حرفه‌ای ضربدر صفر!

آریا طاری

اگر از فوتبال فقط «لیگ برتر ایران» را دیده باشید، احتمالا نمی‌دانید که در سطح اول فوتبال دنیا چه خبر است. چراکه آن‌چه در ایران می‌گذرد با آن‌چه در بالاترین سطح فوتبال دنیا رواج دارد، کاملا متفاوت است. شاید قوانین اولیه ثابت باشند و شوت و سانتر و کرنر هم در ایران دیده شوند اما حقیقت آن است که لیگ برتر ایران به ویژه این اواخر، ظاهر کاملا متفاوتی با فوتبال حرفه‌ای پیدا کرده و هر روز هم فاصله‌اش با حرفه‌ای‌گری، بیشتر و بیشتر می‌شود.

گل؛ به تعداد معدود

اساسا آن‌چه موجب می‌شود هواداران فوتبال در همه جای دنیا به وجد بیایند و لذت ببرند، رد و بدل شدن گل در مسابقات فوتبال است. اگر مسابقات فوتبال در همه دنیا به اندازه لیگ برتر ایران گل داشتند، این رشته ورزشی از مدت‌ها قبل محبوبیتش را به طور کامل از دست می‌داد! اولین تفاوت بزرگ و کلیدی بین لیگ برتر ایران و لیگ‌های درجه یک دنیا، به تعداد گل‌ها مربوط می‌‌شود. در بعضی از لیگ‌ها میانگین گل در هر مسابقه به راحتی از عدد سه هم عبور می‌کند اما در ایران این میانگین به زور به عدد یک می‌رسد. یعنی اگر یک مسابقه فوتبال را در ایران تماشا کنید که دو گل در آن رد و بدل شده، باید کلاه‌تان را از خوشحالی به هوا بیندازید. اساسا احتمال صفر - صفر شدن هر مسابقه در لیگ برتر بسیار بالا به نظر می‌رسد و به ندرت پیش می‌آید که یک بازی در این لیگ، گل‌های زیادی داشته باشد. از آن بدتر اینکه بیشتر گل‌ها در این لیگ، یا پنالتی و ضربات شروع مجدد هستند و یا با شوت از راه دور به دست آمده‌اند. خیلی کم پیش می‌آید که در این لیگ، یک گل با حرکات خاص تیمی و پاسکاری هایی متعدد به ثمر برسد.

وی.ای.آر؛ احتمالا هرگز!

کمک داور ویدئویی دیگر در تمام دنیا همه گیر شده است. حتی در همین آسیا هم کشورهایی مثل ژاپن، کره، قطر، امارات، عربستان و ... هم دیگر از فناوری استفاده می‌کنند. آن اوایل انتقاداتی به این سیستم وجود داشت اما حالا بسیاری از ایرادهای آن به خوبی رفع شده‌اند و دیگر مشکل چندانی در شکل اجرای وی.ای.آر به چشم نمی‌خورد. هواداران فوتبال در اروپا هم آنقدر به ماجرا عادت کرده‌اند که دیگر نمی‌توانند مسابقات فوتبال را بدون کمک داور ویدئویی تصور کنند. با این حال معلوم نیست برای ورود کمک‌ داور ویدئویی به لیگ برتر ایران، باید چند سال صبر کنید.

با یکی از این رقم‌هایی که معمولا در اختلاس‌ها به یغما می‌روند، به راحتی می‌توان این سیستم را در استادیوم‌های لیگ برتری پیاده کرد. آن‌وقت دیگر اعتراض‌ها به داوری در فوتبال ایران نیز به حداقل می‌رسد و داورها نفس راحتی می‌کشند. البته با شناختی که از اهالی فوتبال ایران داریم، وی.ای.آر هم در لیگ برتر با هجمه‌های زیادی روبه‌رو می‌شود اما باز هم بدون هیچ تردیدی اوضاع از شرایط فعلی ایده‌آل‌تر خواهد بود.

کولینگ برک؛ در سرما خنک شوید

یکی دیگر از رسم‌های عجیبی که این اواخر در فوتبال ایران حاکم شده «کولینگ برک» است. فیفا اساسا این وقت استراحت را در درجه اول برای جام ملت‌های آفریقا طراحی کرد تا گرمای زیاد استادیوم موجب حملات قلبی و یا افت فشار بازیکن‌ها نشود. پس از آن هر وقت دمای یک ورزشگاه از عدد خاصی عبور می‌کرد، داورها به تشخیص خودشان مجاز به استفاده از این وقت استراحت کوتاه بودند. تا اینجا همه چیز عادی به نظر می‌رسد اما اینکه داوران لیگ برتر در سرمای آذرماه به بازیکنان وقت استراحت می‌دهند، اصلا عادی نیست و جریان یک مسابقه فوتبال را می‌کشد. به ویژه برای تیمی که عقب افتاده و به گل نیاز دارد، این تایم سرد شدن واقعا آزاردهنده خواهد بود. این مد تازه از دوران شیوع کرونا کلید خورد تا بازیکنانی که به خاطر فشردگی رقابت‌ها تحت فشار هستند، در جریان بازی استراحت کنند اما جالب است بدانید که بجز لیگ برتر ایران، در هیچ لیگ دیگری در حال حاضر از کولینگ برک استفاده نمی‌شود.

بیانیه؛ فراتر از مقدار لازم

شما به ندرت در فوتبال اروپا می‌بینید که یک باشگاه «بیانیه» صادر کند. بیانیه‌ها فقط در موارد خاصی مثل اخراج سرمربی در یک باشگاه از راه می‌رسند. اینکه یک تیم در اعتراض به تصمیم داور بیانیه بدهد یا موفقیت حریف را با یک بیانیه زیر سوال ببرد، تجربه‌ای است که به هیچ وجه در فوتبال اروپا رخ نمی‌دهد.

آن‌طرفی‌ها حتی در اوج دشمنی، خیلی شیک موفقیت‌ها را به هم تبریک می‌گویند و دستاوردهای هم را به هیچ قیمتی زیر سوال نمی‌برند. خبری از دعواهای هفتگی، بیانیه‌های مداوم و کنایه‌های متعدد نیست تا فوتبال به یک جنگ اعصاب تمام‌عیار در بین فوتبالی‌ها تبدیل نشود. اینجا اما هر مدیری که از راه می‌رسد، هر چند روز یک بار دست به بیانیه‌نویسی می‌برد و اعصاب بخشی از مخاطبان فوتبال در ایران را به راحتی به هم می‌ریزد. این عادتی است که در فوتبال ایران ترک‌نشدنی به نظر می‌رسد.