لذت‌کش‌ها!

آریا رهنورد

آخرین جام این فصل فوتبال ایران، روی دستان کاپیتان تراکتورسازی بالا رفت. آنها 6 سال پس از اولین قهرمانی در سطح اول این فوتبال، بالاخره قهرمانی دیگری را جشن گرفتند. با این وجود در واکنش تراکتوری‌ها قبل، حین و پس از پایان مسابقه، کم‌تر چیزی مثل «لذت بردن» از فوتبال دیده می‌شد. کاش حالا که تراکتور به هدفش رسیده و یک جام قهرمانی به دست آورده، دیگر از آن تاکتیک‌های قدیمی‌اش دست بکشد و اجازه بدهد که نبردهای فوتبال، در فضای سالم‌تر با دشمنی کم‌تری برگزار شوند. شاید این جام بتواند حداقل برای مدتی بین آنها و ژست‌های عجیب مظلومیت، فاصله بیندازد.

تراکتور از مسیر ساده‌تری نسبت به استقلال به فینال جام حذفی رسید. حتی در همین مسیر هم آنها روبه‌روی نود ارومیه تا یک قدمی حذف شدن پیش رفتند و سرانجام در ضربات پنالتی، این حریف را شکست دادند. تبریزی‌ها با کنار زدن نفت مسجدسلیمان، به دیدار نهایی این تورنمنت رسیدند و روبه‌روی تیمی قرار گرفتند که حداقل برای 45 دقیقه، از لحاظ روحی دچار فروپاشی مطلق شده بود. بحران روحی استقلال، همه چیز را برای پیروزی تراکتور مهیا کرد. مردان باتجربه این تیم، از فرصت‌ها به بهترین شکل بهره بردند و استقلال را به لبه پرتگاه کشاندند. برتری سه بر صفر در نیمه اول البته بیشتر از اینکه حاصل نمایش فوق‌العاده پسران ساکت الهامی باشد، حاصل بازی ضعیف و اشتباه‌های فردی آبی‌ها بود. تراکتور بدون آن‌که بی‌نقص نشان بدهد، سه بار دروازه حریف را باز کرد. روی دو گل از این سه گل، اشتباه مهلک دروازه‌بان کار دست استقلال داد. یعنی حتی با یک گلر متوسط هم، این نیمه نهایتا با برتری یک بر صفر به پایان می‌رسید. تفاوت دو مربی اما در نیمه دوم مشخص شد. جایی که فرهاد تیمش را جمع و جور کرد و آبی‌ها را منظم و باانگیزه به زمین فرستاد. جریان بازی اما کاملا از دست ساکت الهامی و تیمش خارج شده بود. در نیمه دوم، آنها یک تیم مطلقا بی‌نظم و آشفته بودند. تیمی که نه برای بازی برنامه داشت و نه می‌دانست چطور باید از زیر فشار استقلال خارج شود. تعویض‌های ساکت نیز یکی از دیگری بدتر بودند. جالب اینکه مطابق معمول هر بازیکنی به محض تعویض شدن، اعتراض شدیدی به نیمکت تیمش نشان می‌داد. عادت عجیب دیگری که در تیم الهامی هرگز ترک نمی‌شود، حضور 90 دقیقه‌ای مسعود شجاعی در زمین است. ظاهرا مسعود بندی در قراردادش دارد که اجازه نمی‌دهد او را تعویض کنند! تبریزی‌ها در 20 دقیقه پایانی، با حضور مسعود در زمین عملا یک بازیکن کم‌تر داشتند و همین موضوع، فشار را روی آنها به اوج رساند.

بردن با دستاویز جنجال، عادت تکراری تراکتوری‌ها در این سال‌ها شده است. اواسط نیمه دوم مسابقه، ساکت الهامی بدون هیچ دلیل موجهی با گروه داوری درگیر شد و نیمی از اعضای نیمکت تیمش را هم کتک زد. او حتی برخورد فیزیکی عجیبی با داور وسط بازی داشت. برخوردی که قاعدتا باید یک محرومیت طولانی‌مدت را برای این مربی رقم بزند. جالب‌ اینجاست که روی این صحنه، کوچک‌ترین اتفاقی رخ نداده بود و حتی داور، تصمیمی به ضرر تراکتور نگرفته است. ساکت با این اعتراض، تلاش کرد تا عملا مسیر مسابقه را تغییر بدهد و برای تیمش، فضای شوک به وجود بیاورد. مسعود، احسان و بازیکنان درون زمین نیز بارها و بارها به عملکرد داور اعتراض کردند. علاوه بر این، تیم تبریزی رکورد جدیدی از اتلاف وقت در فوتبال ایران بر جای گذاشت. رکوردی که رسیدن به آن‌، حتی برای بحرینی‌ها هم دست‌نیافتنی به نظر می‌رسد. این حال و روز تراکتورسازی تبریز است. باشگاهی که وقتی دستش به جام نمی‌رسد، حضور تماشاگر روی تپه‌ها را مهم‌تر از جام‌های فلزی می‌داند اما برای نزدیک شدن به همین جام‌های فلزی، حاضر است زمین و زمان را به هم بدوزد. باشگاهی که مدیرعاملش قبل از فینال حذفی، تاکید دارد که می‌خواهند جام را به استقلال بدهند اما پس از قهرمانی تیمش، نه حرفش را اصلاح می‌کند و نه به سراغ عذرخواهی می‌رود. کاش حتی اگر عذرخواهی هم در کار نیست، حداقل مدیران این باشگاه از مطرح کردن چنین صحبت‌هایی دست بکشند و دست از اتهام زدن به دیگران بردارند. هیچ‌کس نمی‌خواهد هیچ جامی را از تراکتور بگیرد. مگر آن‌که خود این باشگاه با حواشی عجیب و غریب، فرصت رسیدنش به یک موفقیت را از بین ببرد.

یک جام حذفی در پروژه دو ساله زنوزی تا امروز، به تنهایی برای موفق دانستن تیمی با هزینه‌های نجومی در نقل و انتقالات کافی به نظر نمی‌رسد. با این حال اگر به یاد بیاوریم که این دومین جام تاریخ باشگاه در سطح اول فوتبال ایران است، نمی‌توانیم اهمیت این دستاورد را نادیده بگیریم. حالا که تراکتور به هدفش رسیده و قهرمان جام حذفی شده تا سهمیه مستقیم مرحله گروهی لیگ قهرمانان را نیز به دست بیاورد، کاش از این به بعد تاکتیک‌هایی مثل «نمی‌خواهند برنده شویم» دیگر در دستور کار این باشگاه نباشد. کاش در این مجموعه، همه تلاش کنند تا کمی بیشتر از فوتبال لذت ببرند.