فرامرز توفیقی، عضو شورای عالی کار

در نخستین جلسه شورای عالی کار، نمایندگان دولت و کارفرمایان با اعداد بسیار پایینی به این جلسه آمده بودند. از عدد افزایش حقوق در لایحه بودجه یعنی ۲۵درصد شروع کردند و بعد از مذاکرات بسیار و چانه‌زنی‌های مکرر، به اعدادی حول و حوش 34 درصد رسیدند. البته اینها اعداد نهایی نیست و هنوز نتوانسته‌اند رضایت گروه کارگری را جلب کنند. ضمن اینکه اگر کارفرمایان ۳۴درصد را برای حداقل مزد پذیرفته‌اند، سر سایر سطوح مزدی کارگران را بسیار تحت فشار گذاشته‌اند و اصلاً حاضر به پذیرش اعداد قابل قبول یا بالاتر از پیشنهاد اولیه خود نشده‌اند. هر چند اصلا قرار نبود این اعداد رسانه‌ای شود و کارفرمایان برای اولین بار در صداوسیما اقدام به اطلاع‌رسانی در مورد اعداد کردند.

اما باید گفت میزان افزایش سایر سطوح مزدی نیز برای کارگران اهمیت دارد اما کارفرمایان با زیرکی از صحبت در این رابطه طفره رفته و موضوع را فقط به افزایش حداقل مزد محدود کرده‌اند در حالی‌که برای گروه کارگری میزان افزایش حقوق و دریافتی همه کارگران شاغل کشور اهمیت دارد هم حداقل‌بگیران و هم سایر سطوح مزدی. مذاکرات دستمزد مذاکراتی بسیار پیچیده است و باید مولفه‌های مختلفی ازجمله حداقل مزد، سایر سطوح، تورم و سبد معیشت دیده شود و تاکید کارفرمایان که تامین بخشی از سبد برعهده دولت است در شرایطی پذیرفتنی است که سطح پوشش دستمزد تا این اندازه پایین نباشد.  در حال حاضر دستمزد در تهران فقط ۳۳درصد سبد و در کم هزینه‌ترین استان یعنی سیستان و بلوچستان، ۵۲درصد سبد را پوشش می‌دهد. به عبارتی، به طور متوسط ۵۶درصد از سبد معیشت روی هواست و پرداخت نمی‌شود. دولت هم اگر سهمی دارد از این ۵۶درصد باقیمانده است که هیچ کارفرمایی آن را پرداخت نمی‌کند. پس نمی‌توانند منت وجود عوامل موثر بر سبد ازجمله مسکن و آموزش و حمل و نقل را بر سر کارگران بگذارند. معتقدم بسیاری از این جنگ‌ها، جنگ زرگری است و برای کارگران میزان افزایش درآمد همه کارگران از جمله سایر سطوح مزدی اهمیت دارد و نمی‌توانند با تبلیغات و پروپاگاندا، موضوع را منحرف کنند. با این ۳۴درصد افزایش پیشنهادی هم هزینه‌های زندگی در طول سال جبران نمی‌شود و برای جبران قدرت خرید از دست رفته، مزد باید یک میلیون و ۹۵۵هزار تومان یعنی به اندازه تفاضل دو سبد معیشت متوالی زیاد شود. در پایان تاکید می‌کنم که خواسته ما کارگران افزایش حداقل به میزان یک میلیون و ۹۵۵هزار تومان است اما بحث سایر سطوح مزدی نیز اهمیت دارد. کارفرمایان در رسانه‌ها نیمی از موضوع را می‌گویند اما باقی مطلب را نمی‌گویند. باید سایر سطوح مزدی نیز به گونه‌ای افزایش یابد که میزان کاهش هزینه‌های زندگی برای آنها جبران شود.