سمفونی دلچسب انگیزه و اتحاد در تیم ملی

 آریا طاری

شاید برای مصاحبه‌های تند و عبارت‌های عجیب سرمربی تیم ملی نقطه پایانی وجود نداشته باشد اما حالا دیگر همه به چنین وضعیتی خو گرفته‌اند و می‌دانند مرد پرتغالی برای تحریک شاگردانش به تلاش بیشتر، به یک یا چند «سیبل» نیاز دارد. او با وجود تاکید بر خارج کردن «پرچم سفید» همچنان تمایلی به صلح نشان نمی‌دهد اما حالا دیگر هواداران تیم ملی از جو اختلاف و دعوا فاصله گرفته‌اند و آماده غرق‌ شدن در هیجان جام ملت‌ها هستند. جو تیم ملی و اتحاد میان ستاره‌های تیم، بهانه خوبی برای نادیده‌ گرفتن مصاحبه‌های جنجالی است. ایران «تیم‌تر» از همیشه به استقبال دوره تازه‌ای از جام ملت‌ها می‌رود.

«با فکر قهرمانی می‌خوابیم و با فکر قهرمانی بیدار می‌شویم». این جمله کریم انصاری‌فرد، انگیزه‌های بالای او برای موفقیت در جام ملت‌ها را آشکار می‌کند. کریم شاید به اندازه روزهای بازی در لیگ برتر ایران جوان و پرانرژی نباشد اما به مراتب «جاه‌طلب‌تر» از گذشته به نظر می‌رسد و قصد ندارد از رویای بزرگش دست بکشد. همه مهره‌های این تیم درست مثل کریم فکر می‌کنند. ستاره‌هایی که به گفته سامان قدوس حاضرند برای هم هر خطری را به جان بخرند و به دل آتش بزنند. در اردوی تیم ملی خبری از مرزبندی میان بازیکنان شاغل در لیگ برتر و لژیونرها نیست. آنهایی که سابقه بیشتری در پوشیدن پیراهن تیم ملی دارند، گروه خودشان را تشکیل نداده‌اند و از جوان‌ترها فاصله نگرفته‌اند. شور و نشاط نفرات این تیم برای ثبت یک عکس تیمی رسمی، به وضوح نشان می‌دهد که آنها میزان قابل توجهی از صمیمت و اتحاد را به اردوی تیم راه داده‌اند. در این تیم، هیچ‌کس ساز خودش را نمی‌زند. هیچ‌کس ملودی دسته‌جمعی را با یک صدای ناکوک به هم نمی‌ریزد. هیچ‌کس به نیمکت‌نشینی و یا تغییر پست اعتراض نمی‌کند و هیچ صدایی در نفی یک حرکت دسته‌جمعی به گوش نمی‌رسد. البته که رقبای قدرتمندی در مسیر قهرمانی تیم ملی ایران قرار دارند. البته که این تیم برای شکستن یک طلسم جانکاه و طولانی، به موانع سرسختی برخورد خواهد کرد، البته که بسیاری از کشورها با هزینه‌های نجومی برای جام ملت‌ها آماده شده‌اند اما نباید فراموش کرد که بهترین نتایج برای آنهایی اتفاق می‌افتد که به معنای واقعی کلمه «تیم» هستند. این یکی از متحدترین تیم‌های تاریخ فوتبال ایران است. تیمی که اسبش را برای یک موفقیت‌ بزرگ زین کرده و البته برای رسیدن به نقطه دلچسب قهرمانی، سوارکاران ماهری هم دارد.

تیم ملی در بسیاری از برهه‌های زمانی، قربانی اختلافات درونی شده و یکپارچگی‌اش را از دست داده است. هنوز هیچ‌کس فراموش نکرده که تیم جام ملت‌های 2000، چه ستاره‌های بزرگی در اختیار داشت و چقدر ترسناک‌تر و پرمهره‌تر از هر تیم دیگری در قاره آسیا بود اما نفرات آن تیم گروه‌بندی‌های خاص خودشان را داشتند و هیچ‌وقت اجازه ندادند آرامش در اردوی تیم در لبنان برقرار شود و ایران تنها با یک هدف مشترک روبه‌روی حریفان قرار بگیرد. فقط کمی اتحاد کافی به نظر می‌رسید تا آن مجموعه فوق‌العاده، قهرمانی آسیا را بعد از سال‌ها به دست بیاورد اما در بین آن گروه از بازیکن‌ها، خبری از اتحاد نبود. در جام جهانی 2006 نیز چنین سناریوی تلخی دوباره برای فوتبال ایران تکرار شد. این بار همه از تیم ملی به عنوان شگفتی‌ساز احتمالی جام نام می‌بردند و هواداران این تیم نیز امیدوار بودند لژیونرها مجوز صعود از گروه‌ را برای تیم ملی بگیرند اما در آن تیم جو خاصی حاکم بود که اجازه نمی‌داد فوتبال «مساله» اصلی باشد. در تیم ملی فعلی اما هیچ مساله‌ای مهم‌تر از فوتبال وجود ندارد. فوتبال برای همه این نفرات جوان و جسور، درست مثل مرگ و زندگی است. آنها کنار هم لبخند می‌زنند، برای هم می‌جنگند و در حساس‌ترین لحظه‌ها، دوشادوش هم می‌ایستند. شاید چند دهه بعد، کم‌تر کسی در فوتبال ایران درباره «کارلوس کی‌روش» اظهارنظر کند اما نتیجه تیم‌ملی در این دوره از جام ملت‌های آسیا، برای همیشه در ذهن اهالی فوتبال خواهد ماند. همین حالا، بسیاری از هواداران کم‌سن‌وسال تیم ملی نمی‌دانند قهرمانی در سه دوره از جام ملت‌ها با کدام مربیان اتفاق افتاده اما به آن نتایج درخشان افتخار می‌کنند و مدام از آن دوره‌ها در توصیف قدرت واقعی فوتبال ایران مثال می‌آورند. این تیم نیز بیشتر از آن‌که «تیم کارلوس» باشد، تیم نفراتی است هرگز خودشان را بزرگ‌تر از ایران نمی‌دانستند. علیرضا جهانبخش با وجود بازی در بهترین لیگ دنیا، در اوج تواضع به اردوی تیم ملی ملحق شده است. کریم انصاری‌فرد در انگلستان فوتبال بازی می‌کند اما هرگز از سایر نفرات تیم فاصله نگرفته و اتحاد تیم ملی را به خطر نینداخته است. سامان قدوس با وجود روزهای درخشانش در لیگ فرانسه، هنوز پست مشخصی در تیم ملی ندارد اما دلیلی برای ایجاد حاشیه در اطراف تیم نمی‌بیند. حتی نفراتی که عموما در رده باشگاهی پرسروصدا هستند و علیه تیم‌های‌شان طغیان می‌کنند، در ساختار تیم ملی کاملا آرام شده‌اند. مهم‌ترین دلیل برای دل بستن به موفقیت آسیایی این تیم، ستاره‌هایی هستند که برای لحظه‌ای از اتحاد فاصله نمی‌گیرند. نفراتی که با فکر قهرمانی می‌خوابند و با فکر قهرمانی بیدار می‌شوند.