هیاهو برای هیچ!

سنت تجمع هواداران تیم‌های مختلف و به خصوص سرخابی‌های پایتخت مقابل ساختمان وزارت ورزش، دیگر آنقدر کهنه و تکراری شده که اصلا هیچ تاثیری هم روی شرایط دو باشگاه ندارد. استقلالی‌ها بسیاری از هفته‌های دو فصل گذشته را در همین موقعیت مکانی سپری کردند اما این مساله هیچ اتفاق مثبتی را در تیم‌شان رقم نزد. حالا نوبت پرسپولیسی‌ها شده که خودشان را به این موقعیت برسانند و فقط مشکلات دیگری را به مشکلات تیم‌شان اضافه کنند. این تجمع‌ها تا امروز اصلا کارکرد مثبتی در باشگاه‌های ایرانی نداشته است. به خصوص با دانستن این حقیقت که این کار در آستانه نبردهای لیگ برتری تیم‌ها، فقط تمرکز و ذهنیت بازیکنان را به هم می‌ریزد. البته که پرسپولیس مشکلات بسیار زیادی دارد اما نبردن تیمی مثل هوادار را نمی‌توان به مشکلات مدیریتی تیم ربط داد. حتی غیبت و امضا نشدن قرارداد رسمی تاجیکستانی‌ها هم دلیل نبردن تیمی مثل هوادار نیست. پرسپولیس در آن نبرد برنده نشد، چون به اندازه کافی برای این کار آماده نبود. پرسپولیس برنده نشد چون مهره‌های این تیم، نتوانستند از موقعیت‌های گل‌زنی‌شان به خوبی استفاده کنند. پرسپولیس در این نبرد برنده نشد، چون همین رفتارهای اعتراضی آرامش و تمرکز را از این تیم گرفته است. این تجمع‌ها نه‌تنها تاثیر مثبتی روی تیم ندارد، بلکه در عمل موجب می‌شود که تیم باقی مانده تمرکزش را از دست بدهد و بازیکنان تیم هم همیشه آماده توجیه کردن ناکامی‌های‌شان باشند.

هیچ نقطه‌ای از دنیا، شاهد برگزای چنین تجمع‌هایی در بین هواداران فوتبال نیست. منچستری‌ها برای اعتراض به مالکان باشگاه، از شال گردن سبز و زرد استفاده می‌کردند و هواداران اورتون در واکنش به 27 سال جام نگرفتن باشگاه محبوب، در دقیقه 27 مسابقه با آرسنال تصمیم به ترک ورزشگاه گرفتند. هر چقدر این اعتراض‌ها خلاقانه بودند، در فوتبال ایران هر نوع تجمع و اعتراضی از مدار خلاقیت خارج شده است. عده‌ای هوادار عادت کرده‌اند بعد از هر نتیجه بد، خواهان تغییر در باشگاه باشند و علیه وزارت شعار بدهند. آن هم با علم به اینکه این اتفاقات هیچ چیز را تغییر نخواهد داد. آش آنقدر شور شده که حتی عده‌ای مثل وحید قلیچ قاطی جماعت شده‌اند و توسط دوربین تلفن‌های همراه به محاصره درآمده‌اند. یک بار برای همیشه این روند باید تغییر کند و تماشاگرها کمی به سراغ خلاقیت بیشتر برای اعتراض بروند. این اتفاقی است که فوتبال ایران در حال حاضر به آن نیاز دارد. تا وقتی این شرایط تغییر نکند، هیچ اتفاق مثبتی در روند مدیریت فوتبال ایران رخ نخواهد داد.