کولبران قربانی مین، برای پوشش هزینه‌های درمانی خود هیچ چتر حمایتی ندارند. به گزارش ایلنا، کولبران در هنگام عبور از کوهستان‌های مرزی با خطرات بسیار دست و پنجه نرم می‌کنند که یکی از این خطرات، مین‌های به جامانده از سال‌های جنگ تحمیلی است. این کولبران در صورت برخورد با مین و از دست دادن سلامتی، زیر چتر بیمه نیستند و باید همه هزینه‌های درمان را از جیب خالی خود بپردازند. «لقمان وحید» کولبری پیرانشهری است که در سال ۹۶، روی مین رفت و بینایی یک چشم و یک پا را از دست داد.

او که تا امروز عمل‌های جراحی بسیاری را با کمک خیرین و فعالان مدنی انجام داده، می‌گوید: هنوز سوی چشمانم برنگشته و پزشکان می‌گویند باید عمل پیوند قرنیه را انجام دهم. این در حالی‌ست که تنها بیمه‌ای که دارم، بیمه روستاییان و عشایر است و بیمارستان‌ها آن را برای مداوای من نمی‌پذیرند.

لقمان که سال‌هاست درگیر مداوا و هزینه‌های آن است، می‌گوید: در خانه‌ای استیجاری زندگی می‌کنم. همسرم کارگر روزمزد کشاورزی است و تنها منبع درآمد خانواده ما، درآمد ناچیزی است که از این راه به دست می‌آید.

او با بیان اینکه برادرهایم هم کولبر هستند و خانواده استطاعت کمک به من را ندارند، ادامه می‌دهد: بعد از رفتن روی مین، دیگر نتوانستم کار کنم و پول دربیاورم. دو فرزند دارم که هزینه‌های تحصیل آنها هم هست. تا امروز اگر مردم و خیرین نبودند، نمی‌توانستم طاقت بیاورم و ادامه بدهم.

وی خواستار تحت پوشش قرار رفتن بیمه است و می‌گوید: کاش لااقل، بخشی از هزینه‌های درمانی من و امثال من را بیمه قبول می‌کرد. من برای امرار معاش و درآوردن هزینه‌های خانواده، مجبور به کولبری و عبور از مرز شدم ولی هیچ نهادی از ما حمایت نمی‌کند و ما را به امان خدا رها کرده‌اند.

 

کپی شد