اژدها وارد می‌شود!

در این سال‌ها به کرات دیده‌ایم که ورزشکارها به سراغ سینما بروند. از پژمان جمشیدی که نمونه بارز این اتفاق است تا مرحوم علی انصاریان و حتی چهره‌هایی مثل هادی ساعی که بازیگری را به شکل جدی برای خودشان انتخاب کرده‌اند. در همین سال‌ها، به کرات هم دیده‌ایم که بازیگرها به سراغ فعالیت‌های جانبی مثل خوانندگی یا حتی اجرای برنامه تلویزیونی بروند. تا اینجا همه چیز عادی و تکراری به نظر می‌رسد اما یک نفر هم هست که ظاهرا تصمیم گرفته در مسیر معکوس حرکت کند و سیاست متفاوتی را برای خودش در نظر بگیرد. «امیر جدیدی» شاید اولین بازیگری است که در چند دهه اخیر از سینما به سراغ ورزش حرفه‌ای رفته است. «تنیس» همیشه دغدغه‌ای جدی برای این بازیگر بوده و او حتی به عنوان مربی خصوصی تنیس چند نفر دیگر از ستاره‌های سینما فعالیت کرده است. امیر این اواخر حتی در یک تورنمنت باشگاهی تنیس هم حضور داشته و حالا نامش در فهرست دعوت‌شده‌های سرمربی تیم ملی تنیس برای حضور در انتخابی تیم ملی هم قرار گرفته است. حضور در این فهرست برای کسی که بخش عمده‌ای از فعالیت‌هایش در سینما و روبه‌روی دوربین رقم می‌خورد، فوق‌العاده به نظر می‌رسد. برخلاف بسیاری از افراد که به خاطر شکست خوردن در یک حوزه، حوزه دیگری را برای خودشان در نظر می‌گیرند، امیر در سینما هم به شدت موفق بوده است. او بازیگری را در سال 1389 با بازی در فیلم آفریقا به کارگردانی هومن سیدی شروع کرد. جدیدی دومین تجربه بازیگری را هم روبه‌روی دوربین سیدی با فیلم سیزده پشت سر گذاشت. او برای این فیلم دیپلم افتخار جشنواره را هم به دست آورد اما اوج درخشش‌اش در فیلم تنگه ابوقریب اتفاق افتاد. جایی که توانست با شایستگی سیمرغ بلورین جشنواره فجر را از آن خودش کند و خودش را در قامت یک بازیگر درجه یک به تثبیت برساند.

حالا در روزهایی که بسیاری از سینماها تعطیل هستند، نام جدیدی به یک دلیل دیگر بر سر زبان‌ها افتاده است. او این روزها نامش در تنیس شنیده می‌شود. کسی که به قول خودش با اسطوره تنیس ایران یعنی انوشا شاه‌قلی تمرین می‌کند. اینکه او توانسته تا این اندازه در تنیس پیشرفت کند، اتفاق جالب توجهی به نظر می‌رسد. دعوت از جدیدی به هیچ وجه به شهرتش مربوط نیست و این بازیگر توانسته استعدادش را در زمین مسابقه نیز به اثبات برساند. حضور چهره پرآوازه‌ای مثل امیر در تیم ملی تنیس، می‌تواند توجه افراد بیشتری را به سوی این رشته ورزشی جلب کند.

تنیس در ایران هنوز یک ورزش پیشرفته به شمار نمی‌رود و همچنان خیلی از افراد آن را به عنوان ورزش موردعلاقه یک طبقه خاص از جامعه می‌شناسند. شاید اگر چهره‌های شناخته شده بیشتری به سراغ تنیس بیایند، این ورزش هم شرایط مطلوب‌تری پیدا کند و چند سطح بالاتر برود. شاید روزی هم از راه برسد که در آن، ایران هم صاحب یک تنیسور در رقابت‌های بزرگ جهانی و گرنداسلم‌ها شود و دیگر ناچار نباشد با تیم‌های درجه چندمی آسیا در سطوح پایین جام دیویس رقابت کند.