هماهنگی کاملی دست پیدا کنند. این زوج در قیاس با روزهای اوج شجاع و کنعانی، به مراتب آسیب‌پذیرتر هستند. بحران سمت راست خط دفاعی باشگاه هم اصلا حل نشده است. نه شیری و نه سیامک، شایستگی‌های لازم را برای حضور مداوم در این بخش از زمین برای سرخپوشان ندارند و مدافعان کناری مطمئنی به نظر نمی‌رسند. اصلی‌ترین سردرگمی پرسپولیس اما به خط هافبک برمی‌گردد. آنها طوری بازی می‌کنند که انگار اصلا هیچ هافبکی در زمین ندارند. میلاد سرلک که زوج خوبی برای احمد نور یا کمال بود، در غیاب این دو نفر اصلا نمی‌تواند نقش قبلی‌اش را در پرسپولیس ایفا کند. رضا اسدی در زمین کاملا ناآماده نشان می‌دهد و غیبت نوراللهی به عنوان یک هافبک رونده به شدت در ترکیب این تیم احساس می‌شود. هافبک‌های کناری مثل عالیشاه، ترابی و پهلوان هم به شدت دور از فرم ایده‌آل هستند. در واقع پرسپولیس قبل از اینکه به دنبال خرید یک مهاجم باشد، باید بتواند مشکلات سایر خطوطش را حل کند. چراکه با کیفیت فعلی هافبک‌های این باشگاه، هیچ مهاجمی نمی‌تواند در یک فصل گل‌های زیادی به ثمر برساند و صاحب موقعیت‌های متعددی شود.

شکست فصل گذشته پرسپولیس در اراک، نگرانی‌های زیادی در مورد این تیم ایجاد کرد. با این حال آنها به لیگ برگشتند و با نتایج خوب، صدر جدول را هم پس گرفتند. این اتفاق می‌تواند در لیگ بیست و یکم هم تکرار شود اما نداشتن «ابزار» کافی برای یحیی نگران‌کننده است. مساله این نیست که آنها به اندازه کافی ستاره ندارند. مساله این است که ستاره‌های پرسپولیس فعلا شبحی از خودشان هستند. شاید هم موفقیت‌های متوالی در فوتبال ایران، آنها را کمی اشباع کرده و تشنگی‌شان برای رسیدن به موفقیت‌های بزرگ‌تر را از بین برده است.