آنچه افغان‌ها از نشست دوحه انتظار دارند
مذاکرات به صلحی پایدار بینجامد
مریم علامه‌زاده
سحر بیگم، لحظاتی را به خاطر می‌آورد که خبر مرگ شوهرش را در سال 2014 به او رساندند. امین کریمی، عضو نیروهای امنیتی افغان، در جریان جنگ علیه طالبان در استان کندز کشته شد.
الجزیره در گزارشی در تشریح زندگی این فرد نوشت: در آن زمان هفت سال از ازدواج آن‌ها می‌گذشت و این زوج پسر و دخترشان را که حالا چهار و شش سال دارند، بزرگ می‌کردند. بیگم با یادآوری آن روزها می‌گوید: اولین چیزی که در آن روزها من از خودم پرسیدم این بود که چطور می‌توانم به تنهایی این کودکان را بزرگ کنم؟ چه کسی غذای این دو طفل را بدهد؟ اما همچنان که زمان می‌گذشت، دریافتم که خودم باید مسئولیت بپذیرم و کار کنم تا بتوانم شکم کودکانم را سیر کنم.
وی 10 ساعت در روز در یک سالن زیبایی در شهر نو، محله‌ای در شمال غرب کابل کار می‌کند و به همراه فرزندانش در یک اتاق آپارتمانی مشترک در فاصله‌ای کوتاه از محل کارش زندگی می‌کنند.
آن‌ها در همان اتاق می‌خوابند و می‌خورند؛ یک اجاق کوچک و ابزار محدود آشپزی در گوشه اتاق است.
وی می‌گوید: زندگی من آسان نیست، اما حداقل می‌توانم بیرون بروم و برای کودکانم کار کنم. در زمان رژیم طالبان زنان حق بیرون رفتن از خانه‌هایشان را نداشتند و این رویکرد منجر به آن شد که بسیاری از زنان وابسته به دیگر افراد بمانند.
پنجمین دور از مذاکرات بین مقامات ایالات‌متحده و نمایندگان طالبان از 25 فوریه (ششم اسفند ماه) در دوحه پایتخت قطر با هدف یافتن راه‌حلی برای پایان دادن به جنگ 17 ساله در افغانستان، آغاز شد. اما همزمان با این مذاکرات حس عدم امنیت در بین اقشار مختلف مردم افغان رخنه کرده است و افغان‌ها می‌خواهند این مذاکرات به صلحی پایدار بینجامد. بیگم که حالا 29 سال دارد می‌گوید: چه طالبان بیایند و چه نه، چه سربازان آمریکایی کشور را ترک کنند و چه بمانند، من صلح می‌خواهم؛ می‌خواهم که بتوانم به کارم برای کودکانم ادامه دهم.
از منظر دیگر افغان‌ها، همچنان که حرکت برای صلح آغاز شده است، دو مسئله نگرانی مردم را در مورد آینده برانگیخته است: خروج نیروهای خارجی و بازگشت طالبان. در سال‌های اخیر طالبان همواره تلاش کرده بر میانه‌روی‌هایی همچون آموزش زنان و حق کار آن‌ها بتازد. سهیل شاهین، سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در دوحه در بیانیه‌ای که ماه پیش منتشر شد، گفت که این گروه قصد دارد با قانون اساسی افغانستان همراهی کند. در جریان دیدار با رهبران مخالفان دولت در مسکو که اوایل ماه جاری میلادی (اواسط بهمن ماه)، طالبان با زنانی که به دنبال حقوق خود بودند، رو در رو شدند.
حوا نورستانی، مدافع حقوق‌بشر و فائزه کوفی، عضو سابق مجلس افغانستان، در گروه مخالفان دولت افغانستان در جریان این مذاکرات، اولین زنانی بودند که در مذاکرات با طالبان مشارکت داشتند.
کوفی ضمن خطاب قراردادن اعضای طالبان در جریان یک میزگرد، به آن‌ها هشدار داد که به صدای افغان‌ها گوش فرا دهند و با جامعه پویای کنونی افغانستان همراه شوند. وی گفت: ما راه خیلی طولانی را آمده‌ایم و به عقب باز نمی‌گردیم.
از طرفی افراد بسیاری همچون عبدالوحید صادقی، کسی که یک مغازه عتیقه‌جات در کابل دارد، نگران هستند که توافق با طالبان بدون در نظر گرفتن دولت افغانستان، عواقبی داشته باشد.
تاکنون طالبان از مذاکره با مقامات افغان امتناع کرده است و عنوان کردند که صرفاً با مقامات آمریکا مذاکره می‌کند.
اما مقامات آمریکا در تلاش هستند که طالبان را به سمت مذاکره با مقامات افغان سوق دهند.
صادقی می‌گوید: طالبان نمی‌خواهند با دولت افغان مذاکره کنند و فقط با آمریکایی‌ها برای رسیدن به خواسته‌هایشان توافق می‌کنند؛ خواسته‌ای که خروج نیروهای آمریکایی است. اما وقتی این توافق انجام شود، آیا صلح به افغانستان باز می‌گردد؟
دیدگاه تان را بنویسید