۲۴ جلیقه‌زرد با گلوله‌های پلاستیکی پلیس کور شده‌اند
هدف؛ چشم معترضان یا قلب دمکراسی؟
سیدمحمد میرزامحمدزاده
یک بعد از ظهر گرم در ماه مارس (فروردین - اردیبهشت)، دیوید بریدناشتین، به منظره آتش زدن رستوران لوفوکه، نه تنها یک رستوران، بلکه نماد سرمایه‌داری و قدرت در فرانسه، به دست جلیقه‌زردهای تندروتر نگاه می‌کرد. همچنان که شعله‌های آتش زبانه می‌کشید و به سایبان معروف قرمز رستوران رسید، بریدناشتین به‌سرعت روی پاهایش چرخید و امیدوار بود خودش را از شعله‌ها دور کند، به گفته خودش از گرفتار شدن در خشونتی که در تشدید آن نقشی نداشت، می‌ترسید.
چند ثانیه بعد او ایستاد، سیگاری آتش زد و رویش را به سمت پلیس ضدشورش برگرداند، همزمان شدت برخورد یک گلوله پلاستیکی به اندازه توپ گلف را در چشم چپش احساس کرد. او می‌گوید: انگار یک تکه بتن باشد. من زمین خوردم و احساس کردم که چشمم از بین رفت و رفته بود.
اولیویر فوستیر، یکی دیگر از معترضان که عینک تیره بر چشم دارد تا چشم راست از دست رفته‌اش را پنهان کند، از اعضای سابق ارتش فرانسه و افسر پلیس بود. او گفت که یک معترض معمولی بوده است و نه یک خرابکار و حتی ماسکی بر صورت نداشت
خبرگزاری سی‌ان‌ان در رابطه با افرادی که چشم خود را به این شیوه در اعتراضات جلیقهزردها از دست داده‌اند، گزارشی نوشته است: خشونت در سرتاسر فرانسه گسترده شده است، بریدناشتین یکی از 24 نفری بود که یک چشم را از زمان آغاز اعتراضات جلیقهزردها در نوامبر سال 2018 (آبان 97) از دست داد. این آمار را گروه دوسقمولی، گروهی برای حمایت از افرادی که در خیابان‌های شهرهای فرانسه معلول شده‌اند، اعلام کرده است.
چیزی که در ابتدا به عنوان کمپینی علیه افزایش بهای گاز شکل گرفته بود، کم‌کم به یک تظاهرات گسترده علیه دولت امانوئل ماکرون تغییر ماهیت داد. صحنه‌هایی از زد و خوردهای خشن در سرتاسر فرانسه شکل گرفت. معترضان در مقابل استفاده پلیس از ماشین‌های آب‌پاش ضدشورش، نارنجک‌های صوتی و گاز اشک‌آور که برای کنترل خشم مردم استفاده می‌شد، از بمب‌های دست‌ساز بنزینی و آجر استفاده می‌کردند.
در ماه مارس، وزیر امور داخلی فرانسه، تعداد جلیقه‌زردهای آسیب‌دیده را 2200 نفر اعلام و عنوان کرد که 1500 پلیس نیز در زد و خوردها آسیب دیدند. البته این وزارت‌خانه تعداد افرادی که آسیب چشمی دیده بودند را به سی‌ان‌ان ارائه نکرد.
بریدناشتین گفت که او بعد از دو ماه توانسته کرکره پنجره‌اش را کنار بزند، چرا که در تاریکی چشمش کمتر ناراحت می‌شود.
این پدر که دو فرزند دارد، گفت که بزرگ‌ترین ناراحتی‌اش برای تحمل آسیب چشمی، این است که نمی‌تواند در اعتراضات شرکت کند. او از شانزدهم ماه مارس (26 اسفند ماه) نتوانسته برای اعتراضات به خیابان بیاید.
پدری که دو فرزند دارد و بینایی‌اش را از دست داده گفت که بزرگ‌ترین ناراحتی‌اش برای تحمل آسیب چشمی، این است که نمی‌تواند در اعتراضات شرکت کند. او از شانزدهم ماه مارس (26 اسفند ماه) نتوانسته برای اعتراضات به خیابان بیاید
اما روز یکشنبه (23 تیرماه) بریدناشتین تصمیم گرفت سفری دو ساعته به پاریس از شهر مادریش تروا در شمال شرق فرانسه داشته باشد تا به جایی بازگردد که چشمش را در آنجا از دست داده است (شانزه لیزه)، همان خیابانی که رستوران فوکه به تازگی پس از آتش‌سوزی ایجاد شده از سوی جلیقهزردها بازگشایی شد.
