با خانم‌ها، جهانی می‌شویم!

آریا رهنورد

فرضیه برگزاری بخشی از بازی‌های تیم ملی در مرحله پیش‌مقدماتی جام ‌جهانی در شهرهای دیگر ایران را نباید در شرایط فعلی چندان جدی گرفت. چراکه تیم ملی برای سه میزبانی‌ بعدی‌اش در این مرحله، به سه استادیوم آزادی کاملا پر با 300 هزار هوادار نیاز دارد. وضعیت تیم ملی این روزها چندان امیدوارکننده نیست. کادر فنی، جدیت کافی را از خودش نشان نمی‌دهد. بازیکن‌ها به اندازه کافی آماده نیستند و نتایج، اصلا قابل قبول به نظر نمی‌رسند اما هنوز می‌شود به عبور این تیم از تنگنا امیدوار بود. چراکه فوتبال ایران، هرگز عادت نداشته از یک مسیر راحت، به جام جهانی برسد. نسل 98 با آن همه ستاره خارق‌العاده، شانس صعود بی‌دردسر به جام جهانی را از دست داد و برای رسیدن به این تورنمنت، دور دنیا چرخید و سرانجام در ملبورن استرالیا، دومین صعود تاریخ ایران به این جام را رقم زد. شاید از نگاه خیلی‌ها صعود 2006 با برانکو در اوج اقتدار اتفاق افتاد اما قبل از آن صعود زودهنگام، تیم ملی در مرحله پیش‌مقدماتی به هیچ وجه فاصله‌ای با حذف شدن نداشت. تیمی که در زمین خودش نتیجه را به اردن واگذار کرده بود، در دیدار برگشت به زحمت این حریف را شکست داد. در جدال با قطر نیز، وقتی یحیی دروازه تیم خودی را باز کرد، خیلی از هواداران تیم از مرز سکته هم رد شدند. چراکه دیگر همه چیز تمام شده به نظر می‌رسید اما آرش برهانی و وحید هاشمیان در آخرین ثانیه‌ها ورق را برگرداندند و ایران را به دور دوم مقدماتی رساندند. در سال 2014 نیز، تنها سه پیروزی در سه جدال پایانی می‌توانست صعود ایران را قطعی کند و این اتفاق به شکل غیرمنتظره‌ای برای تیم بازنده در جدال با لبنان و ازبکستان افتاد. حتی مقدماتی 2018 هم با امتیاز دادن به رقبایی مثل ترکمنستان و عمان کلید خورد. ما اهل صعودهای «ساده» نیستیم و حتما قبل از جام جهانی، باید کمی خودمان را زجر بدهیم. برای رسیدن به این آرزو، همیشه به یک اتفاق ویژه نیاز داشته‌ایم. آن اتفاق ویژه، یک بار بازگشت وحید هاشمیان و اتحاد فوتبالی بوده، یک بار انگیزه کارلوس کی‌روش و مبارزه‌اش با بازیکن‌سالاری، حالا هم شاید این بانوان طرفدار تیم ملی باشند که همه چیز را عوض می‌کنند.

بحرین و عراق، تیم‌های خوبی هستند اما اصلا نمی‌توانند شکست‌ناپذیر باشند. هیچ‌کدام از این دو تیم، ترکیب بهتری نسبت به تیم ملی در اختیار ندارند و در طول تاریخ‌شان نیز، هرگز بزرگ‌تر از تیم ملی ایران نبوده‌اند

کامبوج، هرگز معیار کاملی برای قضاوت در مورد عملکرد تیم ملی نیست اما هیچ‌کس نمی‌تواند شور و نشاط آن مسابقه را فراموش کند. وقتی که پای خانواده‌ها به آزادی باز شد و در یک فضای جذاب و سالم، تیم ملی یکی از بهترین پیروزی‌های تمام تاریخش را جشن گرفت. برابر عراق و بحرین هم، به چنین جوی نیاز داریم. به «یکی» شدن همه هواداران فوتبال در ایران. به شور و اشتیاق روی سکوها و فریاد زدن نام کشورمان در بلندترین فرکانس ممکن. اگرچه این تیم، هنوز تیم درخشانی نیست، اگرچه یک جای کار این تیم هنوز می‌لنگد اما برای تغییر وضعیت، باید روی هوادارها حساب کرد. مرد‌ها و زن‌ها. ستاره‌های دوازدهم تیم ملی. بحرین و عراق، تیم‌های خوبی هستند اما اصلا نمی‌توانند شکست‌ناپذیر باشند. هیچ‌کدام از این دو تیم، ترکیب بهتری نسبت به تیم ملی در اختیار ندارند و در طول تاریخ‌شان نیز، هرگز بزرگ‌تر از تیم ملی ایران نبوده‌اند. روبه‌روی آنها، در ورزشگاه آزادی نباید جایی برای سوزن انداختن هم باشد. آنها باید در جو مرگبار آزادی، میخکوب شوند و عملا همه کارایی‌شان را از دست بدهند. تیم ملی، خوب شروع نکرده اما هنوز می‌تواند این مرحله را خوب به پایان برساند. تیم ملی، خوب نشان نداده اما هنوز می‌تواند تصویر دیگری از خودش در معرض نمایش دیگران قرار بدهد. آزادی می‌تواند برگ برنده تیم ملی در مسیر عبور از این مرحله باشد. البته که پایان این مرحله هم، پایان کار نیست و تازه شروع یک جنگ بزرگ دیگر است. حالا که از بازی‌های لیگ استقبال چندانی نمی‌شود، تیم ملی نباید تنها بماند. اگر درها همچنان باز باشند و بانوان خودشان را به بازی‌های ملی برسانند، ایران کوچک‌ترین مشکلی برای پر کردن سکوها در سه میزبانی بعدی‌اش نخواهد داشت. ستاره‌های این تیم، باید دوباره حمایت مردم را احساس کنند. آنها دوباره باید انگیزه و اعتماد به نفس‌شان را به دست بیاورند و خودشان را از ناامیدی‌های این روزها جدا کنند. تیم ملی به جام جهانی خواهد رفت. اگر کادر فنی مسئولیت‌پذیری بیشتری داشته باشد.