نگاهی دقیق‌تر به قهرمانی وزنه‌برداری در جهان؛ نیمه تاریک، نیمه روشن
نگار رشیدی
یکی از آخرین قهرمانی‌هایی که ورزش کشور به دست آورد، قهرمانی تیم ملی وزنه‌برداری در جهان بود. تیمی که با ترکیبی از جوان‌ها و باتجربه‌ها راهی نروژ شده بود و توانست بالاتر از رقبا با کاپ قهرمانی به کشور برگردد. این دومین قهرمانی وزنه‌برداری ایران در جهان بود که باعث شد همان زمان خیلی از مسائل زیر سایه قرار بگیرد و تمام خبرها روی قهرمانی شیرین و جذاب تیم بهداد سلیمی تمرکز کند. اما حالا که کمی از آن روزهای شیرین گذشته، وقت آن رسیده که نگاهی دقیق‌تر به این قهرمانی داشته باشیم؛ قهرمانی‌ای که یک نیمه روشن و یک نیمه تاریک دارد.
دومین تیم رکوردشکن
تیم ملی وزنه‌برداری با ۳۸۸ امتیاز عنوان قهرمانی در نودمین دوره قهرمانی جهان را به دست آورد. اما آنچه که بیش از این امتیازها در اینجا مهم است، این است که ایران یکی از دو تیمی بود که توانست در فورده نروژ طعم رکوردشکنی را بچشد. در این دوره از مسابقات درمجموع ۲۳ رکورد جهانی در بخش مردان شکسته شد که سه رکورد را وزنه‌برداران کشورمان ارتقا دادند تا بعد از چین که پنج بار رکوردشکنی کرد، در رده دوم این جدول قرار بگیرند. وزنه‌برداران ترکیه، ژاپن، تایلند، اندونزی، کلمبیا و ازبکستان هر کدام دو رکورد جهانی را شکستند و روبه‌روی نام کره شمالی و بلغارستان هم یک رکورد جدید جهان ثبت شده است. علیرضا معینی با مهار وزنه ۱۸۲ کیلوگرم رکورد یک‌ضرب دسته ۹۴ کیلوگرم را شکست، علیرضا نصیری در دسته ۱۱۰ کیلوگرم، با مهار وزنه ۲۳۱ کیلوگرمی در حرکت دوضرب و رسیدن به حد نصاب مجموع ۴۱۵ کیلوگرم، رکوردهای دوضرب و مجموع رده سنی جوانان دسته ۱۱۰ کیلوگرم جهان را ارتقا داد. دو رکوردشکنی توسط دو وزنه‌بردار جوان و آینده‌دار که امیدهای زیادی را در این دو دسته وزنی ایجاد کرد.
ظهور نسل امید
بازگشت وزنه‌برداری به روزهای باشکوه قهرمانی زیر سایه جوان‌هایی به دست آمد که با کوله‌باری از انگیزه و امید روی تخته رفتند و خود را به چالش کشیدند. جوان‌هایی که سرمربی‌شان هم جوان است و با کارنامه‌ای از افتخار مسئولیت فنی تیم را پذیرفته است. ترکیب کادر فنی جوان و ملی‌پوشان جوان یکی از جذاب‌ترین تصویرهایی است که می‌توان در هر رشته ورزشی دنبالش گشت. به خصوص که بهداد نخستین تجربه سرمربیگری‌اش را پشت سر گذاشت و توانست بعد از هشت سال قهرمانی جهان را به ایران برگرداند. درواقع بهداد با این کار امضایش را در هر دو قهرمانی ایران انداخت؛ یک بار به عنوان ملی‌پوش و این بار به عنوان سرمربی. این ترکیب نشان داد وزنه‌برداری ایران در حال پوست‌اندازی است و در مسیر درستی هم این کار را انجام می‌دهد. پدیده‌هایی از نسل دهه ۸۰ توانستند فراتر از انتظار ظاهر شوند و نگاه‌ها را از نام‌های تکراری گذشته به خود جلب کنند. آنها با عملکردشان نشان دادند می‌توانند در قامت یک مدعی جهانی ظاهر شوند. «نسل امید» که هواداران این رشته را در انتظار تماشای دوباره‌شان در تقابل با
پولاد سرد گذاشته‌اند.
