یکی از کارگران ماسه‌روب شاغل در ابنیه فنی راه‌آهن زاهدان می‌گوید: از حداقل دستمزد خود رضایت ندارم چون کفاف معاش زندگی‌ام را نمی‌دهد.

وی با بیان اینکه هر ماهه حقوق و بیمه ما با تاخیر و به صورت حداقلی پرداخت می‌شود که با توجه به افزایش روزانه قیمت بسیاری از اقلام مصرفی و غذایی، بسیار ناچیز است، به ایلنا گفت: آه ندارم که با ناله سودا کنم. به خدا قسم گرفتارم. ۱۳ میلیون حقوق دریافتی دارم که ۷ میلیون تومان آن هزینه کرایه خانه می‌شود. حالا سوال من این است که با ۳ فرزند چگونه مخارج زندگی‌ام را بچرخانم.

بنا بر ادعای این کارگر، میزان حقوقی که دریافت می‌کند فقط خرج یک هفته است و بعد از آن، پولی برای خرج کردن ندارد بنابراین برای تامین مخارج زندگی‌اش بعد از ساعات کاری تا دیروقت مسافرکشی می‌کند ولی در حال حاضر ماشینش خراب است و پولی برای تعمیرش ندارد.

او با بیان اینکه جدا از حداقل حقوق دریافتی در زمینه پرداخت به موقع حق بیمه نیز با مشکل روبرو هستیم، گفت؛ چندین ماه حق بیمه پرداخت نشده داریم و حتی بیمارستان‌های ملکی تامین اجتماعی هم درمان ما را تقبل نمی‌کنند. چندین روز فرزندم بیمار شده بود ولی توان مالی برای پرداخت هزینه ۲۵۰هزار تومانی داروهایش 

را نداشتم.

این کارگر افزود: ما کارگران ماسه‌روب، از مرز پاکستان تا بم و کرمان، در طوفان شن و گرما و سرما، با کنار زدن شن و ماسه‌ها از ریل‌های راه‌آهن نگهداری کرده و مسیر ریلی را برای واگن‌های باری و مسافران باز می‌کنیم. با این وضعیت هنوز قراردادهایمان با راه‌آهن مستقیم نشده لذا حقوق ما در مقایسه با همکاران واحد نگهداری، فنی، نگهبانان و راهبان که تجمیع شده‌اند، بسیار کمتر است.

او گفت: مسئولان شناخت کاملی از وضعیت شغلی کارگران ماسه‌روب ندارند. پیشنهاد ما به آنها این است که برای چند ساعت کارگران ماسه‌روب را در گرمای تابستان یا سرمای زمستان در شنزارهای جنوب شرق زاهدان همراهی کنند تا شاید از شرایط شغلی ما باخبر شوند.

    

    

    

 

 

کپی شد