پرسپولیس پیر می‌شود

پرسپولیس تا اینجا در پنجره نقل و انتقالات، سه جداشده قطعی داشته است. احمد نوراللهی به امارات رفته، حسین کنعانی راهی لیگ فوتبال قطر شده و شهریار مغانلو هم با سپاهان تمام کرده است. شهریار ۲۶ ساله است، کنعانی ۲۷ و احمد نوراللهی هم ۲۸ سال سن دارند. در نتیجه میانگین سنی مهره‌های جداشده باشگاه، عدد ۲۷ را نشان می‌دهد. پرسپولیس برای جانشینی این نفرات اما به سراغ دو بازیکن بالای ۳۰ سال رفته است. علی ابراهیمی ۳۱ ساله، آبشک ۳۴ ساله و دهقانی ۲۳ ساله سه خرید پرسپولیس تا این جا بوده‌اند. خریدهایی که میانگین سنی‌شان عدد ۲۹.۳ را نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد پرسپولیس یحیی با این روند، به استقبال پیرشدن می‌رود.

آریا رهنورد

پرسپولیس به لحاظ میانگین سنی، «نهمین» تیم لیگ برتر بیستم به شمار می‌رفت. در حقیقت آنها نه در جمع تیم‌های جوان لیگ قرار داشتند و نه در بین تیم‌های مسن می‌گنجیدند. شاید همین «تعادل» بین نیروهای جوان و مهره‌های باتجربه، به سرخ‌ها کمک کرد تا پنجمین قهرمانی متوالی را جشن بگیرند. حالا اما به نظر می‌رسد گل‌محمدی و شاگردها در مسیر متفاوتی قرار دارند و بعید نیست در لیگ برتر بیست و یکم، صاحب یکی از مسن‌ترین ترکیب‌ها باشند. این اتفاق برای قرمزها به شدت نگران‌کننده خواهد بود. چراکه یک فصل بسیار سخت و فرسایشی در انتظار این تیم است. پرسپولیس باید شهریورماه در لیگ قهرمانان آسیا رقابت کند و بلافاصله مهیای شروع فصل جدید لیگ برتر شود. در فصل جدید هم لیگ قهرمانان در کنار لیگ برتر و جام حذفی در انتظار این تیم خواهد بود. برای باشگاهی که در یک سال گذشته کم‌ترین «استراحت» را در بین تیم‌های ایرانی داشته، خطر مصدومیت همواره وجود دارد. این نکته را هم نباید فراموش کرد که پرسپولیس در بین باشگاه‌های وطنی، صاحب بیشترین نماینده در اردوهای تیم ملی بوده است. اتفاقی که احتمالا خستگی و فرسودگی را در بین نفرات این تیم افزایش خواهد داد. از شروع دوران برانکو تا امروز، سرخ‌ها همیشه به لحاظ «بدنی» تیم فوق‌العاده‌ای بوده‌اند. بخش مهمی از توانایی‌های این تیم، به فصل بدنسازی مربوط می‌شود اما خطر بالا رفتن میانگین سنی، ماجرایی است که می‌تواند این باشگاه را به دردسر بیندازد. ابراهیمی و آبشک بدون تردید خریدهایی برای «آینده» باشگاه نیستند. فوتبال این دو نفر، نهایتا برای چند سال ادامه دارد و هیچ‌کدام از این دو مهره، نمی‌توانند برای سال‌های متمادی در ترکیب قرمزها باقی بمانند.

ااز شروع دوران برانکو تا امروز، سرخ‌ها همیشه به لحاظ «بدنی» تیم فوق‌العاده‌ای بوده‌اند. بخش مهمی از توانایی‌های این تیم، به فصل بدنسازی مربوط می‌شود اما خطر بالا رفتن میانگین سنی، ماجرایی است که می‌تواند این باشگاه را به دردسر بیندازد

سنگربان اصلی سرخ‌ها در لیگ برتر، از 30 سالگی عبور کرده است. حامد لک حالا دیگر یک گلر باتجربه به شمار می‌رود و البته مهره جانشین او یعنی رادوشوویچ هم 32 ساله است. در قلب دفاع، سیدجلال حسینی 39 سال سن دارد و علیرضا ابراهیمی 31 سالگی را سپری می‌کند. شرایط فرشاد فرجی با 27 سال، از نظر سنی کمی بهتر از این دو نفر است. با در نظر گرفتن احتمال باقی ماندن وحید امیری در پست دفاع چپ، مهدی شیری 30 ساله و امیری 33 ساله، دو دفاع کناری پرسپولیس در این فصل محسوب می‌شوند. دو بازیکنی که دیگر اصلا جوان به حساب نمی‌آیند. در مرکز زمین از بین کمال کامیابی‌نیا 32 ساله، آبشک 34 ساله و میلاد سرلک 26 ساله، دو نفر در ترکیب قرار خواهند گرفت. جلوتر از آنها هم نفراتی مثل امید عالیشاه 29 ساله، مهدی ترابی 26 ساله و احسان پهلوان 28 ساله در دسترس هستند. مهاجم ثابت تیم هم به احتمال زیاد عیسی آل‌کثیر 31 ساله است. با این روند، اصلا عجیب نیست اگر میانگین سنی تیم یحیی در برخی از نبردهای این فصل حتی از عدد «30» هم عبور کند. اتفاقی که برای یک تیم باشگاهی، اصلا خوشایند به نظر نمی‌رسد. شاید مهره‌های جوان باشگاه بتوانند این مناسبات را به هم بزنند. نفراتی مثل محمد شریفی، رضا دهقانی و مهدی عبدی اگر خودشان را به ترکیب ثابت برسانند، پرسپولیس را به تیم جوان‌تری تبدیل خواهند کرد. شاید حالا دیگر همه چیز به میزان درخشش آنها و میزان استفاده یحیی از این نفرات بستگی داشته باشد. آنها استعداد زیادی دارند تا پرسپولیس را از خستگی بیش از حد نبردهای بزرگ خارج کنند. این باشگاه در تقویم فشرده پیش رو، دیگر تنها نمی‌تواند روی یک ترکیب ثابت حساب باز کند. آنها برای موفقیت، به تک تک نفرات‌شان نیاز خواهند داشت.

شمایل پرسپولیس گل‌محمدی، این روزها اصلا شباهتی به یک تیم قهرمان ندارد. آنها برای پنجمین بار روی سکوی اول فوتبال ایران ایستاده‌اند و در سه سال گذشته، دو بار به فینال آسیا رفته‌اند اما همچنان غرق در مشکلات مالی هستند و ستاره‌های مهم‌شان را یک به یک از دست می‌دهند. شاید این خاصیت فوتبال ایران است که موفقیت‌ها در آن کوچک‌ترین ارتباطی به بهبود شرایط مالی ندارند. فوتبالی که در آن حتی تیم‌های قهرمان به فصل تاراج سرمایه‌های انسانی‌شان خو می‌گیرند. تیمی که در شرایط عادی، باید ثبات زیادی داشته باشد و پشت سر هم ستاره جذب کند، ناچار است پروسه بازسازی‌اش را با خرید مهره‌های متوسط پشت سر بگذارد.