او قصد داشت به جلیقه‌زردهایی بپیوندد که در سی و پنجمین هفته پیاپی به خیابان‌ها می‌آمدند.
در چند ماه گذشته اعتراضات رو به افول بوده است و هر شنبه تنها کمتر از 100 نفر در پایتخت به اعتراضات می‌پیوندند. اگرچه جلیقهزردها امیدوار بودند یکبار دیگر صدایشان در روز باستیل شنیده شود؛ سالروز ملی شورش در زندان باستیل در سال 1789 که آغاز انقلاب فرانسه بود.
جروم رودریگز، شخصیت برجسته و حالا عضو آسیب‌دیده دائمی از جنبش جلیقهزردها نیز روز یکشنبه در این اعتراضات حضور یافت.
رودریگز در حال انتشار آنلاین فیلم اعتراضات در ماه ژانویه (دی - بهمن) از کاخ باستیل بود که مجروح شد. معترضان در حال بازی موش و گربه با پلیس بودند و آجر و گاز اشک‌آور در هوا در جریان بود که یک نارنجک ضد شورش کنار پای او به زمین خورد و یک گلوله پلاستیکی به چشم راستش اصابت کرد.
این کارگر ساختمانی 39 ساله کنار پیاده‌رو افتاد و با خود گفت: آنها من را گرفتند، بالاخره گرفتند.
پس از 17 بخیه بر تخم چشمش و چهار بخیه روی پلکش حالا رودریگز می‌گوید که فعالیت‌های روزانه برایش دشوار شده است. او با ناراحتی گفت: من باید بطری و لیوان هر دو را لمس کنم تا بتوانم برای خودم آب بریزم. دائماً باید گردنم را بچرخانم تا ببینیم چه اتفاقی در سمت راستم می‌افتد و برخی مواقع از حضور ناگهانی مردم در کنارم شوکه می‌شوم. این زندگی اکنون من است.
اولیویر فوستیر، یکی دیگر از معترضان که عینک تیره بر چشم دارد تا چشم راست از دست رفته‌اش را پنهان کند، از اعضای سابق ارتش فرانسه و افسر پلیس بود. او گفت که یک معترض معمولی بوده است و نه یک خرابکار و حتی ماسکی بر صورت نداشت.
سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا اقدام پلیس فرانسه را برای استفاده از خشونت در جریان اعتراضات جلیقهزردها محکوم کردند.
آی‌جی‌پی‌ان، نهادی که سوء‌رفتار پلیس را بررسی می‌کند، 220 تحقیق را در مورد افسران پلیس فرانسه در دست اقدام دارد.
کریستف کاستانر، وزیر داخلی فرانسه، همواره از عملکرد پلیس ضدشورش در جریان جنبش دفاع کرده اما در ماه ژوئن، او دستور بازبینی روش‌های پلیس برای کنترل اعتراضات را صادر کرد.
لروی یکی دیگر از کسانی که هم چشمش را از دست داده و هم کارش را؛ گفت که کارفرمایان، نداشتن چشمم را بهانه میکنند. مهم نیست چه کاری بخواهم، مهم کسی است که مرا می‌خواهد. کارفرمایان همه ضدجلیقه‌زردها هستند. چه کسی من را انتخاب می‌کند؟
چند هفته طول کشید تا او با معلولیت جدیدش کنار بیاید و حالا خودش می‌گوید که از دولت متنفر است. او گفت: آنها با این کار برای تمام عمر به روی من برچسب زدند.
وی گفت: من پشیمان نیستم که یک جلیقه‌زرد هستم، اما از اینکه به دست پلیس برچسبی روی من به این شکل خورده خجالت‌زده هستم. حالا مردم من را تشخیص می‌دهند و درباره من قضاوت میکنند.
چهار نفر از آسیب‌دیدگان در حال پیمودن روند حقوقی علیه دولت هستند و عنوان میکنند که پلیس استفاده ناصحیح از قدرت کرده است و دولت باید پاسخگو باشد.
دیدگاه تان را بنویسید