دلتنگ رضازاده و بهداد
در سال‌های نه‌چندان دور، وقتی نوبت رقابت‌های دسته فوق‌سنگین می‌رسید، همه منتظر بودند تا مدال طلا را روی گردن نماینده ایران ببینند. برای سال‌ها حسین رضازاده قهرمان بلامنازع این وزن بود و بعد از خداحافظی از ورزش قهرمانی، کار او را بهداد سلیمی ادامه داد. اما حالا سال‌هاست که در غیاب این دو وزنه‌بردار فوق‌سنگین، خبری از چهره مدعی ایران نیست. اینکه ایران در وزنی ضعف داشته باشد که سال‌ها در آن مدعی بوده، به مسائلی فراتر از بحث فنی برمی‌گردد. از استعدادیابی گرفته تا آموزش و رشد وزنه‌بردار این دسته، تماما در وضعیت فعلی تیم ملی نقش دارند. با وجود این اما هنوز خبری از حضور چهره‌های جدید و جوان نیست و تخم‌مرغ‌ها هنوز در سبد علی داوودی و آیت شریفی است. البته که این دو وزنه‌بردار هنوز برای بودن در تیم ملی فرصت دارند اما بررسی روند آنها این انتظار را ایجاد می‌کرد که فدراسیون به فکر جایگزین برای‌شان باشد.
در قهرمانی جهان ۲۰۲۵ که دیگر خبری از لاشاتالاخادزه هم نبود، انتظار می‌رفت که ایران با مدال‌های طلا و نقره دسته فوق‌سنگین پایانی درخشان را رقم بزند. به خصوص که یک روز قبل از اعزام، داوودی فیلمی از رکوردشکنی‌اش در تمرینات را هم به اشتراک گذاشته بود. در این فیلم او وزنه ۲۶۱ کیلوگرم را بالای سر برد تا خیلی‌ها عطر مدال طلا را خیلی زود استشمام کنند. اما داوودی در روز مسابقه روی دیگری نشان داد و تنها به مدال برنز یک‌ضرب بسنده کرد تا عنوان «قوی‌ترین مرد جهان» همچنان برای ایران دست‌نیافتنی باشد.
زنگ خطری که باید شنیده شود
البته گفته می‌شود داوودی پیش از شروع مسابقه دچار مصدومیت شده بود و مدال برنزش را هم با کتف آسیب‌دیده به دست آورده است. آیت شریفی هم به دلیل مصدومیت اصلا هیچ وزنه‌ای نزد تا یک زنگ خطر اساسی به صدا دربیاید. مصدومیت‌های پی در پی وزنه‌برداران در مسابقات جهانی و حتی قبل از آن نگرانی‌هایی را ایجاد کرده که فدراسیون باید سریعا به آن ورود کند. برای تیمی که در مسیر پیشرفت قرار گرفته، مصدومیت می‌تواند مانند یک سم مهلک عمل کند و راه پیشروی را مقابل این تیم سد کند. با مصدومیت داوودی و شریفی، طلسم قهرمان نشدن ایران در فوق‌سنگین جهان ۱۵ ساله شد و این اصلا اتفاق خوبی برای این رشته المپیکی نیست. کادر فنی از نظر بحث فنی و اجرای درست حرکات خوب کار کرده و حالا باید فکری اساسی برای بدنسازی این تیم به خصوص در دسته فوق سنگین بکند.
به وقت صبر و حمایت
اگر بخواهیم جمع‌بندی کنیم، تیم ملی وزنه‌برداری در قهرمانی جهان نروژ نشان داد که هنوز شایسته حمایت است. تیمی که با جوان‌هایش امید را به وزنه‌برداری ایران برگردانده و در تمام بخش‌ها (به جز فوق‌سنگین) نمره قبولی گرفته است. کادر فنی در این رقابت‌ها روی اجرای صحیح حرکات و ثبات روانی تیم تمرکز کرده بود که نتیجه آن هم سه رکوردشکنی و فتح سکوی قهرمانی بود. اما از سوی دیگر نرسیدن به مدال طلای مجموع که معیار اصلی سنجش برتری تیمی محسوب می‌شود، نکته‌ای است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.
به طور خلاصه، مسابقات نروژ دو روی متفاوت داشت؛ هم تلخی و هم شیرینی. هم ناکامی و هم موفقیت. هم امید و هم هشدار. بهداد سلیمی و تیمش این آزمون دشوار را با موفقیت از سر گذراندند و حالا باید با تجربه‌ای که به دست آورده‌اند، برای بیشتر از اینها تلاش کنند. نکته‌ای که نباید فراموش کرد این است که این تیم در این مسیر نیاز به صبر و حمایت دارد. هواداران باید در کنار این تیم بمانند و مسئولان هم باید آنها را در اولویت برنامه‌ریزی‌ها قرار دهند تا این قهرمان‌ها از مسیر قهرمانی خارج نشوند و افتخارات بیشتر و بزرگ‌تری
به دست بیاورند.
دیدگاه تان را بنویسید