عبور ال چولو از آتش جهنم!

آریا طاری

همه چیزهایی که یک مسابقه فوتبال جذاب و فراموش‌نشدنی لازم دارد، در نبرد لیورپول و آتلتی وجود داشت. جدال دو مربی بزرگ که کارگردان‌های تلویزیونی همیشه یک قدم عقب‌تر از آنها هستند. سبک کاری یورگن کلوپ و دیگو سیمئونه، هیچ شباهتی به هم ندارد اما تردیدی نیست که آنها در کارهایی که انجام می‌دهند، «فوق‌العاده» هستند. دو مربی که توانسته‌اند روحیه تیمی، اشتیاق بازی و برانگیختگی روحی را در مهره‌های‌شان به اوج برسانند. دو مربی که به معنای واقعی کلمه دو «تیم» ساخته‌اند. این فصل از لیگ قهرمانان اروپا البته، تنها با یکی از آنها ادامه پیدا خواهد کرد.

پیروزی آتلتی برابر لیورپول در اسپانیا، چیزی فراتر از یک برد معمولی بود. آنها نه‌تنها مدافع عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان را شکست دادند، بلکه اجازه ندادند صاحب یکی از بهترین خطوط حمله در تمام دنیا، حتی یک شوت درون چارچوب در آن مسابقه داشته باشد. سیمئونه، حریف را در قفس قرار داد و عملا همه راه‌های انتقال توپ به مهره‌های هجومی لیورپول را قطع کرد. همه می‌دانستند که در آنفیلد، چنین اتفاقی رخ نخواهد داد. همه می‌دانستند که در آنفیلد، نمی‌شود چنین حصاری برای لیورپول به وجود آورد. سیمئونه نیز بیشتر از همه، از این حقیقت خبر داشت و به همین خاطر، سبک مدنظرش را برای این بازی کمی تغییر داد. پس از شکست بازی رفت، اندی رابرتسون و سایر ستاره‌های لیورپول به شکلی کنایه‌آمیز، از «بازگشت» در آنفیلد حرف می‌زدند اما آتلتی ال چولو، هیچ‌وقت شبیه بارسلونای والورده مستعد فروپاشی نبوده است. این موضوع از همان دقایق ابتدایی نبرد بین دو تیم نیز واضح به نظر می‌رسید. آن‌چه تفاوت بزرگ در این بازی را رقم زد، تفاوت گلرهای دو تیم بود. یان اوبلاک مثل همیشه درخشان ظاهر شد و در حساس‌ترین لحظات بازی، به کمک تیمش آمد. پس از بازی، سرمربی سفید و قرمزها به تمجید از او پرداخت و دست روی این نکته گذاشت که گلر اسلوونیایی، درست به اندازه «مسی» برای رسیدن به پیروزی موثر است. لیورپولی‌ها نه در آنفیلد، بلکه جایی شکست خوردند که آلیسون بکر، این مسابقه را از دست داد. در نبود هیولایی مثل آلیسون که یکی از بهترین‌های فصل گذشته لیورپول محسوب می‌شد، آدریان روی خط دروازه قرار گرفت و کابوس کاریوس را برای این تیم تکرار کرد. یک پاس اشتباه و چند واکنش فاجعه‌بار از او، کافی بود تا پیروزی خانگی لیورپول به سادگی از دست برود. قرمزها به آرامی آجرها را روی هم گذاشتند تا بنای پیروزی را بسازند اما آدریان ظرف چند دقیقه، همه چیز را نابود کرد. دو تیم، این مسابقه را با همان سیستم‌های آشنای همیشگی آغاز کردند. در سیستم 3-3-4 لیورپول، حضور ثابت چمبرلین جالب توجه به نظر می‌رسد و در ترکیب 2-4-4 سیمئونه، غیبت موراتا و حضور ثابت دیگو کاستا غیرمنتظره بود. لیورپول روی نفوذ از سمت چپ خط دفاعی آتلتی، حساب ویژه‌ای باز می‌کرد. آنها بارها با حرکات و نفوذهای آرنولد از این جناح موقعیت ساختند. با این وجود جدال با آتلتی، روز درخشان آرنولد نبود و این بازیکن بارها و بارها در جریان بازی، به سادگی مالکیت توپ را از دست داد. به نظر می‌رسد نیمه اول مسابقه بدون رد و بدل شدن گل به پایان می‌رسد اما یک غفلت در یارگیری از استفن ساویچ کافی بود تا ضربه سر چکشی جی جی واینالدوم، به تور دروازه اوبلاک بچسبد. اصرار لیورپولی‌ها به سانتر از فضای پشت سر مدافع چپ حریف، بالاخره نتیجه داد. لیورپول در شروع نیمه دوم، می‌توانست کار حریف را تمام کند اما آتلتی بیشتر از هر تیمی در اروپا، مقاومت در شرایط سخت را بلد است. آنها تا پایان 90 دقیقه دوام آوردند و سرنوشت بازی به وقت‌های اضافه کشیده شد. یک ارسال دیگر و یک ضربه سر دیگر، تیم ال چولو را تا یک قدمی مرگ پیش برد. به نظر می‌رسید آخرین امیدهای اتلتیکو برای بازگشت به بازی، با ضربه سر فیرمینو از دست رفته است. حالا دیگر خبری از ضربات پنالتی نبود و نتیجه نهایی بازی در وقت‌های اضافه تعیین می‌شد. یک اشتباه ساده از آدرین و البته تیزهوشی مهره تعویضی آتلتی یعنی مارکوس یورنته، کافی به نظر می‌رسید تا لیورپولی‌ها دقایقی کابوس‌وار را در ادامه مسابقه تجربه کنند. لیورپول در وقت‌های اضافه، سه گل از حریف خورد و این بار «کامبک» بزرگ آنفیلد، برای هواداران این باشگاه اصلا خوشایند به نظر نمی‌رسید. جالب اینکه ستاره‌های اصلی تیم چولو و زننده‌های هر سه گل این مسابقه، محصول آکادمی رقیب سنتی این باشگاه یعنی رئال مادرید بودند. موضوعی که شاید برای هواداران رئال بیش از حد کنایه‌آمیز باشد. رویای فصل بدون شکست در لیگ برتر، با باخت مقابل واتفورد برای لیورپول از دست رفت، این باشگاه با شکست مقابل چلسی، رویای بردن دوگانه داخلی را نیز تباه کرد. حذف شدن مقابل آتلتی، شانس بردن دوگانه لیگ و لیگ قهرمانان را نیز از آنها گرفت و حالا لیگ برتر، آخرین جامی است که برای این تیم باقی مانده است. لیورپول به زودی، یکی از مقتدرانه‌ترین قهرمانی‌های تاریخ لیگ برتر را تجربه می‌کند اما شکست برابر اتلتیکو، نشان می‌دهد که آنها را نباید با بهترین تیم‌های تاریخ فوتبال انگلیس مقایسه کرد. لیورپول تیم قدرتمندی است اما هنوز قابل مقایسه با آرسنال شکست‌ ناپذیر ونگر و منچستریونایتد بی‌رحم فرگوسن به نظر نمی‌رسد.