امیررضا کوهستانی از ناگفته‌ها گفت
«ناگفته»، عنوان کارگاهی است که امیررضا کوهستانی با هدف ارتقای آموزشی دانشجویان تئاتر، یکشنبه گذشته در تالار اندیشه شهرداری تهران برگزار کرد. در معرفی این کارگاه آمده بود: «همیشه به نظر می‌رسد برای ارتباط میان دو شخصیت باید گفته‌ای شکل بگیرد؛ اما می‌شود دنیایی در نظر گرفت که در آن بین دو شخصیت گفتگویی رد و بدل نمی‌شود؛ در عین حال آنچه میان دو نفر شکل می‌گیرد، فهمیده می‌شود، هم از سوی شخصیت‌ها و هم از سوی تماشاگران. در این کارگاه قرار است دریابیم چگونه این ناگفته‌ها را بنویسیم.»
در این کارگاه بزرگ که با حضور بیش از 300 دانشجوی تئاتر برگزار می‌شد، کوهستانی با توصیف فرایند دیالوگ میان شخصیت‌ها و آدم‌ها در دنیای دراماتیک و واقعی، گفت «دیالوگ در تئاتر یا سینما الفاظی است که روی صحنه بیان می‌شود. در زندگی واقعی دیالوگ‌هایی است که بیان نمی‌شود ولی درک می‌شود که به شرایط بستگی دارد.»
وی افزود: «برای فهم این درک نیاز به ارتباط دوسویه است، گوینده کلام و شناخت او از مخاطب و سپس مخاطب و شناختش از شرایط... این وضعیت می‌تواند یا در بستر شخصی رخ دهد یا اجتماعی، دیالوگی که گفته نمی‌شود در بستر اجتماعی و سیاسی و متنی دریافت‌های متفاوتی دارد. باید بستر را برای این رویه در نمایشنامه فراهم کنید.»
در این کارگاه کارگردان «ایوانف» تلاش کرد به زبانی ساده نشان دهد چگونه ما در زندگی واقعی با نگفتن‌ها به انتقال تمام آنچه مدنظرمان است، مبادرت می‌کنیم. از همین رو کوهستانی با بازخوانی نمایشنامه Far Away کارول چرچیل، نویسنده شاخص انگلیسی این روند را توضیح داد. او گفت «کارول چرچیل همانند جامپ‌کات در سینما در دیالوگ پرش ایجاد می‌کند. ابتدا دیالوگ را می‌نویسد و سپس پاک می‌کند.»کوهستانی افزود: «ناگفته آن چیزی است که در میان دیالوگ قرار می‌گیرد و مخاطب باید آن را درک کند. این دیالوگ‌هایی است که برای کارگردانی رها شده است. دیالوگ‌نویسی به نحو شعر است، قصدش بیان عصاره کلام است و فضای خالی بین کلمات را گروه اجرایی پر می‌کنند.»
او با اشاره به نمایشنامه کارول چرچیل از سخت بودن انتقال اطلاعات توسط نویسنده به مخاطب گفت: اینکه چقدر در نمایشنامه‌ها چقدر از دیالوگ‌های به درد نخور برای انتقال داده استفاده می‌شود.
کوهستانی در ادامه با بازخوانی نمایشنامه «17 دی» خود نشان داد چگونه ناگفته‌ها با گفته‌ها تفاوت دارند. او با اشاره به متن خود از تکنیک پرسیدن‌های مکرر برای یه حرکت درآوردن دیالوگ یاد کرد که در این پرسش‌ها همواره موضوع به تعویق می‌افتد. او گفت طبق این نوع نوشتار از روی کلام بافت شکل می‌گیرد که در آدم‌ها به هیچ عنوان به یکدیگر گوش نمی‌دهند.
در ادامه کوهستانی با پخش فیلم‌تئاتر «بی‌تابستان» از تجربه شخصی خود در نوشتن و کارگردانی «ناگفته‌ها» گفت. در پایان نیز جلسه پرسش و پاسخی درباره این تکنیک برگزار شد.
کارگاه «ناگفته» امیررضا کوهستانی به همت انجمن علمی ادبیات نمایشی دانشگاه هنر، جشنواره دیالوگ، مدیریت هنرهای نمایشی سازمان فرهنگی هنری شهرداری و فرهنگسرای اندیشه برگزار شد.
دیدگاه تان را بنویسید