مدال بیشتر، رتبه پایین‌تر

هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی بالاخره به پایان رسید. ایران که پرجمعیت‌ترین کاروانش در ادوار این مسابقات را راهی اندونزی کرده بود، در نهایت پایین‌تر از چین، کره، ژاپن، اندونزی و ازبکستان رده ششم را به دست آورد. ایران در روزهای نخست مسابقات در رده چهارم ایستاده بود اما ابتدا اندونزی به‌واسطه مدال‌هایش در پنچاک‌سیلات و سپس ازبکستان به لطف فینالیست‌هایش در بوکس، ایران را پشت سر گذاشتند.

ایران در اندونزی هم در جدول رده‌بندی و هم در تعداد طلاهایش یک پله از دوره قبل بازی‌ها پایین‌تر آمد. ایران در اینچئون با ۲۱طلا، ۱۸نقره و ۱۸برنز پنجم شد و در اندونزی با ۲۰طلا، ۲۰نقره و ۲۲برنز در رده ششم ایستاد. در مجموع ایران مدال‌های بیشتری نسبت به اینچئون کسب کرده اما آنچه به کمک جایگاه خوب می‌آید مدال طلاست که در این دوره به‌اندازه‌ای که پیش‌بینی می‌شد به ایران نرسید. البته انتظار می‌رفت ایران طلاهای بیشتری را به نام خود بزند که برخی از مسابقات طبق پیش‌بینی‌ها پیش نرفت. به‌عنوان مثال تیراندازی هیچ طلایی را به کاروان ایران نداد یا قایقرانی که انتظار می‌رفت حداقل 3طلا داشته باشد، روی سکوی نخست هیچ ماده‌ای نایستاد. بوکس هم برای نخستین بار دستش از مدال کوتاه ماند و نه‌تنها طلا نیاورد بلکه نقره و برنز هم نصیب بوکسورهای‌مان نشد. شاید بتوان برنز فرزان عاشورزاده و حذف مهدی خدابخشی در رقابت‌های تکواندو را هم در لیست بدشانسی‌ها گذاشت. هرچند انتقادات فنی به آنها وارد است و خیلی نمی‌توان شانس را در عملکردشان دخیل دانست.

برخی از نمایندگان‌مان اما با بدشانسی مدال‌های‌شان رنگی به جز طلا پیدا کرد. مثل نقره‌هایی که شهربانو و الهه منصوریان در فینال ووشو گرفتند یا طلای سعید ملایی ملی‌پوش جودو که وقتی مسابقه‌اش تمام شد و مشغول شادی قهرمانی بود، داورها یادشان افتاد که او کم‌کاری کرده و با استفاده از ویدیوچک طلای او را گرفتند و به رقیب قزاق‌اش دادند. شمشیربازی هم از این بداقبالی بی‌نصیب نماند. جایی که علی پاکدامن در رقابت فینالیست شدن با رقیب کره‌ای وارد پیست شد و در حالی که می‌توانست او را پشت سر بگذارد با نتیجه ۱۵ بر ۱۴ بازی را واگذار کرد تا مدالش به رنگ برنز بماند.

به جز بدشانسی البته ناداوری هم در کم شدن طلاهای ایران بی‌تاثیر نبود. این ناداوری‌ها بیشتر زمانی خودی نشان می‌داد که یک پای فینال نماینده‌ای از اندونزی قرار داشت. مثل فینال امیر مهدی‌زاده قهرمان کاراته، مرجان سلحشوری در تکواندو، بسکتبال سه به سه که تمایل داوری به قهرمانی تیمی از شرق آسیا بود. یا همین بسکتبال 5نفره که برابر چین به میدان رفت اما داوری اجازه نداد حسرت طلای این مسابقات به پایان برسد و کاروان ایران کارش را طلایی تمام کند. جدا از تمام این‌ها بازی‌های آسیایی چند تاریخ‌سازی هم داشت که حسابی به همه چسبید‌. یکی از آنها قهرمانی تیم‌های ملی کبدی آقایان و بانوان بود که توانستند پس از سال‌ها هند را از سکوی قهرمانی پایین بکشند و طلا را به گردن بیاندازند. کبدی تنها ورزش گروهی است که در آن کاروان ایران هم در بخش بانوان و هم آقایان قهرمان شد. تاریخ‌سازی دیگر کاروان را علی پاکدامن رقم زد، آن هم با مدال برنزی که بیش از ۴۰سال بود رنگ آن را ندیده بودیم. نوشاد عالمیان نابغه تنیس روی میز ایران هم دیگر تاریخ‌سازی را برای کاروان رقم زد. بعد از 52سال یک پینگ‌پنگ‌باز ایرانی روی سکوی بازی‌های آسیایی رفت تا نامش را جزو بهترین‌های ایران قرار بدهد. حسین کیهانی هم با جابه‌جا کردن رکورد بازی‌های آسیایی در دوی 3هزار متر با مانع هم قهرمان شد هم فدراسیون را از فشار نجات داد و هم نامش‌ را در بین رکوردشکن‌ها آورد. احسان حدادی قهرمان پرتاب دیسک ایران هم چهارمین طلایش از بازی‌های آسیایی را ضرب کرد تا مقتدرانه عنوان پرافتخارترین ورزشکار ایران در بازی‌های آسیایی را برای خودش نگه دارد.