سرنوشت شوم شماره‌های خاص سرخابی‌ها
شماره‌های بی‌گناه!
شماره‌های پیراهن در باشگاه‌های اروپایی، هویت خاص خودشان را یدک می‌کشند. یک باشگاه به جز در موارد بسیار خاص، شماره مهمی را به یک جوان بازیکن تازه‌وارد و یا یک فوتبالیست پراشتباه نمی‌سپارند. در فوتبال ایران اما ظاهرا هر چقدر بازیکن‌ها پرحاشیه‌تر، دردسرسازتر و خودسرتر عمل کنند، شانس بیشتری برای پوشیدن شماره‌های مهم دارند. همین حالا نگاهی کوتاه به صاحبان شماره مهم ۱۰ در استقلال و پرسپولیس، نشان می‌دهد که این دو باشگاه چقدر در حفظ اهمیت و سنگینی شماره‌های‌شان قصور به خرج داده‌اند.
آریا طاری
به نظر می‌رسد در باشگاه پرسپولیس، آب از آب برای فرشاد احمدزاده تکان نخورده است. این بازیکن در یکی از سخت‌ترین و حساس‌ترین مقاطع تاریخ باشگاه، پرسپولیس را به حال خودش رها کرد و به لیگ لهستان رفت. او به شکل ناامیدکننده‌ای از باشگاه جدا شد و در هفته‌های پایانی ابدا برخورد دوستانه‌ای با هواداران پرسپولیس نداشت اما در بازگشت به فوتبال ایران، مدیران باشگاه بلافاصله او را با یک قرارداد سنگین به خدمت گرفتند و «پاداش بی‌وفایی» را به فرشاد تقدیم کردند. این قرارداد، تنها پاداش برای احمدزاده نبود. او که در بازگشت به جمع قرمزها شماره 77 را بر تن می‌کرد، حالا قرار است فصل را با پیراهن قبلی خودش، یعنی پیراهن شماره 10 شروع کند. این پیراهن در اولین مقطع حضور فرشاد در پرسپولیس هم تناسبی با این فوتبالیست نداشت و حالا این بی‌ربطی، کامل‌تر نیز خواهد شد. بسیاری از هواداران باشگاه، مخالف بازگشت بازیکنی بودند که تیم را در شرایط دشوار محرومیت نقل و انتقالاتی ترک کرده است. در پرسپولیس اما برای این بازیکن فرش قرمز پهن کرده‌اند و دوباره پیراهنی را که در گذشته در اختیار برخی از بزرگ‌ترین اسطوره‌های باشگاه بوده است را به فرشاد سپردند. احمدزاده تنها در بی‌وفایی و قدرنشناسی یک «شماره 10» واقعی است و در هیچ زمینه دیگری، شایستگی پوشیدن این پیراهن را ندارد. اوضاع در استقلال هم درست به همین اندازه تلخ و گزنده به نظر می‌رسد. آبی‌ها در آغاز فصل تازه، پیراهن شماره 10 را به مهدی قائدی سپرده‌اند. بازیکنی که در دو فصل گذشته به جز حاشیه و بحران، خروجی دیگری در استقلال نداشته است. مهدی قبل از به ثمر رساندن اولین گل و یا رساندن اولین پاس گل به هم‌تیمی‌ها در لباس استقلال، با یک تصادف وحشتناک در نیمه‌های شب، دردسر بزرگی برای خودش و استقلال ساخت. او در ساعتی نامتعارف و در وضعیتی نامتعارف تصادف کرد اما باشگاه به جای پیچاندن گوش این فوتبالیست جوان، تنها به دفاع مطلق از قائدی پرداخت. مهدی فصل گذشته کمی پیشرفت کرد اما نه در حد و اندازه‌ای که به مرد شماره 10 باشگاه تبدیل شود. او تا امروز تنها در حاشیه‌سازی قدرتمند نشان داده و در هیچ زمینه دیگری، لایق پوشیدن چنین شماره‌ای نیست. او نسبت به زمان امضای قرارداد با استقلال، چقدر پیشرفت کرده که شایستگی لازم را برای شماره 10 بودن داشته باشد؟ او در این دو سال، چه حرکت مثبت و موثری در استقلال انجام داده که سزاوار چنین ترفیعی باشد؟
