پاداش خیانت!

آریا رهنورد

مدتی قبل، وقتی فرشاد احمدزاده در یک برنامه تلویزیونی از علاقه وافرش برای بازگشت به پرسپولیس و پوشیدن پیراهن این تیم حرف زد، شاید حتی خودش هم تصور نمی‌کرد که مدیران باشگاه به سرعت این درخواست را بپذیرند و او را به اولین خرید یک تابستان ملتهب تبدیل کنند. مهره دوخته‌ شده به نیمکت شلانسک، راهی فوتبال لهستان شد تا شاید پیراهن تیم ملی را بر تن کند اما از این آرزوی بزرگ و بی‌سرانجام، تنها چند دقیقه حضور در یکی از فهرست‌های کارلوس کی‌روش برای او به دست آمد و این بازیکن هرگز نتوانست توجه سرمربی پرتغالی را جلب کند. فرشاد که شهرت فوتبالی‌اش را مدیون باشگاه پرسپولیس بود، می‌توانست حداقل کمی بیشتر صبر کند و تا پایان دوران نقل و انتقالات، از این تیم جدا نشود. اگر او خودش را در حد و اندازه‌های فوتبال اروپا می‌دانست، باید کمی بیشتر منتظر می‌ماند و پس از سپری شدن دوران محرومیت باشگاه، با یک باشگاه بهتر در یک لیگ معتبرتر به توافق می‌رسید اما این بازیکن به محض دریافت اولین پیشنهاد، خودش را گم کرد و ماندن در پرسپولیس را حتی به عنوان یکی از گزینه‌های روی میز، در نظر نگرفت. درست در روزهایی که پرسپولیس با کمبود شدید بازیکن دست و پنجه نرم می‌کرد، درست در روزهایی که قرمزها ناچار به استفاده از علوان‌زاده و طاهرخانی در ترکیب اصلی حساس‌ترین دیدارهای آسیایی بودند، فرشاد در لهستان از روی نیمکت بازی‌های تیمش را تماشا می‌کرد و به فهرست مازاد باشگاه نزدیک‌تر می‌شد. شاید اگر این بازیکن در پرسپولیس باقی مانده بود، امروز قهرمانی آسیا را در کارنامه داشت و به واسطه این قهرمانی، حتی فرصت حضور در تیم ملی را نیز تصاحب می‌کرد. فرشاد اما با تمام سرعت خودش را به دیوار کوبید و یک صحنه تصادف دلخراش از خودش و استعدادش کنار گذاشت. روزهای سخت پرسپولیس به پایان رسیدند. باشگاه دوباره بازیکن خرید و ترکیبش را تقویت کرد. در عصر تازه، نباید جایی برای فرشاد و فرشادها در نظر گرفته می‌شد اما او با تصمیم شاهکار مدیران باشگاه، برگشت. امضای او پای برگه قرارداد تازه با پرسپولیس، هزینه خیانت را در فوتبال ایران به حداقل رساند. شاید هواداران باشگاه حاضر بودند دوباره محرومیت را تجربه کنند اما پای «بی‌معرفت‌ها» دوباره به تیم باز نشود. 

مگر در همین فوتبال نیست که بازیکن‌های بزرگ به خاطر مشکلات مالی تیم‌شان، دستمزدشان را کاهش می‌دهند؟ حرفه‌ای شدن فوتبال هرگز به معنای «فراموشکار»شدن ستاره‌ها نیست اما ظاهرا نمی‌شود روی حافظه مدیران باشگاهی در ایران، حساب ویژه‌ای باز کرد

آنهایی که از «فوتبال حرفه‌ای» حرف می‌زنند و باور دارند که در فوتبال امروز، بازیکن‌ها باید آزادانه برای سرنوشت‌شان تصمیم بگیرند و درگیر مفهمومی به نام وفاداری نباشند، ظاهرا چیز زیادی از این فوتبال نمی‌دانند. مگر در همین فوتبال حرفه‌ای نبود که آنتوان گریزمان با وجود دریافت پیشنهاد فوق‌العاده از تیم محبوب‌ دوران کودکی‌اش منچستریونایتد به خاطر محرومیت اتلتیکو از حضور در نقل و انتقالات، حاضر به ترک این باشگاه نشد و برای مدت بیشتری در تیم سیمئونه باقی ماند؟ مگر در همین فوتبال نیست که بازیکن‌های بزرگ به خاطر مشکلات مالی تیم‌شان، دستمزدشان را کاهش می‌دهند؟ حرفه‌ای شدن فوتبال هرگز به معنای «فراموشکار»شدن ستاره‌ها نیست اما ظاهرا نمی‌شود روی حافظه مدیران باشگاهی در ایران، حساب ویژه‌ای باز کرد. فرشاد روزهای خوبی را در پرسپولیس پشت سر گذاشت. پیراهن شماره 10 باشگاه مدت‌ها برای او «گشاد» به نظر می‌رسید اما این بازیکن با حمایت هوادارها و کادر فنی، این پیراهن را حفظ کرد و زیر نظر برانکو، تبدیل به بازیکن بهتری شد. با این وجود رفتارهای او در آخرین روزهای بازی برای پرسپولیس، ناامیدکننده به نظر می‌رسیدند. بازیکنی که در شادی طعنه‌آمیز گل‌زنی، دستش را روی گوش‌ها می‌گذاشت تا صدای هوادارها را نشنود، نباید در فصل جدید منتظر تشویق‌ شدن از سوی سکوها باشد. او از قلب هواداران پرسپولیس طرد شده و کار راحتی برای پس گرفتن این جایگاه ندارد. 

مهم نیست که پرسپولیس، فصل را در کدام رده به پایان برساند. باشگاه با جذب فرشاد، همین حالا ارزش و حرمت پیراهنش را زیر سوال برده است. پرسپولیس این پیام را به همه بازیکن‌ها رسانده که می‌توانند در حساس‌ترین روزها تیم را ترک کنند و هر وقت دل‌شان خواست، برگردند و بخشیده شوند. وقتی تیم به ستاره‌ها نیاز دارد، آنها راه خودشان را می‌روند اما وقتی ستاره‌ها به تیم نیاز دارند، باشگاه آنها را می‌پذیرد. فرشاد بعد از یک فصل فاجعه‌بار، از هیچ تیمی پیشنهاد نداشت و در نهایت، دوباره سرخپوش شد. او این پیراهن را تا روزی حفظ خواهد کرد که دوباره، در یک روز سخت تصمیم به ترک تیم بگیرد و پرسپولیس را با هوادارانش تنها بگذارد. کسی که یک بار به اعتماد تیم پشت کرده، بدون شک باز هم مرتکب چنین رفتاری خواهد شد.