فوتبال‌درمانی

آریا رهنورد

آچربی، معروف‌ترین «فرانچسکو» در فوتبال ایتالیا نیست اما در ۱۲ سال گذشته، همواره یک مدافع میانی مطمئن بوده است. شهرت او البته بیشتر از فوتبال، به مبارزه‌اش با سرطان برمی‌گردد. پنج سال قبل در جریان جلسه‌های تمرینی پیش‌فصل باشگاه ساسولو، یک تومور سرطانی در بدن این بازیکن پیدا شد. اوضاع برای فرانچسکو و خانواده‌اش بسیار نگران‌کننده بود اما او با روحیه بالا مشغول درمان شد و یک عمل جراحی موفقیت‌آمیز را نیز پشت سر گذاشت. چند ماه بعد، نتیجه آزمایش دوپینگ این بازیکن در ایتالیا مثبت شد اما او هیچ‌وقت این اتهام را نپذیرفت و اعلام کرد که آزمایش دوپینگش، تنها به خاطر استفاده از داروی مربوط به درمان سرطان مثبت شده است. خبر تلخ‌تر، کم‌تر از یک سال بعد از راه رسید. بررسی‌های دقیق پزشکی نشان داد که سرطان پروستات به بدن آچربی برگشته و این بار فوتبالیست ایتالیایی چاره‌ای به جز سپری کردن دوره «شیمی درمانی» ندارد. باشگاه ساسولو با وجود سرطان، قرارداد آچربی را تمدید کرد تا به این بازیکن روحیه بدهد. اتفاق حیرت‌انگیزتر اما وقتی رخ داد که او با وجود شیمی‌درمانی، در بسیاری از تمرین‌های تیم حاضر می‌شد و پا به پای سایر بازیکن‌ها تمرین می‌کرد. در ۲۷ سالگی، مبارزه با سرطان و بازگشت به فوتبال بیش از حد دشوار به نظر می‌رسید اما آچربی این ماموریت غیرممکن را ممکن کرد و با پشت سر گذاشتن خطر مرگ، با نظر پزشکان دوباره به مستطیل سبز برگشت. وقتی استفن دی فرای حاضر به تمدید قرارداد با لاتزیو نشد و پیراهن باشگاه اینتر را پوشید، مدیران لاتزیو تنها یک انتخاب برای قلب دفاع تیم‌شان داشتند. چه کسی بهتر از فرانچسکو آچربی؟ شیمی‌درمانی، رمق انجام معمولی‌ترین فعالیت‌های روزمره را نیز از بیماران مبتلا به سرطان می‌گیرد. بدن به تدریج ضعیف می‌شود و مقاومتش را از دست می‌دهد. طبیعتا فوتبال بازی کردن در چنین شرایطی، حتی به ذهن بیشتر آدم‌ها خطور نمی‌کند اما برای آچربی، فوتبال یک «درمان» محسوب می‌شد. او عقیده داشت که بودن در زمین فوتبال، انگیزه جنگیدن با بیماری را برایش چند برابر می‌کند:«من تسلیم‌ نشدن تا آخرین لحظه را از فوتبال یاد گرفتم. فوتبال من را به زندگی پیوند می‌زند و این درست همان چیزی است که برای مبارزه با بیماری‌های سخت به آن نیاز دارید. من تنها یک آرزو در ذهن داشتم. بازگشت به زمین فوتبال، تنها آرزوی من بود و وقتی که بعد از دومین مبارزه با سرطان دوباره به زمین برگشتم را هرگز فراموش نمی‌کنم. من شیفته فوتبال هستم و این ورزش، به من قدرت بیشتر و بیشتر جنگیدن می‌دهد.» آچربی در ایتالیا به جز ساسولو، برای جنوا، کیه‌وو و میلان به میدان رفت و این فصل یکی از بهترین‌های لاتزیو بوده است. او پنج سال برای ساسولو توپ زده و بهترین دوران‌ بازی‌اش را در این باشگاه سپری کرده است. این بازیکن در جوانی، برای تیم زیر ۲۱ سال ایتالیا توپ زده اما اولین دعوت رسمی به تیم ملی بزرگسالان کشورش را در سال ۲۰۱۲ تجربه کرده است. آچربی توسط چزاره پرندلی به آتزوری دعوت شد اما تنها دو بازی زیر نظر این مربی انجام داد و بعد از آن، از فوتبال ملی کنار رفت. با این وجود نزدیک به چهار سال بعد از شکست دادن سرطان برای دومین بار، حالا این مدافع دوباره در پیراهن ایتالیا دیده خواهد شد. از دوران ملی او، چیز زیادی باقی نمانده است. فرانچسکو در ۳۰ سالگی، دیگر سال‌های زیادی برای بازی کردن در تیم ملی نخواهد داشت. با این وجود شاید نیروی جنگندگی این بازیکن، او را به یکی از بازیکنان ثابت لاجوردی‌ها در یورو ۲۰۲۰ تبدیل کند. این دقیقا همان چیزی است که تیم مانچینی به آن نیاز دارد. ایتالیا در گذر زمان از تیم مردها، به تیم «پسربچه‌ها» تبدیل شده اما حالا نوبت ستاره‌هایی مثل آچربی است که همه چیز را عوض کنند. فرانچسکو از سرطان هراسی نداشته و علاوه بر آرزوی بازگشت به زمین فوتبال، به آرزوی بازی برای تیم ملی نیز رسیده است. بدون تردید در این فصل، لاتزیو بیشتر از همیشه در دنیا طرفدار پیدا کرده است. چراکه آچربی، نماد مقاومت در دنیای فوتبال است.