هافبک رفاهی!

آریا طاری

«ممنون برای همه چیز، با بهترین آرزوها». این متن اعلامیه مفید و مختصر باشگاه یوپن بلژیک، برای خداحافظی با دو هافبک ایرانی است. بازیکنانی که قرارداد قرضی‌شان تمدید نمی‌شود و قرار است به همان تیم‌های سابق‌شان برگردند. این «همه چیز» هم البته چیز چندان دندان‌گیری نبوده است. امید ابراهیمی و سعید عزت‌اللهی در یوپن، به سرنوشت مرتضی پورعلی‌گنجی دچار شدند. دیپورت بدون درخشش. ستاره‌هایی که در تابستان 2018، مردان درخشان ما در جام جهانی بودند، چطور به وضعیت امروز رسیدند؟ آیا هنوز می‌توان درباره ادامه مسیر آنها خیال‌پردازی کرد؟

از دو بازی اول تیم ملی در جام جهانی 2018، چه تصویری به خاطر داریم؟ از بازی با مراکش، خیلی‌ها آن تکل استثنایی و سلحشورانه امید ابراهیمی را به خاطر سپرده‌اند و از بازی اسپانیا، گل مردود شده سعید عزت‌اللهی هنوز مثل یک بغض ترک نخورده، توی گلوی هواداران تیم ملی باقی مانده است. این دو هافبک تدافعی، از مهم‌ترین ستاره‌های ایران در جام جهانی بودند. بازیکنانی که در کنار هم، وظیفه‌ دشواری را برعهده گرفتند. وظیفه‌ای که پیش‌تر در اختیار هافبک‌های درخشانی مثل جواد نکونام و آندو تیموریان بود. پس از جام جهانی، امید ابراهیمی که یکی از پرتجربه‌ترین‌های استقلال بود، این تیم را به مقصد لیگ قطر ترک کرد. او به الاهلی پیوست اما حضور نسبتا متوسطی در این تیم داشت و نتوانست در قامت یک هافبک میانی، فراتر از حد انتظار ظاهر شود. کیفیت «فرمانده» آبی‌ها در میانه میدان الاهلی قطر، اصلا شباهتی به بهترین روزهای اوجش در ترکیب استقلال نداشت. او قدم بعدی‌اش را با انتقال به فوتبال اروپا برداشت و به یوپن در لیگ بلژیک رفت. تیمی که قبلا مرتضی پورعلی‌گنجی نیز یک دوره نه‌چندان موفق را در آن پشت سر گذاشته بود. امید در بیشتر بازی‌های این فصل، مهره فیکس یوپن بود اما آمار تنها یک پاس گل و صفر گل زده در 20 بازی برای هافبکی که همیشه حضوری فوق‌العاده در حملات تیم‌هایش داشت و همواره در ضدحمله‌ها نقش پررنگی بر عهده می‌گرفت، اصلا موفقیت‌آمیز به نظر می‌رسید. ابراهیمی این فصل در 78 درصد بازی‌های یوپن فیکس بوده و در 76 درصد دقایق نیز بازی کرده است. تاثیر او در گل‌های تیمش اما تنها چهار درصد است. عددی که با استانداردهای همیشگی این فوتبالیست، تفاوت‌های زیادی دارد. او حالا به قطر بازگردانده شده اما بعید نیست در پنجره بعدی نقل و انتقالات، دوباره به فوتبال ایران برگردد. چراکه الاهلی نیز تمایل زیادی به حفظ این ستاره و اختصاص دادن یکی از سهمیه‌های خارجی‌اش به او، نشان نداده است.

ماجرای امید را نمی‌توان به صورت تمام و کمال با داستان «سعید عزت‌اللهی» مقایسه کرد. ابراهیمی ابتدا در لیگ برتر ستاره شد. او به سختی کوشید تا پیراهن تیم ملی را پس از سال‌ها تلاش به دست بیاورد و باز هم سال‌ها جنگید تا از نیمکت ذخیره، به ترکیب اصلی تیم ملی برسد. او با عبور از 30 سالگی، فرصت لژیونر شدن را به دست آورد اما دیگر برای انجام کارهای بزرگ در لیگ‌های خارجی، کمی دیر شده بود. سعید عزت اما مسیری کاملا متفاوت با ابراهیمی را طی کرد. او در سن و سال پایین، پیراهن تیم ملی را به دست آورد و خیلی زود، به یک مهره ثابت در تیم کارلوس کی‌روش تبدیل شد. او در فوتبال ایران، تنها چند مسابقه با پیراهن ملوان انجام داد و هرگز جایگاه تثبیت‌شده‌ای در این لیگ نداشت. سعید خیلی زود به فوتبال اروپا رسید و زمان بسیار زیادی داشت تا به تدریج خودش را در مسیر ستاره‌ شدن قرار بدهد. او به کمک اعتباری که از بازی همیشگی در تیم ملی گرفته بود و با استعداد اعجاب‌انگیزی که داشت، حتی می‌توانست از سردار آزمون و علیرضا جهانبخش، موفق‌تر و مهم‌تر باشد اما عزت‌اللهی انگار هرگز برای بازی در رده باشگاهی ساخته نشده بود. او حالا یوپن را با 6 مسابقه و تنها یک پاس گل ترک می‌کند. سعید در هشت درصد بازی‌های فصل یوپن فیکس بوده و تنها در هشت درصد از دقایق نبردهای این فصل باشگاه بلژیکی، حضور داشته است. او تنها 23 سال دارد اما تا امروز در عضویت هفت باشگاه مختلف بوده است. این تعداد عوض کردن تیم برای بازیکنی در سن و سال سعید، حیرت‌آور به نظر می‌رسد. اسپانیا، روسیه، انگلیس یا بلژیک، هیچ‌کدام مقصدهای مطلوبی برای این بازیکن نبودند. ستاره‌ای که در تیم ملی یک هافبک دفاعی مقتدر و در رده باشگاهی، یک «هافبک رفاهی» بوده است. او با باشگاه‌ها قرارداد می‌بندد اما خیلی کم در زمین مسابقه  حاضر می‌شود.

زوج میانه میدان تیم ملی، می‌توانستند یک ترکیب هیجان‌انگیز در یوپن بسازند اما عملکرد آنها، حتی نتوانسته یکی از این دو نفر را در باشگاه ماندگار کند. سعید هنوز امیدوار است تا نظر یک باشگاه اروپایی را متقاعد کند و از «شبح» بودن در رده باشگاهی فاصله بگیرد. برای امید اما شاید دیگر زمان چندانی وجود نداشته باشد. انتخاب ابراهیمی برای آینده‎اش، قاعدتا از بین لیگ‌های ایران و قطر شکل خواهد گرفت. آنها تنها در شرایطی دوباره کنار هم بازی می‌کنند که بخشی از ترکیب تیم ملی باشند. هرچند که با کیفیت این روزها، هر دو نفر کار بسیار سختی برای فیکس شدن در این تیم خواهند داشت.