از این هیجان‌انگیزتر نمی‌شد؛ جام فولادی

نگار رشیدی

فینال دوم لیگ والیبال ایران، به معنی واقعی کلمه همه تماشاگران حاضر در سالن و همه بیننده‌های بازی را در هیجان محض فرو برد. شهداب که در بازی اول شکست خورده بود، مسابقه دوم را با انگیزه‌های زیادی شروع کرد و برنده ست اول شد اما در ست دوم در امتیاز 30 به 28 شکست خورد تا همه چیز برابر شود. سیرجانی‌ها در ست سوم به راحتی برنده شدند اما در ست چهارم شکست خوردند تا همه چیز به آخرین ست این بازی بزرگ کشیده شود. در نهایت این فولاد سیرجان بود که موفق شد در آخرین ست بازی حریفش را با نتیحه 15 به 12 ببرد و قهرمان این فصل رقابت‌های لیگ والیبال ایران شود. فولاد در سراسر فصل بهترین تیم لیگ به نظر می‌رسید و در نهایت با برتری در دو فینال متوالی، نشان داد که مسیر موفقیت را خیلی خوب می‌شناسد.

چرا فینال در تهران؟

بزرگ‌ترین سوال ممکن در مورد فینال لیگ والیبال، همچنان این است که چرا این فینال باید در تهران برگزار شود؟ چرا یزدی‌ها نباید در یزد و سیرجانی‌ها نباید در سیرجان بازی تیم را تماشا کنند؟ چرا امتیاز میزبانی نباید به تیم‌های فینالیست تعلق بگیرد؟ اگر قرار بود فینال به صورت تک بازی برگزار شود، این اتفاق منطقی به نظر می‌‍رسید اما وقتی قرار است حداقل دو بازی انجام شود، دیگر دلیلی برای گرفتن میزبانی از تیم‌ها وجود ندارد. پس بهتر بود فینال در این دو شهر برگزار می‌شد و به تهران نمی‌رسید. با این وجود به ویژه یزدی‌ها هزار کیلومتر را طی کردند تا خودشان را به تهران برسانند و جو خوبی در ورزشگاه بسازند. جوی که در نهایت موجب نشد شهداب شانسی برای بردن این بازی داشته باشد.

یک لحظه کلیدی برای دو نفر

این برد برای بهروز عطایی و محمد موسوی، اهمیت بسیار ویژه‌ای داشت. عطایی در تیم ملی شکست خورد و به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. خیلی‌ها تصور می‌کردند دوران حضور او در والیبال تمام شده اما این مربی با این موفقیت نشان داد که هنوز یک چهره ویژه در والیبال ایران است. برای محمد موسوی هم این موضوع تا همین اندازه اهمیت داشت. مردی که این اواخر با انتقادهای زیادی برخورد کرد اما توانست خودش را از نو بسازد و ثابت کند که هنوز بهترین سرعتی‌زن والیبال ایران است.

حسرت حضرت

عنوان بهترین لیبروی این فصل لیگ والیبال به محمدرضا حضرت‌پور رسید. بازیکنی که البته باز هم موفق نشد قهرمانی لیگ والیبال را به دست بیاورد. او تا امروز به رکورد عجیب چهار شکست در لیگ والیبال رسیده و برای چهارمین بار در یک قدمی قهرمانی شانس این موفقیت را از دست داده است. در نتیجه می‌توان از او به عنوان بدشانس ترین بازیکن لیگ والیبال ایران نام برد.