رالف؛ آماده انقلاب!

زمانی مربیان ایتالیایی بیشتر از مربیان همه نقاط دیگر دنیا توی بورس بودند. در واقع تیمی که مربی ایتالیایی داشت، یک قدم از تیم‌های دیگر جلوتر به نظر می‌رسید. مربیان ایتالیایی آنقدر محبوب شده بودند که در همه کشورها، از این تئوریسین‌ها استفاده می‌شد. حالا اما ایتالیایی‌ها دیگر مثل سابق محبوب نیستند. دوره تازه‌ای در فوتبال آغاز شده که دوره «مربیان آلمانی» است. حالا یورگن کلوپ با لیورپول پس از سال‌ها صدرنشین بی‌رقیب لیگ برتر است. کلوپو همچنان توانسته این تیم را قهرمان لیگ قهرمانان اروپا کند. یوگی لوو که روی نیمکت تیم ملی آلمان حضور دارد، همواره از بزرگ‌ترین تیم‌های باشگاهی در اروپا پیشنهاد دریافت کرده و همین حالا یولیان ناگلزمان به عنوان بهترین مربی جوان در دنیای فوتبال شناخته می‌شود. مردی که در همین فصل لایپزیک را به جمع هشت تیم برتر قاره اروپا رسانده است. میلانی‌ها نیز برای عبور از بحرانی‌ که در این سال‌ها گرفتار آن شده‌اند، به دنبال یک مربی آلمانی هستند. وقتی تیمی از فوتبال ایتالیا به سراغ مربی اهل آلمان می‌رود، دیگر واضح به نظر می‌رسد که مربیان آلمانی چقدر چشم تمام دنیا را گرفته‌اند. میلان در پایان فصل گذشته با یک تصمیم عجیب، گتوسو را از روی نیمکت اخراج کرد. آنها فصل را با جامپائولو آغاز کردند اما پروژه این مربی نیز در نهایت به شکست انجامید. استفانو پیولی در میانه راه، روی نیمکت میلان نشست اما عملکرد این مربی نیز تا امروز اصلا امیدوارکننده نبوده است. حالا از «رالف رانگنیک» به عنوان جدی‌ترین گزینه نشستن روی نیمکت روسونری نام برده می‌شود. مربی جاه‌طلبی که از این پیشنهاد استقبال کرده و آماده رقم زدن یک انقلاب تمام عیار در این باشگاه است.

رالف رانگنیک، «آرشیتکت» اصلی موفقیت‌های باشگاه لایپزیک بوده است. او در فاصله سال‌های 2012 تا 2019، در دو مقطع سرمربی این تیم بوده و نقش مدیر ورزشی را نیز بر عهده داشته است. رانگنیک 61 ساله که در باشگاه‌های زیادی در فوتبال آلمان کار کرده، بیشتر به خاطر نقشی که در پیشرفت خارق‌العاده باشگاه لایپزیک داشته، شناخته می‌شود. او اصلی‌ترین مهره‌ باشگاه در مسیر رسیدن از سطح چهارم فوتبال آلمان به لیگ قهرمانان اروپا بوده است. یکی از توانایی‌های مهم و کلیدی این مربی، کشف استعدادهای جوان است. از او به عنوان کاشف اصلی تیمو ورنر نام می‌برند. ستاره‌ای که حالا به یک چهره جهانی تبدیل شده است. او فلسفه فوتبالی خودش را دارد و در همین فلسفه، همواره معتقد است که «ساختن» ستاره‌ها از خریدن آنها مهم‌تر است. وقتی نام میلان به عنوان مشتری این مربی مطرح شد، اولین نشانه‌های قرار گرفتن در مسیر درست برای این باشگاه پیدا بود. میلان در چند فصل گذشته، هرگز فلسفه مشخصی برای انتخاب مربی نداشته اما حالا دیگر زمان تغییر از راه رسیده است. روسونری در این سال‌ها بخشی از هویتش را از دست داده و این تخصص اصلی رانگنیک است که به باشگاه برای پس گرفتن این هویت کمک کند. او می‌خواهد نقشی فراتر از یک مربی در میلان داشته باشد و در کنار مربیگری، مدیریت مهم‌ترین تصمیم‌های باشگاه را نیز بر عهده بگیرد. شاید میلان با این مربی، فورا به یک تیم قهرمان تبدیل نشود اما بدون تردید این باشگاه، در مسیر ارزش‌های گذشته‌اش قدم برخواهد داشت.