معجزه ۵۰ درصدی

محمدحسین عباسی

آنچه کی‌روش با خط دفاعی تیم ملی انجام داده، شگفت‌انگیز بوده است. او ایران را صاحب یکی از منظم‌ترین و کم‌اشتباه‌ترین خطوط دفاعی تمام دنیا کرده اما چوب جادویی آقای مربی، هنوز نتوانسته به کمک خط حمله عصا به دست تیم ملی بیاید. آیا با کی‌روش، روزی از راه خواهد رسید که در حمله نیز به خوبی دفاع باشیم؟

«ایران می‌تواند هر تیمی را به دردسر بیندازد». این جمله فرناندو هیه‌رو بعد از مسابقه با تیم ملی، اعتراف او به قدرت غیرمنتظره رقیب آسیایی اسپانیا در جام جهانی بود. پسران کی‌روش اگرچه هیچ امتیازی از بازی بزرگ به دست نیاوردند اما به ویژه در نیمه دوم، هواداران فوتبال در دنیا را تحت ‌تاثیر قرار دادند. حالا همه چهره‌های برجسته فوتبال از سازماندهی دقیق و اصولی این تیم صحبت می‌کنند و میزان باور به توانایی‌های ایران به اندازه‌ای اوج گرفته که در نگاه کارشناس‌ها شکست دادن پرتغال از یک شگفتی تاریخی، به یک اتفاق محتمل تبدیل شده است. با این وجود همه ستایشگران تیم کی‌روش بعد از تماشای دقایق پایانی دیدار با لاروخا، یک سوال مشترک داشتند:«اگر ایران می‌تواند به این خوبی روی دروازه حریف فشار بیاورد، چرا این کار را از همان ابتدا انجام نمی‌دهد؟»

«ریسک‌های هیجانی» در فلسفه فوتبال کارلوس کی‌روش جایی ندارند. او حاضر نیست بر سر سرنوشت تیمش قمار کند و می‌خواهد در زمین، همه چیز مو به مو بر طبق برنامه‌ خودش پیش برود. در این برنامه «گل نخوردن» اولین و مهم‌ترین اولویت است. باز بازی کردن و رفتن به طرف دروازه حریف، شاید برای تماشاگران جهانی مسابقه سرگرم‌کننده‌تر باشد اما ممکن است یک شکست سنگین را در مسیر تیم ملی قرار بدهد. ایران در دیدار تدارکاتی با اسپانیا از همان ابتدا با پرس بالا در زمین حریف ظاهر شد و در 10 دقیقه اول، نتیجه این کار را دید. کارلوس به خوبی می‌داند که فاصله نفرات‌اش با ستاره‌های گرانقیمت اسپانیایی چقدر زیاد است. او ترجیح می‌دهد توپ را به حریف واگذار کند، عقب برود و منتظر یک اشتباه از سوی تیم مقابل بماند. البته که در فوتبال، قطعیتی وجود ندارد اما شاید اگر تیم ملی در نیمه اول بازی با اسپانیا به سبک نیمه دوم بازی می‌کرد، خیلی زود با دریافت چند گل، انگیزه ادامه جنگ را از دست می‌داد.

آرژانتین و اسپانیا، دو رقیب بزرگ تیم ملی در چهار سال گذشته بوده‌اند. ایران در هر دو بازی بی‌نقص دفاع کرده و در یک سوم دفاعی‌اش، فراتر از حد انتظار ظاهر شده است. در هر دو بازی، لیاقت کی‌روش و تیمش حداقل یک امتیاز بوده اما ایران نتوانسته توپ را به تور دروازه رومرو و دخه‌آ برساند و در نهایت با یک گل، شکست خورده است. تیم ملی در هر دو بازی، موقعیت‌های خوبی روی دروازه به وجود آورد اما نتوانست از این توپ‌ها استفاده کند. در نبرد فراموش‌نشدنی با آرژانتین، اگر قوچان‌نژاد بعد از دریافت پاس تماشایی جهانبخش با سرعت بیشتری از آخرین مدافع حریف عبور می‌کرد و ضربه بهتری به توپ می‌زد، و اگر اشکان دژآگه کمی به ضربه سرش زاویه بیشتری می‌داد، گل زدن به هیچ وجه دور از دسترس نبود. در نبرد با اسپانیا نیز، کافی بود شوت کریم انصاری‌فرد درون چارچوب باشد و یا مهدی طارمی با ضربه پیشانی، سانتر وحید امیری را تبدیل به گل کند تا ایران، شکست را دور بزند. نفرات هجومی تیم ملی، جنگنده، دونده و مسئولیت‌پذیر هستند اما هنوز کیفیتی در حد و اندازه مردان دفاعی از خود نشان نداده‌اند. ایران در جام جهانی 2014 تنها یک گل به ثمر رساند و در این جام جهانی نیز، هنوز هیچ‌کدام از 23 بازیکن تیم موفق به عبور دادن توپ از دروازه تیم‌های رقیب نشده‌اند. حتی سردار آزمون به عنوان گلزن‌ترین بازیکن این مجموعه، موقعیت طلایی‌اش را برابر مراکش به سادگی از دست داد تا ثابت کند معجزه کی‌روش، هنوز شامل حال خط حمله نشده است.آیا ستاره‌ ساختن از مدافعان میانی، ساده‌تر از تبدیل کردن مهاجمان به ستاره است؟ بدون تردید در تیم کی‌روش پاسخ این سوال مثبت به نظر می‌رسد. او ناگهان مجید حسینی 21 ساله را از ترکیب استقلال گرفت و این بازیکن را بعد از تنها دو بازی ملی، به میدان بزرگ نبرد با یکی از بهترین تیم‌های ملی جهان فرستاد. نتیجه این تصمیم، شگفت‌انگیز بود. چراکه مجید در همه دقایق بازی با چشم‌های باز توپ‌ها را دفع کرد. به نظر می‌رسد کی‌روش در فاز هجومی، هنوز به محصولات لیگ برتر اعتماد چندانی ندارد. او گلزن‌ترین مردان لیگ را از فهرست‌اش کنار زده و تصمیم گرفته از آن‌ها استفاده نکند. علاوه بر این، نباید فراموش کرد که این مربی بزرگ، اساسا یک تئوریسین دفاعی است و بیشتر از هر چیزی، با تاکتیک‌هایش برای دفاع‌ کردن و گرفتن فضا از حریف شناخته می‌شود. تیم ملی همین حالا، یک تیم جنگجو و دوست‌داشتنی به نظر می‌رسد اما آیا می‌توانیم در انتظار روزی بمانیم که این تیم در حمله نیز به خوبی دفاع شود؟ اگر این اتفاق حقیقت پیدا کند، تیم ملی نه برای نباختن، بلکه برای بردن به هر ورزشگاهی قدم می‌گذارد.