حذفِ آقای محافظه‌کار!

آریا رهنورد

«تساوی»، نتیجه موردعلاقه برانکو ایوانکوویچ در جدال‌های حساس این هفته‌های لیگ برتر بوده است. تیم او پس از رسیدن به یک امتیاز در دیدار خارج از با ذوب‌آهن، نتیجه مشابهی را در مقابل سپاهان پشت سر گذاشت و سپس در برابر تراکتورسازی تبریز نیز با یک امتیازاز  زمین خارج شد. شاید برتری در یکی از این دیدارها، فاصله قرمزها با جام را کوتاه‌تر می‌کرد اما سرخ‌ها دلیل محکمی برای ریسک کردن نداشتند و ترجیح دادند مسیر کم‌خطر‌تری را برای رسیدن به قهرمانی انتخاب کنند. آن‌ها در این سه جدال حساس، بدون شکست ماندند تا در فاصله دو هفته به پایان این فصل رقابت‌های لیگ برتر، 3 امتیاز بیشتر از نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده داشته باشند. کم‌تر کسی انتظار داشت این محافظه‌کاری، از لیگ برتر به لیگ قهرمانان آسیا نیز سرایت کند. چرا که قرمزها در لیگ صدرنشین هستند و طبیعی به نظر می‌رسد که به آب و آتش نزنند اما تیمی که در آسیا در پایین‌ترین رده جدول گروه قرار گرفته، طبیعتا نباید دلیلی برای ارائه یک نمایش محافظه‌کارانه داشته باشد. پرسپولیس از شروع این فصل لیگ قهرمانان آسیا، هرگز در حد و اندازه‌های واقعی‌اش ظاهر نشد. آن‌ها در مسابقه رفت با پاختاکور، با حریف مدارا کردند و حاضر نشدند برای رسیدن به پیروزی، ریسک شکست احتمالی را بپذیرند و از چپ و راست توپ‌ها را روی دروازه حریف بریزند. این تیم در برابر السد نیز برای تساوی به زمین رفت و تنها ثانیه‌هایی پیش از سوت پایان داور از حریف گل خورد. تنها نمایش دلچسب آن‌ها در دیدار رفت با الاهلی عربستان به پیروزی منجر شد اما به نظر می‌رسید این تیم دیدار برگشت با حریف عربستانی را چندان جدی نگرفته و پیروزی در این نبرد را چیزی شبیه مرگ و زندگی نمی‌داند. آن‌ها در یک نمایش سهل‌انگارانه، به سادگی سه امتیاز را تقدیم حریف کردند تا برای ماندن در آسیا، کار بسیار دشواری داشته باشند. تصور می‎‌شد این تیم از همان دقایق ابتدایی دیدار با پاختاکور، حمله را آغاز خواهد کرد اما چینش و ترکیب ابتدایی، روایت دیگری برای تعریف کردن داشت.

تعویض‌های برانکو، چهره پرسپولیس را هجومی‌تر کرد اما نتوانست به هدف‌اش برسد. او در سومین تعویض به جای استفاده از همه مهاجمان تخصصی روی نیمکت، شایان مصلح را برای استفاده از توپ‌های هوایی به ترکیب فرستاد و این نقشه نیز مثل همه نقشه‌های قبلی، با شکست روبرو شد

برنده‌شدن، مهم‌ترین اولویت پرسپولیس در تاشکند به شمار نمی‌رفت. اگر قرمزها نیاز مبرمی به پیروزی احساس می‌کردند، مرد کروات مهدی ترابی و بشار رسن را به عنوان دو هافبک خلاق و کلیدی روی نیمکت قرار نمی‌داد تا از نفراتی مثل سیامک نعمتی و امید عالیشاه استفاده کند. حتی ماریو بودیمیر نیز با وجود بازگشت به جلسه‌های تمرینی، نیمکت‌نشین شد تا علی علیپور تنها مهاجم تخصصی در ترکیب پرسپولیس باشد. سرخ‌ها در نیمه اول تحت‌فشار حریف قرار گرفتند و مکث زیاد علیرضا بیرانوند برای شروع دوباره بازی روی هر صحنه، نشان می‌داد که آن‌ها با تساوی کاملا راضی خواهند شد. پرسپولیس در پنج دقیقه پایانی نیمه اول، بالاخره بخشی از قدرت‌اش را به حریف نشان داد اما این موقعیت‌ها برای باز کردن دروازه تیم میزبان کافی نبودند. شاید اگر قرمزها همین ریتم را حفظ می‌کردند و با همین فشار وارد نیمه دوم می‌شدند، خط دفاعی پاختاکور بالاخره دست به اشتباه‌ می‌زد و در برابر تیم پرفسور تسلیم می‌شود اما پسران برانکو در شروع نیمه دوم دوباره همان نمایش احتیاط‌آمیز را در پیش گرفتند و کمی دیر به خودشان آمدند. تعویض‌های برانکو، چهره پرسپولیس را هجومی‌تر کرد اما نتوانست به هدف‌اش برسد. او در سومین تعویض به جای استفاده از همه مهاجمان تخصصی روی نیمکت، شایان مصلح را برای استفاده از توپ‌های هوایی به ترکیب فرستاد و این نقشه نیز مثل همه نقشه‌های قبلی، با شکست روبرو شد. شمشیر دو لبه محافظه‌کاری، این بار دست پرسپولیس را برید. آن‌ها برای تساوی به زمین رفتند و تنها چیزی که نصیب‌شان شد، شکست و حذف از لیگ قهرمانان آسیا بود.

برانکو و تیمش دو سال قبل به نیمه نهایی آسیا رسیدند و سال گذشته با عبور از نیمه نهایی، مسیرشان رابه طرف فینال هموار کردند و در نهایت در آن مسابقه شکست خوردند. آن‌ها امیدوار بودند در یک روند صعودی، در لیگ قهرمانان 2019 دوباره به فینال برسند و این بار در دیدار نهایی نیز به پیروزی دست پیدا کنند اما تورنمنت برای آن‌ها زودتر از آن‌چه تصور می‎شد، به پایان رسید. این تیم دوباره در سال آینده به لیگ قهرمان برمی‌گردد و تلاش دوباره‌ای را آغاز می‌کند. قرمزها برای رسیدن به نتایج مطلوب، باید شجاعت از دست رفته را دوباره به دست بیاورند. شجاعتی که دلیل اصلی موفقیت‌های بزرگ این تیم بود و حالا جایش را به محافظه‌کاری افراطی داده است.