بازگشت رفیق نیمه‌راه!

آریا رهنورد

 امید نورافکن و استقلال، شاید خیلی زود دوباره در یک قاب مشترک دیده شوند. رفتن به اروپا مطابق تصور امید نبود و حالا باشگاه سابق می‌تواند مهم‌ترین راه نجات این مهره سکونشین باشد. او در زمان ترک استقلال، مصاحبه تندی انجام داد اما به نظر می‌رسد مربیان این تیم همه چیز را فراموش کرده‌اند و آماده استقبال از این بازیکن هستند. نورافکن بازیکن بااستعدادی است اما چه تضمینی وجود دارد دوباره در اولین بزنگاه بعدی، تیم را به حال خودش رها نکند و دوباره در نقش یک رفیق نیمه‌راه فرو نرود؟ استقلال یک بار از اعتماد به این بازیکن متضرر شده و ظاهرا اصرار دارد که دوباره چنین ضرری را تجربه کند.

قبل از آغاز دوران سرمربیگری علیرضا منصوریان در استقلال، هواداران این باشگاه حتی نام امید نورافکن را نیز نشنیده بودند. او در گمنامی به سر می‌برد تا اینکه ناگهان علی‌منصور از راه رسید و این بازیکن را در سمت چپ خط دفاعی قرار داد. امید هم در این بخش از زمین و هم در خط میانی، خوش درخشید و نشان داد که مایه‌های تبدیل شدن به یک فوتبالیست بزرگ را دارد. همان روزها اما خبر درگیری او با یکی از ستاره‌های تیم در تمرین منتشر شد و نورافکن برای مدتی کوتاه در فهرست سیاه منصوریان قرار گرفت. سرمربی باشگاه بالاخره این بازیکن را بخشید و برخورد چندانی با او نداشت اما حداقل مدیران استقلال می‌توانستند از این فرصت استفاده کنند و با گذاشتن یک قرارداد بلندمدت مقابل او، وفاداری‌‌اش را محک بزنند. امید نورافکن فقط بعد از چند ماه درخشیدن در ترکیب باشگاه، در آستانه جدایی قرار گرفت و در کوتاه‌ترین زمان ممکن به مرحله‌ای رسید که برای تیم «شرط» بگذارد. او به شرطی قراردادش را تمدید کرد که فقط برای یک سال در استقلال بماند. با این قرارداد این بازیکن عملا در تابستان بعدی «بازیکن آزاد» می‌شد و استقلال کوچک‌ترین سودی از انتقال او به دست نمی‌آورد. استقلال تا امروز، دائما مشغول خدمت به نورافکن بوده است. آنها این بازیکن را پرورش دادند و او را به سطح اول فوتبال ایران معرفی کردند. وقتی ساز جدایی کوک کرد، هیچ مانعی برای او نتراشیدند و حالا که در فوتبال بلژیک به بحران برخورد کرده و در ترکیب تیم شارلوا هیچ جایی ندارد، دوباره آماده‌اند که این بازیکن نیمکت‌نشین و سکونشین را تحویل بگیرند و او را به اوج آمادگی برسانند. خود این بازیکن اما به جز چند نمایش خوب، چه کاری برای تیمش انجام داده است؟ چه کاری به جز تنها گذاشتن استقلال و نگاه نکردن به پشت سر، در روزهای سخت و نگران‌کننده تابستان؟ عطش عجیب استقلالی‌ها برای بازگرداندن مهره‌های فصل گذشته، شاید درنهایت به ضرر باشگاه تمام شود. آنها باور دارند که بازگرداندن تک تک مهره‌های جدا شده، تنها راه نجات‌شان از وضعیت فعلی است. شاید حضور دوباره تیام و جپاروف به شرط رسیدن آنها به مرز آمادگی، برای باشگاهی که آشکارا مشکل گل‌زنی دارد مفید باشد اما آیا آنها در پست امید نورافکن نیز به همین اندازه ناکارآمدی احساس می‌کنند؟ میثم تیموری در تابستان برای سمت چپ خط دفاعی خریداری شده و در صورت رهایی از مصدومیت و رسیدن به کیفیت فصل گذشته، زکی‌پور را نیمکت‌نشین خواهد کرد. در میانه میدان نیز زوج علی کریمی و فرشید باقری، شاید فوق‌العاده نباشند اما در طول این فصل نمایش‌های خوبی داشته‌اند و از پس مسئولیت‌های‌شان در ترکیب برمی‌آیند. بازگرداندن امید یعنی پا گذاشتن روی اصول حرفه‌ای و چشم بستن روی رفتار زشت این فوتبالیست در تابستان و رساندن پیام به بازیکنان دیگر که می‌توانند هر وقت بخواهند ساز جدایی کوک کنند و به محض ناکامی در تیم جدید، دوباره بازگردانده شوند. آیا استقلال در کناره دفاع یا میانه میدان، آنقدر مشکل دارد که بازگرداندن نورافکن ارزش همه این اتفاق‌ها را داشته باشد؟ نورافکن در تابستان فرصت انتخاب داشت و این انتخاب را به شکل واضحی انجام داد. درست همان‌طور که وحید امیری، فرشاد احمدزاده و صادق محرمی از فرصت انتخاب استفاده کردند. همه این مهره‌ها در شرایط سخت تیم‌های‌شان را تنها گذاشتند تا دنبال سرنوشت بروند و حالا نیز باید سرنوشت را دنبال کنند و به فکر «بازگشت» نباشند. هواداران استقلال و پرسپولیس به هیچ قیمتی نمی‌توانند به این ستاره‌ها اعتماد کنند. این اعتماد معمولا نتایج ناخوشایندی برای آنها داشته است. مهدی طارمی از ترکیه بازگردانده شد تا دوباره در ترکیب تیم برانکو قرار بگیرد. جدا از محرومیت سنگین پرسپولیس به خاطر این اتفاق، او در اولین پنجره نقل و انتقالات تصمیم به جدایی گرفت و به سختی در جمع شاگردان پروفسور ماندگار شد. به محض رسیدن به پنجره بعدی اما مهدی دوباره تصمیم به جدایی گرفت و سرانجام به باشگاه الغرافه در لیگ قطر پیوست. مهره‌هایی که یک بار توانسته‌اند تیم‌شان را کنار بگذارند، باز هم می‌توانند چنین کاری انجام بدهند و هیچ دلیلی ندارد که باشگاه وقتش را با آنها تلف کند. پیدا کردن رفقای جدید، در هر شرایطی بهتر از اتکا به رفقای نیمه‌راه است.