آنچه انتخابات این دوره هند را متفاوت می‌کند؛
مودی ۲۰۱۴ در مقابل مودی ۲۰۱۹
سیدمحمد میرزامحمدزاده
نارندا مودی، نخست‌وزیر قدرتمند هندوستان، به دنبال انتخاب دوباره در انتخابات 2019 است؛ اما مودی 2019 بسیار بی‌شباهت به مردی است که در سال 2014 به کارزار انتخاباتی ورود کرده بود؛ حالا مودی همان سروزیر سرسخت، تند مزاج و برافروخته ایالت گجرات هند است؛ آنچه که در گذشته بود.
به نوشته واشنگتن‌پست، اولین انتخاب وی به عنوان نخست‌وزیر در پنج سال پیش بر اساس انگیزه‌ها بود و او مدعی شد که قانون اساسی کشور تنها کتاب مقدس برای او است و وعده روز‌های خوب و توسعه داد.
در مقابل اما، کمپین این دوره بر اساس ترس بود و مخالفان سیاسی خود را ضد ملی و ضد هندو و برخلاف آنطور که خود را قوی توصیف می‌کند، پریشان خواند.در نسخه 2019، مودی خود را پاسدار توصیف می‌کند، نگهبان دروازه که از کشور علیه غارتگران و تروریستان دفاع می‌کند. تصمیم برای دستور به حمله هوایی درون خاک پاکستان به‌عنوان انتقامی برای حمله تروریستی در پولواما کشمیر که منجر به کشته شدن 40 کارمند پلیس هند شده بود را می‌توان محوری‌ترین رویکرد او در انتخابات پیش‌رو دانست.
مودی حتی در این زمینه پا را فراتر گذاشت و در جریان سخنرانی خود عکس‌هایی از مردانی را که در حمله کشمیر کشته شده بودند را در زمینه جایگاه سخنرانی گذاشته بود و از رأی‌دهندگان جوان خواست که آرای خود را به کارکنان ارتش اهدا کنند که حمله به پاکستان را طرح ریزی کردند. یوگی آدی‌تانات، راهب هندو، سر وزیر اوتار پرادش، پرجمعیت‌ترین و قوی‌ترین ایالت هند به لحاظ سیاسی، با تحقیر و توهین ارتش را ارتش مودی خواند و اظهاراتی بیان کرد که از سوی کمسیون انتخابات هند سانسور شد.
حزب BJP هند،(حزب مردم) یکی دیگر از احزاب قوی کشور(حزب مودی) اما از این موضع دفاع کرد و عنوان کرد از آنجایی که نخست‌وزیر با دستور حمله به پاکستان، ریسک بزرگی را پذیرفت و در مقابل کنگره در سال 2008 پس از حمله مومبایی هیچ اقدام نظامی را انجام نداد، حزب به لحاظ سیاسی حق دارد تصمیم را مال خود بداند. اما با توجه به ملی‌گرایی که حزب به عنوان ویژگی اصلی ذات خود از آن یاد می‌کند، این تخریب نیروهای مسلح هند اصلاً قابل توجیه نیست.
دختر جوان یکی از سربازان کشته شده در حمله تروریستی پولواما به این سینه‌چاکی سیاسی پایان داد و گفت: پدر من نه برای نارندا مودی و نه برای راهول گاندی مرد؛ او برای هند مرد. آپوروا راوات بیست ساله افزود: شما نمی‌توانید کمپین خود را بدون استفاده از خانواده ما برای برنده شدن آرا پیش ببرید؟
تحقیر مسلمانان برای آرای بیشتر
استفاده از سربازان برای اهداف اینچنینی به‌اندازه کافی ناخوشایند است؛ اما بدتر از آن پیام کمپین مودی برای ملت مسلمان 172 میلیون نفره هند است. در چند سال گذشته، مسلمانانی که اقدام به فروش گوشت گاو می‌کردند، همواره از سوی اکثریت راست‌گرا به دلیل اتهام تجارت گوشت گاو مورد تهاجم قرار می‌گرفتند. در جریان کمپین اخیر مودی، مردانی که متهم به کشتن محمد اخلاق، آهنگر مسلمانی در ایالت دادری بودند (به دلیل فروش گوشت گاو) در صف اول حزب BJP نشسته بودند.
شخصیت مودی به عنوان یک آدم منظم، بدون فساد، کسی که به گفته مردم به دنبال منافع شخصی در سیاست نیست و نیز شهرت وی به عنوان رهبری قاطع ظاهراً در کفه ترازو برای رأی‌دهندگانی که عیب‌هایی را درون او دیده‌اند، سنگینی می‌کند
یک وزیر برجسته دولتی نیز به مردم هشدار داده است که اگر مسلمانان به وی رأی ندهند، باید منتظر عواقب آن باشند؛ و حتی در یکی از بدترین سخنرانی‌های انتخاباتی این دوره، نخست‌وزیر، راهول گاندی، رهبر حزب رقیب کنگره هند را به دلیل آنکه از رأی‌دهندگان هندو فاصله گرفته و به سمت حوزه‌های جنوب رفته را به استهزا گرفت و گفت: آنجا اکثریت هم اقلیت به‌شمار می‌روند. در واقع منظور مودی در مورد تصمیم گاندی برای رقابت کردن در دو حوزه وایاناد در جنوب ایلات کرالا علاوه بر حوزه همیشگی او برای مجلس در شمال بود. حمله به این حزب هرچند منصفانه است اما در مورد این حمله خاص این معنا را القا می‌کند که رفتن به سمت حوزه مسلمانان هرچند برجسته و مهم، کاری شرم آور است.
