مربی باش، نه جیمی جامپ!

آریا رهنورد

«این بازی تمام شد و رفت. ایرادی هم ندارد». شاید باورتان نشود اما این جمله منطقی، از دهان مردی بیرون آمده که در جریان بازی تیمش با پرسپولیس، تا یک قدمی درگیری فیزیکی با داور مسابقه پیش رفت. شاید اگر این مربی بعد از اعلام پنالتی به ضرر تیمش نیز به همین اندازه خونسرد و منطقی واکنش نشان می‌داد، ماشین‌سازی می‌توانست دقایق بیشتری برابر پرسپولیس دوام بیاورد. قرمزها در دقایق پایانی این نبرد، صاحب یک ضربه پنالتی بحث‌برانگیز شدند. به نظر می‌رسید کوپال ناظمی به اشتباه برای تیم کالدرون پنالتی گرفته و سرنگونی علیپور درون محوطه جریمه، ارتباطی با برخورد به مدافع تیم میزبان نداشته اما موقعیت‌هایی شبیه به این، بارها و بارها در فوتبال تکرار می‌شوند. دو هفته قبل، پرسپولیسی‌ها در دربی تهران در حالی به حریف پنالتی دادند که بعدها تصاویر آهسته مربوط به این صحنه، نشان از اشتباه بودن تصمیم داور داشت اما سرمربی این تیم به جای جنجال و تهدید گروه داوری، به دروازه‌بانش اعتماد کرد. همین صحنه در نهایت، به نقطه عطف دربی برای پرسپولیس تبدیل شد. رسول خطیبی هم می‌توانست به استعدادهای حامد لک اعتماد کند و تمرکز تیمش را به هم نزند. شاید او به هدفش برای خراب شدن پنالتی رقیب رسید اما بعد از این صحنه، تیم تبریزی تا پایان مسابقه مربی و کمک مربی‌اش را از دست داد. نظم این تیم آشکارا به هم خورد و آنها سرانجام در جریان بازی مغلوب ضربه وحید امیری شدند. خطیبی برای چندمین بار، ثابت کرد که هنوز از قامت یک سرمربی «آماتور» خارج نشده است. او به هیچ وجه الگوی خوبی برای هواداران جوان و نوجوان فوتبال نیست و به جای آرامش و تمرکز در کنار زمین، دائما به جر و بحث با گروه داوری و تحریک سکوها می‌پردازد. انتظار می‌رود رسول بعد از همه این سال‌ها، کمی پخته‌تر عمل کند و به رفتارش مسلط باشد اما کاری که او در کنار  زمین انجام داد، به غایت کودکانه به نظر می‌رسید. او در لحظه خروج از زمین، داورها را به خدا و نتیجه را به پرسپولیس واگذار کرد! خطیبی و دستیارها به جای اشاره دائمی به آسمان، باید بدانند که اگر خدا قرار بود به کمک همه تیم‌های فوتبال بیاید، همه بازی‌ها با نتیجه مساوی به پایان می‌رسیدند!

رسول خطیبی نبود کمک‌داور ویدئویی را دلیل اصلی این جاروجنجال‌ها در فوتبال ایران می‌داند اما به نظر می‌رسد حتی اگر وی.ای.آر نیز در لیگ برتر وجود داشته باشد، باز هم مربیانی مثل او بهانه‌های دیگری برای اعتراض پیدا می‌کنند. آنها بخشی از هویت کاری‌شان را اعتراض به داور می‌گیرند و همواره تصور می‌کنند اگر با صداهای بلند فریاد نکشند، حق‌شان تضییع می‌شود. 

این واکنش‌ها معمولا نتیجه ضعف در ارائه کارهای فنی است. تیمی که همه تمرکزش را روی مسائل فنی بگذارد، طبیعتا زمانی برای پرداختن به حواشی نخواهد داشت. تیم رسول خطیبی در اولین هفته از این فصل لیگ، استقلال تهران را شکست داد اما در جریان بازی، عملا موقعیت خاصی نداشت و بازیکنان این تیم دائما روی زمین دیده می‌شدند. وقت‌کشی در مسابقه با پرسپولیس نیز در دستور کار این تیم قرار داشت. آقای مربی معتقد است که قرمزها در این بازی هیچ موقعیتی نداشتند اما پرسپولیس تنها در نیمه اول دو بار به وسیله کنعانی‌زادگان و یک بار توسط مهدی ترابی، در آستانه باز کردن دروازه حریف قرار گرفت و یک ضربه پنالتی را نیز از دست داد. خطیبی باید به دنبال راهی برای پایان دادن به ضعف فنی تیمش باشد. اگر تنها مسائل فنی در فوتبال ایران ملاک بود، بعید به نظر می‌رسد که او شانسی برای باقی ماندن در جمع سرمربیان لیگ برتری پیدا می‌کرد.

تیم رسول خطیبی در اولین هفته از این فصل لیگ، استقلال تهران را شکست داد اما در جریان بازی، عملا موقعیت خاصی نداشت و بازیکنان این تیم دائما روی زمین دیده می‌شدند. وقت‌کشی در مسابقه با پرسپولیس نیز در دستور کار این تیم قرار داشت

از زمان اجرایی شدن قانون جدید فیفا برای کارت گرفتن اعضای نیمکت از داور مسابقه، مربیان فوتبال در ایران حتی بیشتر از بازیکنان درون زمین کارت قرمز دریافت کرده‌اند. ظاهرا اینجا مربی‌ها احساس می‌کنند که اگر بعد از گل خوردن، بر سر داور و دستیارها هوار نکشند، امتیاز یک مرحله مهم را از دست داده‌اند. خطیبی و مربیانی شبیه به او، باید بدانند که تا امروز هیچ تیمی با هوچیگری و بزرگنمایی اشتباه‌های داور، به موفقیت‌های بزرگ نرسیده است. پذیرفتن چنین رفتارهایی حتی از یک هوادار و یا یک جیمی‌جامپ نیز دشوار است و باید به حال فوتبالی که مربی‌اش دیگران را کنار می‌زند تا داور را به باد کتک بگیرد، اشک ریخت!