واکنش‌ها به ناتوانی امیرعبداللهیان در روخوانی متن انگلیسی در سازمان ملل ادامه دارد
از پیشنهاد الزام مقامات به فارسی صحبت کردن تا به‌کارگیری زبان بدن!
ناتوانی حسین امیرعبداللهیان به عنوان وزیر امور خارجه ایران، در روخوانی از یک متن انگلیسی در مجمع عمومی سازمان ملل، واکنش‌های منفی بسیاری ازسوی فعالان سیاسی و کاربران فضای مجازی به دنبال داشت و یک آبروریزی تمام‌عیار برای کشور ارزیابی شد. عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح طلب در واکنش در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «مشکل وزیر خارجه فقط این نیست که زبان بلد نیست و بدون پروا آن را جلوی جهانیان در معرض نمایش می‌گذارد. مشکل بزرگتر این است که از روابط بین‌الملل و خارجی چقدر اطلاع دارد که ناتوانی در آن به این اندازه آشکار نیست؟»
یاسر جبرائیلی، رئیس مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی اجرای سیاست‌های کلی نظام نیز در واکنش به زبان الکن وزیر خارجه در مجمع عمومی سازمان ملل، نوشت: «مقامات جمهوری اسلامی ایران باید موظف شوند در مجامع بین‌المللی به هیچ زبانی غیر از فارسی صحبت نکنند؛ چه انگلیسی، چه عربی و چه هر زبانی دیگر.»
نکته‌ای که البته از کنایه حسین دهباشی در امان نماند: «فارسی‌دانی‌تان را هم دیده‌ایم! به زبان بدن سخنوری فرمایید مفرح‌تر است.»
اردشیر پشنگ نیز در صفحه شخصی خود نوشت: «اصرار و اعتماد به نفس آقای امیر عبداللهیان برای روخوانی متن بیانیه‌ها به دو زبان انگلیسی و عربی با این کیفیت از دانش زبانی به رغم انتقادات بسیار از نظر پرستیژی تاسف‌انگیز، از منظر روان‌شناسی شگفت‌انگیز ولی به عنوان یک زبان‌آموز تحسین برانگیز است.
او در اولین سفر دیپلماتیک به بغداد به جای این که کنار همتایان خود بایستد اصرار داشت جلوتر بیاید و به خاطر اعتراض میزبان حاشیه ایجاد شد ولی در بازگشت گفت: در نقطه‌ای ایستادم که جایگاه واقعی جمهوری اسلامی بود. اکنون می‌توان پرسید آیا آین جور روخوانی با جایگاه واقعی جمهوری اسلامی متناسب است؟ شاید چاره کار این باشد که یک لژیونر فوتبال را با خود ببرند. البته بعد جام ملت‌ها. چون بازیکنان شاغل در لیگ‌های خارج از سیاست سر در نمی‌آورند و در عین حال انگلیسی بلدند! «اینگیلیسی» البته!»
امیرعبداللهیان چه اصراری دارد که کشور مورد وهن قرار بگیرد؟
همچنین محمدعلی ابطحی، فعال سیاسی با اشاره به نحوه سخنرانی وزیر خارجه در شورای امنیت نوشت: «در سازمان‌های بین‌المللی خیلی از روسای جمهور و یا وزرای خارجه به زبان بومی‌شان حرف می‌زنند. سیستم‌های ترجمه همزمان هم موجود است. آقای امیرعبداللهیان چرا اصرار دارد انگلیسی و یا عربی حرف بزند که کشور مورد وهن قرار گیرد.»
مهرداد خدیر نیز در عصر ایران عجز حسین امیر عبداللهیان در روخوانی درست و بی‌غلط یک متن انگلیسی را در جلسه شورای امنیت سازمان ملل اسباب شرمندگی و شگفتی و بیش از آن اصرار و اعتماد به نفس او را مایۀ حیرت دانست.
دیدگاه تان را بنویسید