صفر تومان پاداش برای برد تاریخی

نازنین دشتی 

جام جهانی فوتسال زنان ۲۰۲۵ رفته‌رفته به آخرین روزهای خود نزدیک می‌شود. مسابقاتی که نخستین دوره رسمی آن زیر نظر فدراسیون جهانی فوتبال در حال سپری شدن است و اتفاق مهم آن بود که تیم ملی زنان کشورمان هم در جمع ۱۶ تیم حاضر در آن دیده می‌شد. تیمی که مدت طولانی است زیر سایه بی‌توجهی و فراموشی فدراسیون قرار گرفته اما با این حال توانست مجوز مهم‌ترین تورنمنت فوتسالی زنان را به دست بیاورد و اتفاقا نمایش درخشانی هم در این میدان داشت. شاید اگر زنان ایران در گروه مرگ قرار نمی‌گرفتند، به مرحله حذفی صعود می‌کردند اما آنها با وجود عملکرد خوب‌شان نتوانستند از مرحله گروهی صعود کنند تا وداعی پر از اشک و حسرت با جام جهانی داشته باشند.  

ملی‌پوشان در نخستین مسابقه خود برابر برزیل قرار گرفتند که عنوان بهترین تیم فوتسال زنان دنیا را یدک می‌کشد و طبیعی بود که برد زردپوشان محقق شود و این دیدار با نتیجه چهار بر یک به سود برزیل به پایان رسید. پاناما، دومین حریف تیم ملی بود که ایران توانست از آن عبور کند و به دیدار دشوار سوم برسد؛ جایی که ایتالیا انتظار ایران را می‌کشید و درنهایت توانست رقیب کم‌تجربه خود را شکست دهد. نکته غم‌انگیز این برد جایی بود که ایران در نیمه اول مقابل ایتالیا برتری داشت اما نتوانست نتیجه را به سود خود نگه دارد و درنهایت در پایان بازی سوم، به ماجراجویی خود در فیلیپین پایان داد. 

اما فوتسال زنان در مسیر آماده‌سازی خود چه برنامه‌ای داشت؟ طبیعتا تیمی که در چنین تورنمنتی حضور دارد، با بهترین برنامه آماده رویارویی با رقبایش می‌شود. اما زنان ایران در ۱۸ روز حضور در پاسیگ دو بازی دوستانه مقابل لهستان و نیوزیلند انجام دادند که به ترتیب به تساوی یک-یک و پیروزی ۶ بر یک دست یافتند. پیش از این هم آنها دو بار برابر روسیه قرار گرفتند و یک تساوی و یک برد کسب کردند. 

نکته بسیار قابل تامل در اینجا، میزان حمایت مالی فدراسیون از زنان فوتسالیستش است. شنیده می‌شود جمع پول توجیبی‌های فدراسیون برای ۱۸ روز اقامت در پاسیگ ۳۰۰ یورو و ۲۰۰ دلار بوده است! رقمی که اگر آن را برای بازیکنان تیم ملی فوتبال مردان در نظر بگیرند، آسمان را به زمین می‌دوزند و حاضر نمی‌شوند حتی یک قدم وارد مستطیل سبز شوند. اتفاق تلخ‌تر این است که مسئولان فدراسیون حتی برای برد تاریخی این تیم مقابل پاناما هم ارزشی قائل نشدند و هیچ پاداشی برای زنان فوتسال در نظر نگرفتند. این در حالی است که تیم ملی فوتبال مردان حتی برای شکست‌هایش هم پاداش‌های آنچنانی می‌گرفت و حواله وارد کردن خودروهای لوکس را به دست می‌آورد. درست است که تیم ملی مردان فوتبال بیشتر دیده می‌شود و در همه دنیا جایگاه بالاتری دارد اما این حجم از تبعیض را هم در هیچ کشوری نمی‌توان پیدا کرد.

البته تبعیض گذاشتن بین فوتبال مردان و تمام رشته‌های زنان تحت مدیریت فدراسیون فوتبال، به عادتی در این نهاد تبدیل شده است. چراکه نهایت دست و دلبازی فدراسیون برای صعود زنان فوتبال به جام ملت‌های آسیا و صعود زنان فوتسال به جام جهانی، پاداش ۵۰ میلیون تومانی به اعضای تیم بود که تازه پنج میلیون تومان هم از آن مالیات کم شد! در چنین شرایطی از تیم‌های زنان چه انتظاری می‌توان داشت؟ وقتی آنها با دست‌های خالی و بدون حمایت تاریخ‌سازی می‌کنند و این اقدام‌شان بدون ارزش می‌ماند، آیا می‌توان انتظار داشت که برای دوره‌های بعدی دست به کار بزرگ‌تری بزنند؟ این تبعیض‌ها به جز از بین بردن انگیزه‌ آنها نتیجه دیگری دارد؟

به خصوص که شنیده می‌شود یک چهره ایرانی در فیلیپین دست به جیب شده و به هر کدام از نفرات تیم مبلغ هشت میلیون تومان پاداش داده است. قبل از این هم افراد غیرورزشی برای حمایت از تیم ملی فوتسال زنان دست به جیب شده بودند و انگار فدراسیون هم برایش مهم نیست که این وظیفه بر عهده آنهاست و اینکه دیگران به این مساله ورود می‌کنند، اتفاق زیبنده‌ای نیست. اینکه افراد حامی نیت خیر داشته‌اند بحثی جداست اما رقم‌های پرداختی هم در حد و اندازه‌ای نبوده که شایسته اعضای تیم باشد و اینجاست که بار دیگر ضعف فدراسیون و بی‌مسئولیتی آنها پررنگ می‌شود. نهادی که اگر به بخش زنانش به چشم فرزند سرراهی نگاه نمی‌کرد، این تیم‌ها می‌توانستند سایه موفقیت‌شان را روی ناکامی‌های تیم ملی مردان بیندازند که تنها ادعا دارند و بس.