پروفسورتر از پروفسور!

آریا رهنورد

آیا گابریل کالدرون به ایران برمی‌گردد؟ پرسپولیسی‌ها در شرایط فعلی پاسخی مطمئن برای این پرسش ندارند. به نظر می‌رسد سرنوشت مرد آرژانتینی نیز به ماجرای استراماچونی شبیه خواهد شد. باشگاه در یک اظهارنظر تازه، مدعی شده که کالدرون برای دریافت دستمزدش باید به ایران برگردد و این مربی نیز اعلام کرده تا زمانی که باشگاه به وعده‌هایش عمل نکند، به اردوی تیم ملحق نخواهد شد. شاید حتی اراده‌ای در باشگاه وجود دارد تا به دوران کالدرون پایان بدهد اما چرا بخشی از هواداران مقابل چنین اتفاق بزرگی، «بی‌تفاوت» هستند؟

استقبال مدیران باشگاه استقلال از پایان «رسمی» دوران آندره‌آ استراماچونی در این تیم، نشان می‌دهد آنها از مدت‌ها قبل در انتظار چنین اتفاقی بودند. خلیل‌زاده حتی در یک مصاحبه تاکید کرده که نیامدن مرد ایتالیایی، باشگاه را از یک هزینه بزرگ دور نگه داشته است. «هواداران» تنها دلیلی بودند که باشگاه برای مدتی به سراغ مذاکره مجدد با استراما رفت. مدیران تیم اصلا توقع نداشتند چنین موجی در حمایت از سرمربی‌شان شکل بگیرد و به همین خاطر، چاره‌ای به جز تعقیب این مربی در ایتالیا پیش روی خودشان ندیدند. اگر انتخاب با خود آنها بود، فرهاد از مدت‌ها قبل روی نیمکت می‌نشست. چراکه درست یک ماه پیش، رییس هیات مدیره باشگاه در یک مصاحبه عجیب، دست روی این نکته گذاشته بود که همه هواداران استقلال، «جانشین استراماچونی» را دوست خواهند داشت. در پرسپولیس نیز کم و بیش همین وضعیت حاکم است. در واقع به نظر می‌رسد کادر مدیریتی باشگاه، مخالفت چندانی با دور زدن گابریل کالدرون ندارد. از طرفی سرپرست تیم و بوقچی‌های نزدیکش نیز دل خوشی از کالدرون ندارند و ترجیح می‌دهند این مربی در همین زمستان، تیم را ترک کند. رفتاری که این مدت با سرمربی آرژانتینی شده، نشان‌دهنده چیزی به جز این نیست. باشگاه نه‌تنها قسط دوم دستمزد سرمربی‌اش را پرداخت نکرده، بلکه حتی هزینه بلیت هواپیما و تشریفات فرودگاهی او را نیز نداده است. آنها عملا دست به هر کاری زده‌اند تا مرد اول نیمکت‌شان را فراری بدهند و بعد وانمود کنند که این اتفاق به درخواست خود کالدرون رخ داده است. حالا سوال اینجاست که چرا مدیران باشگاه چنین فضایی در اختیار دارند؟ چرا با وجود تاکید چندباره کالدرون و بازیکنان تیم، هواداران هیچ موضعی علیه این تصمیم‌های مشکوک نمی‌گیرند؟ چرا مقابل ساختمان باشگاه تجمع نمی‌کنند؟ مساله اینجاست که همه آنها نظر یکپارچه‌ای در مورد کالدرون ندارند و بعضی‌های‌شان می‌توانند به راحتی با جدایی مرد آرژانتینی نیز کنار بیایند.

جلسه‌های تمرینی پیش‌فصل پرسپولیس، مدتی دیرتر از چند تیم مدعی دیگر شروع شد. تیم اساسا دیر بسته شد و برای مدتی با مشکلات مربوط به جدایی برانکو دست و پنجه نرم کرد. انتظار نمی‌رفت باشگاه با چند شکست برابر تیم‌های بزرگ در شروع فصل، دیگر کمر راست کند اما قرمزها در پایان نیم‌فصل اول، به صدر جدول رسیدند و قهرمان نیم‌فصل اول شدند. حالا از این تیم به عنوان مدعی اول قهرمانی نام برده می‌شود اما کالدرون به اندازه شایستگی‌های واقعی‌اش، مورد ستایش قرار نگرفته است. بعضی از هواداران پرسپولیس باور دارند این تیم حتی بدون مربی هم می‌تواند روی سکوی اول لیگ بایستد. باوری که کاملا غلط به نظر می‌رسد. پرسپولیس شاید ستاره‌های زیادی در اختیار داشته باشد اما حفظ انگیزه مهره‌ها در تیمی که قهرمان سه دوره متوالی لیگ برتر شده، کار بسیار سختی است. علاوه بر این در یک تیم پرستاره، مربی برای انتخاب ارنج نهایی و در عین حال راضی نگه داشتن همه بازیکنان، اصلا کار راحتی ندارد. حتی خود برانکو نیز تصور نمی‌کرد پرسپولیس یکی از شانس‌های جدی قهرمانی لیگ در این فصل باشد و شاید به همین خاطر، قید ادامه حضور در این باشگاه را زد. سرمربی آرژانتینی اما با بر هم زدن همه معادلات، نیم‌فصل را در رده‌ای بالاتر از همه مدعیان دیگر تمام کرد. تصور اینکه این تیم می‌تواند با یک مربی ایرانی هم به موفقیت برسد، در نوع خودش تصور عجیبی به نظر می‌رسد. هواداران باشگاه هنوز دوران سیاه دایی و درخشان را از یاد نبرده‌اند. شاید یحیی گزینه بدی برای سرخپوشان نباشد اما آیا او هم می‌تواند مثل کالدرون، چهره‌هایی مثل بیرانوند و شجاع خلیل‌زاده را نیمکت‌نشین کند؟ آیا او از جسارت کافی برای برخورد با ستاره‌های بزرگ تیم برخوردار است؟ آیا او تجربه‌ای در حد و اندازه گابریل کالدرون دارد؟

پرسپولیسی‌ها باید دوران برانکو را فراموش کنند و از مقایسه دائمی کالدرون با او نیز دست بردارند. همه آنهایی که دستاوردهای گابریل را نادیده می‌گیرند و به دنبال برکناری او هستند، خواسته یا ناخواسته پرسپولیس را در مسیر یک سقوط بزرگ و تاریخی قرار می‌دهند. این تیم اصلا نیازی به تغییر روی نیمکت ندارد و فقط باید درون زمین تقویت شود. در چنین شرایطی دست زدن به نیمکت، یک قمار بزرگ و مرگبار تلقی خواهد شد. شروع کالدرون در پرسپولیس، حتی از شروع سرمربی کروات سابق باشگاه نیز امیدوارکننده‌تر بوده است. اگر ایوانکوویچ فرصت پیدا کرد تا تیم رویایی‌اش را در چند فصل بسازد، چرا کالدرون نباید چنین فرصتی را در اختیار داشته باشد؟