احمدزاده تنها در بی‌وفایی و قدرنشناسی یک «شماره 10» واقعی است و در هیچ زمینه دیگری، شایستگی پوشیدن این پیراهن را ندارد. اوضاع در استقلال هم درست به همین اندازه تلخ و گزنده به نظر می‌رسد. آبی‌ها در آغاز فصل تازه، پیراهن شماره 10 را به مهدی قائدی سپرده‌اند
مهدی و فرشاد، تنها مثال‌های ساده‌ای از فقدان «شایسته‌سالاری» در فوتبال ایران هستند و پیراهن شماره 10 استقلال و پرسپولیس، بهانه‌ای است تا به یاد بیاوریم اینجا ویژگی‌های فنی در کنار اخلاق، از اهمیت زیادی برای قدر دیدن یک ستاره در یک باشگاه برخوردار نیستند. باشگاه‌های وطنی دائما چشم‌های‌شان را با روی کج‌رفتاری فوتبالیست‌ها می‌بندند اما کاش بزرگ‌ترین مشکل، تنها همین بود. آنها نه‌تنها مشکلات اخلاقی و فنی را نادیده می‌گیرند، بلکه متوسط‌ترین بازیکن‌ها را در بالاترین جایگاه‌ها قرار می‌دهند. در پرسپولیس و استقلال، مهره‌های شایسته زیادی برای پوشیدن پیراهن شماره 10 وجود دارند. مهره‌هایی که برای رسیدن به شرایط امروز، به اندازه کافی عرق ریخته‌اند و زیر فشار راه «فرار» را انتخاب نکرده‌اند. با این حال ظاهرا هر دو باشگاه اصرار دارند که مسابقه عجیبی در رساندن شماره 10 به معمولی‌ترین و خطاکارترین بازیکن‌ها دارند. فصل گذشته استقلالی‌ها روح‌ا... باقری را در حالی که از لیگ یک به این تیم منتقل شده بود، به شماره 10 مزین کردند. شاید همین موضوع بود که در نهایت افت روح‌ا... را به همراه داشت. پرسپولیس نیز این شماره را به شریفی تازه‌وارد سپرد. بازیکنی که در دوران حضور در تیم برانکو، حتی نتوانست یک گل به ثمر برساند. پیش از فرشاد احمدزاده، شماره 10 پرسپولیس در اختیار نفراتی مثل رضا نوروزی، غلامرضا رضایی و حتی میثم بائو بود که هیچ‌کدام دوران درخشانی در این باشگاه نداشتند. استقلالی‌ها نیز این شماره ارزشمند را به نفراتی مثل سجاد شهباززاده و سیاوش اکبرپور تقدیم کرده بودند. شاید اگر سرخابی‌ها نیز به سبک باشگاه‌های اروپایی آماری رسمی در مورد فروش پیراهن داشتند، در این سال‌ها پیراهن شماره 10 این دو تیم با کم‌ترین میزان استقبال از سوی هواداران دو باشگاه روبه‌رو می‌شد.
اعتباری که یک باشگاه به دست می‌آورد، تا حدود زیادی ناشی از رفتار خود این باشگاه در شرایط خاص است. باشگاهی که شماره مهمش را به همین سادگی به حراج می‌گذارد، در درجه اول اعتبار خودش را به بازی می‌گیرد. یک بازیکن برای رسیدن به چنین شماره‌ای، باید چندین سال تلاش کند اما وقتی سرخابی‌ها پیراهن شماره 10 را بدون زحمت در اختیار مهره‌های‌شان می‌گذارند، انگیزه تلاش این بازیکن‌ها را نیز از بین می‌برند.
دیدگاه تان را بنویسید