هـوش بازگشت!

آریا طاری

امیر قلعه‌نویی و استقلال، در وضعیت ناخوشایندی از هم جدا شدند. آبی‌ها در دو فصل متوالی زیر نظر این مربی نتایج بسیار بدی را تجربه کرده بودند و هیچ نقطه روشنی در آینده این تیم با ژنرال دیده نمی‌شد. تا قبل از لیگ برتر چهاردهم، بی‌شکست بودن قلعه‌نویی در قامت سرمربی در دربی‌های پایتخت، هنوز یک امتیاز بزرگ برای او به شمار می‌رفت اما استقلال زیر نظر این مربی، در هر دو شهرآورد رفت و برگشت لیگ چهاردهم شکست خورد تا آخرین سنگر نیز برای قلعه‌نویی از دست برود. او در هفته‌های پایانی حضور در استقلال، اعتماد سکوها را کاملا از دست داده بود. هواداران استقلال با آوردن یک بنر بزرگ به آزادی، برای حضور علیرضا منصوریان روی نیمکت باشگاه لحظه‌شماری می‌کردند. رختکن استقلال حمایت چندانی از سرمربی‌اش به خرج نمی‌داد و بازیکنان نیز علیه امیر موضع گرفته بودند. به نظر می‌رسید دوران حضور این مربی در باشگاه به پایان رسیده اما درباره او، قضاوت‌های بی‌رحمانه‌تری نیز وجود داشت. بخشی از هواداران استقلال، باور داشتند که قلعه‌نویی باید مربیگری را رها کند و موفقیت‌ها و اعتبار گذشته‌اش را در معرض خطر قرار ندهد. این اعتبار به سادگی به دست نیامده بود که به سادگی از دست برود. با وجود همه این حرف و حدیث‌ها که در تلاش برای ترسیم یک مربی تمام شده از قلعه‌نویی بودند، او حاضر به کنار رفتن از دنیای فوتبال نشد. ژنرال تصمیم داشت به مبارزه ادامه بدهد و به هیچ قیمتی نیز حاضر نبود از این تصمیم دست بکشد. پس از ترک استقلال، او برای چند روز سرمربی ملوان بود و بر اساس وعده‌هایی که از مدیران این باشگاه دریافت کرد، قصد داشت یک چالش متفاوت را در انزلی تجربه کند اما این مربی به شکل هوشمندانه‌ای به این وعده‌ها اعتماد نکرد و با وجود توافق اولیه، در هفته نخست لیگ دستیارش را روی نیمکت ملوان قرار داد. امیر با مشاهده اولین بدقولی‌ها، انزلی را ترک کرد و خودش را از شرایطی کاملا دشوار نجات داد.

انتخاب ژنرال پس از ملوان، یک تصمیم جذاب دیگر برای این مربی به شمار می‌رفت. او به تراکتورسازی رفت تا پس از ماه‌های سختی که در مجاورت هواداران ناراضی استقلال سپری کرده بود، از حمایت حداکثری تی‌تی‌ها برخوردار باشد. تراکتور در آن مقطع زمانی کاملا مستعد موفقیت به نظر می‌رسید و جدی‌ترین تعقیب‌کننده پرسپولیس در لیگ برتر شانزدهم به شمار می‌رفت. او تلاش کرد تا تیمش را برای قهرمانی ببندد اما در تیم تبریزی هنوز چند مشکل کلیدی وجود داشت که در صورت خرید بازیکن در نیم‌فصل، حل می‌شدند. قرمزهای تبریز با احمد نوراللهی، امید عالیشاه، هاشم بیک‌زاده و سجاد شهباززاده به توافق رسیدند و در آستانه رسیدن به یک ترکیب رویایی قرار داشتند که ناگهان خبر محرومیت باشگاه از دو پنجره نقل و انتقالات از راه رسید. با وجود این محرومیت، باشگاه سروش رفیعی را نیز به رقیب مستقیمش باخت تا در نیم‌فصل دوم دیگر شانسی برای رسیدن به پرسپولیس نداشته باشد. با این وجود تراکتور فصل را در رده خوبی به پایان رساند. شرایط باشگاه تبریزی دیگر برای ماندن امیر مساعد نبود. حالا مشکلات جدی‌تر به نظر می‌رسیدند و ژنرال باز هم با یک تصمیم هوشمندانه، به تیمی ملحق شد که ثبات و آرامش را در آن تجربه کند. اگرچه در نیم‌فصل اول حضور در ذوب اوضاع کمی دشوار به نظر می‌رسید اما در نیم فصل دوم، ورق برگشت و تیم اصفهانی با سپری کردن چند ماه رویایی، بهترین تیم نیم‌فصل دوم فوتبال ایران بود. تصور می‌شد این همکاری ادامه پیدا کند اما قلعه‌نویی دوباره به سراغ یک جدایی کاملا به موقع رفت و این بار به تیمی اضافه شد که با جاه‌طلبی همیشگی او، همخوانی به مراتب بیشتری داشت.

هیچ‌کس تصور نمی‌کرد قلعه‌نویی به همین سرعت از سپاهان یک تیم مدعی بسازد. طلایی‌ها برای چند فصل با بحران دست و پنجه نرم می‌کردند و قرار بود در این فصل فقط به جمع بالانشین‌ها برسند اما این تیم حالا یک مدعی جدی قهرمانی در لیگ برتر به شمار می‌رود. سپاهانی‌ها فوتبال خوبی بازی می‌کنند و پس از مدت‌ها تماشاگرها را با حضور در ورزشگاه آشتی داده‌اند. ژنرال شبیه تاجری است که یک بار کاملا ورشکسته شده و حالا دوباره با قدرت به بازار برگشته است. این بازگشت به کمک هوش او در گرفتن تصمیم‌های درست به دست آمده و بعید نیست همین ذکاوت، روزی دوباره این مربی را روی نیمکت آبی‌های پایتخت قرار بدهد.