خارجی‌زدایی

یکی از اولین اقدامات فدراسیون فوتبال جدید، لغو قانونی بود که از ورود چهره‌های خارجی به فوتبال ایران ممانعت می‌کرد. یک قانون به شدت غیراستاندارد که هرگز نسبتی با فوتبال مدرن نداشت. با این حال اگر تصور می‌کنید بعد از این تصمیم مهره‌های خارجی به فوتبال ایران سرازیر شده‌اند، سخت در اشتباه هستید. تا این لحظه از 16 باشگاه فعال در رقابت‌های لیگ برتر، فقط «چهار تیم» به سراغ مهره‌های خارجی رفته‌اند. در حقیقت 12 تیم حتی یک مهره خارجی را هم در اختیار ندارند. از بین آن نفرات خارجی هم فقط «سه نفر» اولین تجربه بازی در لیگ برتر ایران را پشت سر خواهند گذاشت. فولاد در بازار نقل و انتقالات، قرارداد شیمبا، آیاندا پاتوسی و موسی کولیبالی را تمدید کرد تا این سه بازیکن به کارشان در فوتبال ایران ادامه بدهند. پرسپولیسی‌ها هم فعلا با رادوشوویچ به عنوان گلر دوم ادامه خواهند داد. مس رفسنجان و سپاهان هم تنها باشگاه‌هایی هستند که مهره خارجی جدید جذب کرده‌اند. مس به سراغ فایز الرشیدی و زهیر الاغبان از تیم ملی عمان رفته و سپاهان به جز گولسیانی که فصل گذشته هم برای این تیم بازی می‌کرد، کریس کنت را روی خط دروازه به خدمت گرفته است. جالب اینجاست که تعداد مهره‌های خارجی فعلی لیگ برتر بیست و یکم، حتی به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد. شاید این معادله، در روزهای آینده کمی تغییر کند. چراکه استقلالی‌ها به دنبال مهره‌های خارجی هستند و فراز کمالوند هم درست مثل همیشه، می‌خواهد جاسم کرار را به فوتبال ایران بیاورد. از همین حالا پیش‌بینی سرنوشت این نفرات اما کاملا ساده به نظر می‌رسد. خارجی‌های استقلال اگر خوب باشند، به دلیل نگرفتن دستمزد قراردادشان را فسخ می‌کنند و به لیگ‌های عربی می‌روند. اگر هم بد باشند، بعد از مدتی از باشگاه شکایت می‌کنند و یک طلب سنگین به دست می‌آورند. تکلیف جاسم کرار هم که روشن است. یک بازیکن همیشه بی‌نظم و بداخلاق که تا می‌تواند جنجال می‌آفریند و سرانجام غیب می‌شود. او دیگر حتی آن توانایی‌های فنی دوران جوانی را هم ندارد و نمی‌تواند بازیکن موثری برای لیگ برتر باشد. اصلا فوتبالی که خروجی جذب بازیکن خارجی‌اش جاسم کرار باشد، نباید به لحاظ فنی اعتماد کرد.

فصل گذشته که قانون منع ورود خارجی‌های جدید به فوتبال ایران اعمال شد، لیگ برتر 13 مهره خارجی داشت. حالا که این قانون برداشته شده، تعداد خارجی‌ها به عدد هشت رسیده است. در حقیقت این تصمیم نه‌تنها موجب افزایش تعداد خارجی‌ها نشده، بلکه حتی کاهش آنها را هم به همراه داشته است. فدراسیون فوتبال، با لغو این قانون ساده‌ترین کار ممکن را انجام داده است. کار سخت‌تر این بود که یک آسیب‌شناسی مالی روی فوتبال انجام شود تا موانع ورود خارجی‌ها مورد بررسی قرار بگیرد. در فوتبال ایران اما درها را برای ورود افراد جدید باز گذاشته‌اند، بدون اینکه باشگاه‌ها اصلا قابلیت انجام چنین خریدهایی را داشته باشند. نکته مهم‌تر اینکه حتی یک باشگاه هم برای فصل جدید به سراغ مربی خارجی نرفته است. اتفاقی که ثابت می‌کند مساله فوتبال ایران و خارجی‌ها، به مساله‌ای فراتر از اجرا یا لغو قوانین خاص تبدیل شده است.