موضوع آخر در مورد حزب BJP نیز از سوی آمیت شاه نشأت می‌گیرد، معاون مودی و تنها کسی که نخست‌وزیر به وی اعتماد دارد. شاه عنوان کرده بود که قصد دارد سیستم ثبت شهروندی را بنا کند که هر جاسوسی را از کشور بیرو ن کند، مگر آنکه آن‌ها هندو، سیک یا بوداییست باشند. در تحریم رسمی توده مذهبی وی حتی به خود زحمت نداد که نفرت درونی خود به مسلمانان را مخفی کند. این موضوع از سوی حزب با هشتگ ضد مسلمانی توئیت شد، مدلی از هند جدید که اساس هند سنتی را زیر سوال می‌برد: حفظ جمع‌گرایی در قانون اساسی.
جز مودی به چه کسی باید رأی داد؟
مودی تاکنون با وجود تلخی حزبی که پیش می‌برد، به نظر می‌رسد که با خیال راحت پیشتاز باشد. هیچ مخالفت آشکاری با سخنان تفرقه‌افکن او مشاهده نشده است. شخصیت او به عنوان یک آدم منظم، بدون فساد، کسی که به گفته مردم به دنبال منافع شخصی در سیاست نیست و نیز شهرت وی به عنوان رهبری قاطع ظاهراً در کفه ترازو برای رأی‌دهندگانی که عیب‌هایی را درون او دیده‌اند، سنگینی می‌کند.
صادقانه بگوییم که هیچ مدینه فاضله‌ای که در سال 2014 از آن سخن می‌گفت دیگر وجود ندارد. با این حال از خشم گسترده آن سال‌ها نیز خبری نیست. در نهایت رأی دهندگان به این به این نتیجه می‌رسند که با وجود انتقادادی که به دوره اول ریاست‌جمهوری مودی دارند، به چه فرد دیگری می‌توان رأی داد. این موضوع بی‌شباهت به یک رابطه عاشقانه در دوران پسا احساسی نیست؛ شما دیگر شیفته طرف مقابل نیستید، همه رویاها از بین رفته‌اند، اما همچنان بهترین رابطه برای شماست، در ذهن شما آن فرد همچنان محبوب است، با همه کاستی‌ها. شما با خود می‌گویید، در رابطه بودن بهتر از تنها بودن است.
احزاب ضعیف
برای چنین شرایطی، احزاب مخالف مودی باید خود را سرزنش کنند. زبان ناپخته و جنسگرای رهبران این احزاب همچون اعظم خان، رهبر محلی که در مورد لباس‌زیر رقیب خانم خود سخن گفته بود، برتری رفتاری آن‌ها در حمله به حزب BJP را محو می‌کند.
در غیاب هر رقیب برجسته که جلوی شخصیت خصمانه، گستاخ و کاریزماتیک مودی ایستادگی کند، رقبای مودی بهترین کاری که می‌توانند بکنند این است که بر اختلافات خود سرپوش بگذارند و روی متحدان محلی تمرکز کنند
احزاب مخالف از طرفی بسیار شکننده و پراکنده هستند. آن‌ها در تنظیم راهکار مقابله با اتهامات بسیار کند هستند و این موضوع به مودی برتری داده است. این موضوع بقدری به دهان مودی شیرین می‌آید که خود را مرکز توجه این انتخابات بداند و سوال بپرسد: مودی در مقابل کی؟
جواب این سوال اینگونه است: مودی در مقابل ریاضیات.
در غیاب هر رقیب برجسته که جلوی شخصیت خصمانه، گستاخ و کاریزماتیک مودی ایستادگی کند، رقبای مودی بهترین کاری که می‌توانند بکنند این است که بر اختلافات خود سرپوش بگذارند و روی متحدان محلی تمرکز کنند. مودی به دنبال شیوه‌ای از انتخابات ریاست‌جمهوری است، مخالفان می‌توانند با حساب و کتاب ائتلافات منطقه‌ای از جوامع و گروه‌های مختلف به برتری فکر کنند.
تا این لحظه در زشت‌ترین کمپین‌های انتخاباتی هند، مودی پیشتاز رقابت است.
احتمالات از برتری و نخست‌وزیری دوباره او خبر می‌دهند. اما دیگر هیچ نشانه‌ای از وعده‌های اولیه انتخاباتی نیست.
دیدگاه تان را بنویسید