جایی برای ما نیست!

شب گذشته در لحظاتی که العین توپ را مقابل ستاره‌های رئال مادرید به جریان می‌انداخت، هواداران پرسپولیس و استقلال از فضای مجازی استفاده می‌کردند تا با حسرت ویژه‌ای درباره جای خالی تیم‌شان در مصاف با رئال مادرید حرف بزنند. جام باشگاه‌های جهان هرگز به اندازه بزرگ‌ترین تورنمنت‌های دنیای فوتبال مهم تلقی نشده اما همین که تیم قهرمان لیگ قهرمانان اروپا با ترکیب اصلی‌اش به این جام قدم می‌گذارد و در صورت قهرمانی برای یک سال از لوگوی این رقابت‌ها روی پیراهنش استفاده می‌کند، نشان از افزایش اهمیت جام باشگاه‌های جهان در سال‌های گذشته نسبت به اولین دوره‌های برگزاری این تورنمنت دارد. فوتبال ایران تنها در یکی از دوره‌های این جام حاضر بوده است. سپاهان اصفهان بعد از واگذار کردن دیدار فینال آسیا به اوراوا ردز ژاپن، به دلیل برگزاری جام باشگاه‌های جهان در کشور ژاپن توانست در این جام حاضر باشد. لوکا بوناچیچ و پسرها در اولین مسابقه در این تورنمنت به پیروزی دست پیدا کردند اما در بازی دوم، از رقابت‌ها حذف شدند و فرصت رویارویی با یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های دنیای فوتبال را از دست دادند. در همه دوره‌های دیگر، فوتبال ایران هرگز سهمی از جام باشگاه‌های جهان نداشته است. تلخ به نظر می‌رسد اما باید پذیرفت که فاصله باشگاه‌های وطنی با تیم‌های مطرح غرب و شرق آسیا کمی زیاد شده است. به جز «تماشاگر» ایرانی‌ها در سایر فاکتورها قدرت مواجهه با این باشگاه‌ها را از دست داده‌اند. راه میانبر برای شرکت در ورژن باشگاهی جام جهانی، دریافت میزبانی این رقابت‌هاست اما فوتبال ایران حتی نمی‌تواند خواب چنین اتفاقی را ببیند. ایران برای برگزاری فینال لیگ قهرمانان آسیا در بهترین استادیومش به انبوهی از اصلاحات نیاز داشت و به محض پایان فینال نیز با کنده‌ شدن بنرها همه به این نتیجه رسیدند که اصلاحات بزرگی اتفاق نیفتاده است. فوتبال ایران برای سال‌ها میزبان هیچ جام مهمی نبوده و برای میزبانی از قهرمان‌های قاره‌های مختلف در رده باشگاهی نیز شانسی ندارد.

«پول» مهم‌ترین نقش را در ثبات باشگاه‌های آسیایی ایفا می‌کند. تیمی مثل العین حتی در مرحله گروهی لیگ قهرمانان، استقلال را شکست نداده اما به کمک هزینه‌هایی سرسام‌آور، از بهترین باشگاه دنیای فوتبال پذیرایی می‌کند. این تیم عمر عبدالرحمان را در پنجره نقل و انتقالات به الهلال عربستان فروخت اما به جای او یک خرید خارجی بزرگ انجام داد و توانست با کنار زدن قهرمان لیبرتادورس، در فینال جام باشگاه‌های جهان روبه‌روی رئال مادرید قرار بگیرد. استقلال ایران نیز بعد از جدایی تیام دچار فروپاشی کامل شد و دیگر در آسیا حرفی برای گفتن نداشت. موفقیت در لیگ قهرمانان تنها مسیر ممکن برای رسیدن تیم‌های ایرانی به جام باشگاه‌های جهان است اما نزدیک‌ شدن به موفقیت در این تورنمنت آنقدر دشمن داخلی برای هر باشگاه می‌تراشد که تیم‌ها به طور کامل از درخشش در آسیا پشیمان می‌شوند! در شرایط فعلی، قهرمانی یک باشگاه ایرانی در آسیا نیز نمی‌تواند چیزی بیشتر از یک «جرقه» ساده باشد. مشکل بزرگ این است که در فوتبال ایران، رویاها هرگز به هدف تبدیل نمی‌شوند. چراکه یا ابزار کافی و یا تفکر درستی در مسیر رقم خوردن این اتفاق وجود ندارد.