جوانان وزنه‌برداری بار سکوی اول جهان را به دوش کشیدند؛ قهرمانی پولادین
نگار رشیدی
نودمین دوره مسابقات قهرمانی جهان وزنه‌برداری هم به پایان خود رسید. رقابت‌هایی که ایران توانست در آن روی سکوی نخست قرار بگیرد و برای دومین بار عنوان قهرمانی را به دست بیاورد. این قهرمانی البته ترکیبی از تلخی و شیرینی داشت؛ شیرین از این جهت که جوانان توانستند درخشان ظاهر شوند و به نوعی بار قهرمانی را به دوش کشیدند و تلخ از این جهت که وزنه‌بردارانی که تصور می‌شد بتوانند با دست پر مسابقات را ترک کنند، دور از انتظار ظاهر شدند. در هر حال در این لحظه این اهمیت دارد که وزنه‌برداری ایران بر بام جهان ایستاده است.
عبدا... بیرانوند در دسته ۷۹ کیلوگرم، ایلیا صالحی‌پور در ۸۸ کیلوگرم، علی عالی‌پور و علیرضا معینی در ۹۴ کیلوگرم، علیرضا نصیری و ابوالفضل زارع در ۱۱۰ کیلوگرم و علی داوودی و آیت شریفی در فوق‌سنگین ترکیب هشت نفره ایران در این دوره از رقابت‌ها بودند. بد نیست همین‌جا نگاهی خلاصه به عملکرد تیم ملی داشته باشیم. بیرانوند کار خود را با ایستادن در رده نهم به پایان رساند، صالحی‌پور ششم شد، معینی با یک طلا و یک نقره نایب قهرمان جهان شد، عالی‌پور با یک مدال نقره در رده چهارم قرار گرفت، نصیری با دو مدال نقره روی سکوی نایب قهرمان ایستاد، زارع دوازدهم شد، داوودی با یک مدال برنز اوت کرد و شریفی هم بدون اینکه دستش به وزنه بخورد، مسابقات را ترک کرد.
رسیدن به قهرمانی در این دوره از مسابقات برای فدراسیون وزنه‌برداری اهمیت بسیار زیادی داشت؛ برای این موضوع شاید ذکر یک دلیل کافی باشد. بهداد سلیمی که پیش از این به عنوان نایب‌رییس مشغول به کار بود، از این سمت جدا شد و روی صندلی سرمربیگری نشست تا این بار در سمتی جدید قهرمانی جهان را تجربه کند. بهداد زمانی که مسئولیت جدید را پذیرفت اعلام کرد می‌خواهد تمام تمرکزش را روی مسائل فنی بگذارد و به همین دلیل از فضای مدیریتی فاصله گرفته است. تصمیمی که به درستی جواب داد و حاصل آن یک قهرمانی دلچسب بود. البته که حضور سجاد انوشیروانی و حسین رضازاده به عنوان دو چهره نامدار این رشته هم در ایجاد روحیه در تیم موثر بود اما بهداد به عنوان سرمربی، پرچم تیم را بالا نگه داشته است.
آنچه که در عملکرد سلیمی به چشم آمد اما این بود که او در نروژ از چند پدیده جدید رونمایی کرد. وزنه‌برداران جوانی که با مدال‌های خوشرنگ خود قهرمانی ایران را رقم زدند و نشان دادند که در آینده حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. یکی از این نفرات علیرضا معینی است که در وزن ۹۴ کیلوگرم و در حضور چهره‌های نامدار این رشته از جمله کارلوس ناسار از بلغارستان و کیانوش رستمی چهره ایرانی کشور کوزوو روی تخته رفت و توانست با یک طلا و یک نقره به کار خود پایان دهد. علیرضا نصیری هم با دو نقره دسته ۱۱۰ کیلوگرم نقش زیادی در عنوان قهرمانی تیم ملی داشت. البته باید به سایر جوان‌های تیم هم فرصت داد. جوانانی که از نظر تجربه عقب‌تر از رقبا بودند و نمی‌شد انتظار زیادی از آنها داشت. در هر حال ایران توانست با ۳۸۷ امتیاز قهرمان جهان شود و بعد از هشت سال بار دیگر روی سکوی اول قرار بگیرد. ایران آخرین بار در قهرمانی جهان ۲۰۱۷ آمریکا قهرمان شده بود که خود بهداد سلیمی هم عضو تیم ملی بود.
اما اگر بخواهیم قسمت تلخ قهرمانی جهان نروژ را هم بررسی کنیم، باید به آخرین شب این مسابقات بپردازیم. شبی که قرار بود رقابت‌های یکی از جذاب‌ترین اوزان وزنه‌برداری برگزار شود و قوی‌ترین‌ها به رقابت با یکدیگر بپردازند. این انتظار شیرین اما جای خود را به شبی تاریک داد. دلیل آن هم مشخص است. وزنه‌برداری ایران سال‌ها در دسته فوق‌سنگین مدعی بوده و انتظار می‌رفت که علی داوودی و آیت شریفی این مسیر را ادامه بدهند و با خوشرنگ‌ترین مدال‌ها نروژ را ترک کنند. به خصوص که داوودی در تمرینات رکوردهایی را ثبت کرده بود که تکرار آنها می‌توانست او را به قهرمانی برساند و مدال طلای دسته فوق‌سنگین را بعد از یک دهه به کشور برگرداند. اما داوودی که یکی از وزنه‌هایش را هم اوت کرد، تنها به مدال برنز یک‌ضرب رسید تا شبی ناامیدکننده را پشت سر بگذارد. این عملکرد شوک بزرگی به وزنه‌برداری ایران بود و یک پایان سخت را به همراه داشت. البته درباره داوودی گفته می‌شود که او با مصدومیت وزنه زده و شرایط بدنی خوبی نداشته است.
آیت شریفی هم به دلیل مصدومیت از حضور در مسابقات انصراف داد تا در نقش مسافر و همراه تیم ملی دیده شود. البته گفته می‌شود شریفی پیش از مسابقات دچار مصدومیت شده بود و تا قبل از برگزاری مسابقه مشخص نبوده که می‌تواند وزنه بزند یا نه. خود این مساله جای سوال دارد که چرا فدراسیون ورزشکار مصدومی که هیچ تضمینی برای حضورش در مسابقه نبوده را به نروژ اعزام کرده است! در همان ابتدای مسابقه اسم آیت شریفی در لیست نفرات حاضر در مسابقه دیده شد، اما زمان وزنه زدن او روی تخته نیامد و از حضور در مسابقات انصراف داد.
با وجود تمام فراز و نشیب‌ها وزنه‌برداری نشان داد که در جایگاه درستی در ورزش کشور ایستاده است. مسابقات قهرمانی جهان تقریبا با فیفادی فوتبال همزمان بود و وقتی پولادمردان مشغول برپایی جشن قهرمانی بودند، تیم ملی فوتبال که هزینه‌های سرسام‌آوری برایش می‌شود، مقابل روسیه تن به شکست داد تا قطعه‌ای جدید روی برج ناکامی‌هایش گذاشته باشد. رشته‌هایی مثل کشتی و وزنه‌برداری اما نشان دادند شایسته حمایت بیشتر هستند و می‌توانند با برنامه‌ریزی موفقیت‌های بیشتری را کسب کنند.
دیدگاه تان را بنویسید