محمدحسین روانبخش

این جمله‌ مصطفی میرسلیم که «پژوی ۲۰۶ فرقی با لندکروز ندارد» مثل سیلی در گوش مردم خورده است.

چطور آدمی که مدعی تخصص در صنعت خودرو است، عضو هیات مدیره‌ شرکت‌های متعدد است و در مجلس جزو سیاستگذاران اصلی این صنعت است، این‌قدر راحت می‌تواند بدیهیات را انکار کند؟ بدتر اینکه این فرد با این سطح از درک، در تمام این چهل و چند سال جزو مقامات اصلی کشور در همه‌ زمینه‌ها بوده، وزیر ارشاد شده، عضو مجمع تشخیص مصلحت است، می‌خواسته نخست‌وزیر و رئیس‌جمهور هم بشود!  واقعا چه مشکلی در عرصه‌ مدیریت کشور وجود دارد که در این چهل سال، این آدم مسئولیت‌های متعدد داشته و دارد؛ و به جای درمان خویش، فقط درد مردم را اضافه کرده است؟

پاسخ ساده است: میرسلیم تنها نیست و صحنه مدیریت کشور، سرشار از میرسلیم‌هایی است که همگی بدیهیات را انکار می‌کنند و همزمان ادعای فهم و کمال و بزرگی هم دارند.  کسی که تحریم را نعمت می‌داند از جنس میرسلیم نیست؟کسی که تورم بی‌سابقه را انکار می‌کند و آمار را مخفی می‌کند، کسی که حتی دارو را برای مردم نایاب می‌کند و همزمان از خدمت به مردم می‌گوید، کسی که خواسته‌ی عامه‌ مردم را حرف بیگانه می‌داند، آن‌ها دست کمی از میرسلیم دارند؟

کسی که اعتراض به رانت‌خواری را گدابازی می‌داند، چطور؟ کسی که برای مذاکره می‌رود و به جایش بیانیه می‌خواند و سرنوشت میلیون‌ها نفر را به تباهی می‌کشد، کسی که با لجبازی، واقعیت زندگی مردم را ندیده می‌گیرد و بر مسیر اشتباه پافشاری می‌کند، ... اینها میرسلیم‌ نیستند؟

میرسلیم، یکی در میان این همه میرسلیم‌های کوچک و بزرگ است. باید میرسلیم باشی تا کنار این همه میرسلیم دوام بیاوری و حذف نشوی!