الحق که «سوپرماریو» بود!

آریا رهنورد

ماریو بودیمیر هرگز در دسته خریدهای خوب برانکو ایوانکوویچ برای پرسپولیس قرار نمی‌گیرد. پروفسور در دوران حضور روی نیمکت باشگاه، چندین خرید خوب داشت اما بودیمیر جزو آنها نبود. این فوتبالیست در حالی به جمع قرمزها اضافه شد که به نظر می‌رسید دیگر حال و حوصله تحرک در زمین فوتبال را ندارد. خیلی‌ها می‌گفتند کلاس بازی بودیمیر بالاست اما او حاضر نبود این کلاس را درون زمین به نمایش بگذارد. ماریو از همان روز اول «خسته» به نظر می‌رسید و برای استراحت کردن به تهران آمده بود! بعضی‌ها معتقدند که بودیمیر دو گل مهم برای پرسپولیس زده و دو بازی کلیدی را برای گل‌زنی انتخاب کرده اما مرور سرنوشت پرسپولیس در لیگ نوزدهم، چیز دیگری نشان می‌دهد. بودیمیر یک بار به پاختاکور ازبکستان گل زد اما پرسپولیس در پایان مرحله گروهی از رقابت‌های آن فصل لیگ قهرمانان حذف شد. در حقیقت اگر این گل هم به ثمر نمی‌رسید، هیچ اتفاق خاصی برای قرمزها رخ نمی‌داد. او گل قهرمانی تیمش در لیگ را هم وارد دروازه پارس جنوبی جم کرد اما پرسپولیس برانکو آن روز حتی با تساوی هم قهرمانی لیگ را به دست می‌آورد. در واقع اگر همین حالا هر دو گل بودیمیر در لباس پرسپولیس را کاملا پاک کنیم، هیچ تغییری در سرنوشت باشگاه اتفاق نمی‌افتد.

آن‌چه در این پرونده اتفاق افتاده، چیزی به جز یک گاف بزرگ مدیریتی نیست. بودیمیر در حالی از پرسپولیس جدا شد که هنوز یک فصل دیگر با این باشگاه قرارداد داشت. مدیران وقت پرسپولیس به سادگی می‌توانستند این بازیکن را به تمرین‌های فصل جدید دعوت کنند و تنها در صورتی رضایتنامه بودیمیر را بدهند که بر سر مبلغ پرداختی با او به توافق رسیده باشند. در چنین شرایطی، توپ کاملا در زمین پرسپولیس بود و باشگاه به راحتی می‌توانست برای مهاجمش تعیین تکلیف کند. ایرج عرب و همکارها اما راه دیگری رفتند و تصمیم دیگری برای خودشان گرفتند. آنها بدون اینکه حتی بودیمیر را به تهران دعوت کنند، قرارداد این بازیکن را به صورت یک‌طرفه فسخ کردند. تصمیمی که حالا این رقم سنگین و این بدهی وحشتناک را روی دوش باشگاه گذاشته است. طبعا ایرج عرب و سایر مدیران پرسپولیس نگران رقم خوردن چنین فجایع بزرگی نیستند. چراکه اساسا در فوتبال ایران هیچ‌کس نمی‌تواند آنها را وادار به پاسخگویی کند. اگر همین حالا مدیرعامل سابق باشگاه به مراجع قضایی فراخوانده می‌شد تا درباره این سهل‌انگاری بزرگ توضیح بدهد، بدون شک مدیر بعدی دست به چنین کاری نمی‌زد. اگر وزیر ورزش به خاطر انتخاب‌های افتضاح برای مدیریت سرخابی‌ها در مجلس مورد مواخذه قرار می‌گرفت، سرمایه‌های باشگاه به همین سادگی سوزانده نمی‌شدند. این یک رسوایی بزرگ برای فوتبال باشگاهی در ایران است. اینکه یک مدیر می‌تواند به همین سادگی چنین ضربه جبران‌ناپذیری به یک باشگاه بزند و عین خیالش هم نباشد. با رقمی که قرمزها حالا باید برای صاف شدن طلب بودیمیر پرداخت کنند، باشگاه به سادگی می‌توانست جانشین بشار رسن را بخرد. حالا اما نیم میلیون دلار جریمه ناشی از سهل‌انگاری محض، روی دست باشگاه باقی مانده است.

پرسپولیسی‌ها اصلا نباید دل‌شان را برای پاداش آسیایی صابون بزنند. باشگاه در شرایط عادی نزدیک به 30 میلیارد تومان بدهی دارد و حالا باید رقم سنگین پرداختی به بودیمیر را آماده کند. پرونده گابریل کالدرون هم باز شده و به جز این پرونده، شکایت جری بنگستون هم علیه پرسپولیس مطرح است. تازه اگر همه این پرونده‌ها بسته شوند، طلبکاران جدیدی از راه می‌رسند تا ماجرا پیچیده و پیچیده‌تر شود. علاوه بر این، فراموش نکنید که در قرارداد هر کدام از ستاره‌های پرسپولیس هم یک آپشن تشویقی برای رفتن به فینال آسیا وجود داشته است.

پروفسور در دوران حضور روی نیمکت باشگاه، چندین خرید خوب داشت اما بودیمیر جزو آنها نبود. این فوتبالیست در حالی به جمع قرمزها اضافه شد که به نظر می‌رسید دیگر حال و حوصله تحرک در زمین فوتبال را ندارد

در حقیقت باشگاه باید میلیاردها تومان پول را هم به همین خاطر به حساب بازیکنانش واریز کند. با این حساب نه‌تنها این پاداش نمی‌تواند شرایط پرسپولیس را تغییر بدهد، بلکه بعید نیست آنها برای صاف کردن طلب‌های گسترده، ناچار شوند یک پولی هم روی این پاداش آسیایی بگذارند! در حقیقت در حالت عادی راه درآمدزایی در فوتبال ایران کاملا مسدود است و حتی اگر یک تیم خودش را به بالاترین قله فوتبال آسیا هم برساند، باز از بدهکاری نجات پیدا نخواهد کرد. حتی اگر به کمک این پاداش همه بدهی‌های پرسپولیس صفر شوند، خیلی زود مدیران باشگاه طی چند قرارداد انتحاری، بدهی‌های جدیدی به این مجموعه اضافه خواهند کرد.