ژوزه جدید، گواردیولای جدید!

آریا رهنورد

از بین میکل آرتتا و فرانک لمپارد، فقط یک نفر از آنها اولین فصل سرمربیگری در باشگاه محبوب را با جام به پایان رسانده‌ است. آرسنال آرتتا در فینال جام اتحادیه با یک بازگشت بزرگ، چلسی را کنار زد و آخرین جام این فصل فوتبال انگلیس را به دست آورد. این بازی با همه لحظه‌های جذاب، گل‌های دیدنی، سر خوردن جام از دست اوبامیانگ در مراسم قهرمانی و البته جنجال‌های داوری‌اش، یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین نبردهای سال بود. جدالی که از ظهور یک «دوگانه» جدید در فوتبال انگلیس حکایت دارد. آرتتا و لمپارد، مردانی که می‌خواهند گواردیولا و مورینیوی عصر تازه باشند.

شکست در فینال یک تورنمنت، همیشه تلخ و آزاردهنده است. وقتی این آخرین شانس بردن جام در یک فصل برای شما باشد، این شکست تلخ‌تر هم خواهد شد. آبی‌های لندن که فصل گذشته قهرمان یورولیگ شده بودند، حالا با لمپارد در فینال جام حذفی حضور پیدا کردند تا شاید این فصل را هم بدون جام به پایان نرسانند اما نتیجه نهایی مسابقه، اصلا باب میل این تیم نبود. روی کاغذ، به نظر می‌رسد که آنها دچار پسرفت شده‌اند. چراکه این تیم با مائوریتسیو ساری، قهرمانی یورولیگ را تصاحب کرد و حالا با جانشین ساری، نتوانست هیچ جامی را از آن خودش کند. با این حال تردیدی وجود ندارد که آنها در فرم بازی، تیم به مراتب بهتری از گذشته هستند و در به وجود آوردن ترکیب تیم هم، سیاست تازه‌ای را در پیش گرفته‌اند. چلسی لمپارد عادت استفاده از مهره‌های جوان را کاملا جدی گرفته و در همین فصل، پدیده‌هایی مثل تامی آبراهام و میسون مونت را به فوتبال انگلیس معرفی کرده است. آنها حتی در خرید بازیکن برای فصل آینده نیز روی نیروی جوانی حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند. چراکه سوپرفرانکی، روی دوندگی نفرات تیمش بسیار حساس است. فراموش نکنید که این فصل برای باشگاه چلسی، بدون خرید بازیکن سپری شد. آنها از حضور در نقل و انتقالات محروم بودند و همه خریدهای بزرگ را نیز برای فصل آینده انجام دادند. با این وجود عملکرد لمپارد و تیمش، کاملا قابل دفاع به نظر می‌رسید. این تیم، سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد، همه قدرت‌های مهم فوتبال انگلیس را حداقل یک بار شکست داد، حتی با وجود جدایی بهترین بازیکنش یعنی ادن هازارد خودش را بازسازی کرد و صاحب یک ترکیب جذاب شد. آبی‌ها با اضافه شدن زیاش، ورنر و شاید هاورتز و البته یک دروازه‌بان به جای کپا، در فصل آینده تیم به مراتب خطرناک‌تری خواهند داشت. با این ترکیب دیگر این فشار روی لمپارد وجود خواهد داشت که حتما فصل را با جام به پایان برساند.

برخلاف سرمربی چلسی، مرد اول نیمکت آرسنال یک «پایان خوش» را در این فصل تجربه کرده است. او تیم ناآماده اونای امری را با یک خط دفاعی فاجعه‌بار تحویل گرفت. تیمی که بازیکنانش همیشه آماده لطمه زدن به تیم خودی بودند. وقتی میکل سرمربی این باشگاه شد، خیلی از مهره‌ها ناراضی بودند. گرانیت ژاکا گزینه جدایی را مورد بررسی قرار می‌داد و اوبامیانگ در یک قدمی ترک آرسنال قرار داشت. حالا اما همان بازیکن جدایی‌طلب، ستاره اصلی توپچی‌ها در مسیر رسیدن به قهرمانی اف.ای.کاپ بوده است. آرسنال پس از آخرین قهرمانی‌اش در لیگ برتر، هیچ‌وقت دستاوردی بزرگ‌تر از بردن جام حذفی نداشته و حالا آرتتا نیز، همین دستاورد را تجربه کرده است. میکل، رابطه‌ای صمیمی با بازیکنان تیم دارد. او با بعضی از این نفرات همبازی بوده و این تفاوت کلیدی او با اونای امری است که هرگز نتوانست با برخی از ستاره‌های توپچی‌ها کنار بیاید و رابطه‌ای دوستانه با آنها برقرار کند. او به لحاظ فنی نیز، امضای خودش را در آرسنال به وجود آورده و به همه نشان داده که از چه قابلیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است. شاید پس از تنزل آرسنال در آخرین سال‌های عصر ونگر، هواداران باشگاه هیچ‌وقت تا این اندازه به آینده تیم محبوب‌شان خوش‌بین نبودند. این آرسنال اگر کمی بیشتر هزینه کند و در بازار چند ستاره را به خدمت بگیرد، فصل آینده تنها به بردن رقابت‌های جام حذفی راضی نخواهد شد.

نکته جالب در مورد این دو مربی، شباهت آنها به چهره‌هایی است که زمانی از آنها تاثیر گرفته‌اند. آرتتا به محض پایان دوران فوتبالش، دستیار پپ گواردیولا در منچسترسیتی شد. او در همین پست، نشان داد که در قواره‌های تبدیل شدن به یک سرمربی است. او البته بارها تاکید کرده که نمی‌خواهد گواردیولای دوم دنیای فوتبال باشد اما شیوه بازی تیم این مربی و حتی شیوه رفتار او در کنار زمین، چیز دیگری می‌گوید. لمپارد نیز به ویژه پس از درگیری آخرش با یورگن کلوپ، نشان داده که شباهت رفتاری زیادی با ژوزه مورینیو دارد. شاید جنگ ژوزه و پپ، دیگر مثل گذشته داغ نباشد اما به نظر می‌رسد میکل و فرانک، ورژن تازه‌ای برای این نبرد قدیمی به وجود آورده‌اند. دو مربی با دو شیوه متفاوت از بازی و دو تیم بسیار جذاب. دو مربی جاه‌طلب که شاید برای سال‌ها در بالاترین سطح، روبه‌روی هم قرار بگیرند و یک دوئل کلاسیک را در فوتبال انگلیس بسازند.